Chapter 6 โจรขโมยจุ๊บ

1589 Words

“ปวดท้องจนได้” ยกมือกุมท้องเดินออกจากร้านขายยา ไม่น่าแข่งกินจุกับนินิวเลย ไม่งั้นคงไม่ต้องท้องอืดอยู่แบบนี้ “เฮียน็อต” ฉันเอ่ยเรียกคนที่พึ่งเดินลงจากรถด้วยน้ำเสียงดีใจ พึ่งบ่นคิดถึงไม่คิดว่าจะได้เจอ “มาซื้ออะไรเหรอคะ” แทนที่จะตอบฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนอย่างเคย แต่คนพี่กลับทำเมินแล้วเดินผ่าน ฉันมองตามด้วยความงง ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด ถึงโดนมองข้ามขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าปกติเฮียน็อตใส่ใจฉันหรอกนะ แต่ก็ไม่ได้มองเป็นธาตุอากาศถึงเบอร์นี้ “ซื้อให้นิวเหรอคะ” เห็นยาลดกรดในถุงก็รู้ทันทีว่าคงซื้อให้น้องสาว อาการของนินิวตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากฉันนัก “เฮีย เฮียเป็นอะไรทำไมไม่พูด” ฉันรั้งแขนเฮียน็อตไว้ ไม่ยอมให้คนพี่ได้เดินหนี “ปล่อย” “ไม่ปล่อย จนกว่าเฮียจะบอกว่างอนฝันเรื่องอะไร” เฮียน็อตหน้าตึงทันทีเมื่อได้ยินคำว่างอนจากปากฉัน ถึงจะรู้สึกขนลุกกับสายตาดุ ๆ แต่ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเฮียไปจนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง “ฉันจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว ปล่อย” “ไม่ปล่อย” ดื้อทั้งที่ไม่กล้ามองหน้าคนพี่เต็มสองตาเลยด้วยซ้ำ ทำเพียงหลี่ตาหดคอมอง โดยที่มือยังคงเกาะแขนล่ำไม่ยอมปล่อย “หนึ่ง” เอาไงดีเหมือนฝัน มาขนาดนี้แล้วแกจะยอมปล่อยเฮียไปง่าย ๆ เหรอ “สอง” ฮื่ออออ ‘จุ๊บ’ ฉันตัดสินใจยืดตัวหอมแก้มเฮียน็อตก่อนคนพี่จะนับสาม “เหมือนฝัน!” เฮียน็อตใช้มือกุมแก้มข้างที่โดนจุ๊บแล้วเรียกชื่อฉันลอดไรฟัน ฉันปล่อยมือยิ้มแหย่เดินถอยหลัง เมื่อเห็นว่าเฮียน็อตย่างสามขุมเข้ามาหาด้วยใบหน้าแสนบูดบึ้ง ตาย ๆ แกต้องโดนหักคอแน่ยัยเหมือนฝัน “อย่าหนีนะ!” วิ่งสิ เรื่องอะไรจะอยู่ให้โดนฆ่า “ถือว่าหายกันแล้วนะเฮีย อะไรที่เฮียงอนฝันขอโทษ ฝันดีนะคะ จุ๊บ!” ฉันส่งจูบให้ทางอากาศแล้วรีบปิดประตูรถ เฮียน็อตกำลังเดินเร็วเข้ามาหาด้วยสีหน้าเข้มจัดบ่งบอกว่าโกรธเกรี้ยวถึงขั้นสุด แล้วฉันจะทำอะไรได้นอกจากเหยียบคันเร่งออกจากร้านขายยาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เฮ้อ รอดแล้วเรา” มองกระจกหลังยังเห็นเฮียน็อตมองตามมา “น่ากลัวมาก ขนลุก” ขับรถออกมาไกลแต่ขนอ่อนบนร่างกายก็ยังคงลุกชัน ฉันพึ่งรู้ว่าเฮียน็อตน่ากลัวขนาดนี้ ถึงว่าวันนั้นพี่เวย์ไม่กล้าต่อกรด้วย แล้วถ้าพรุ่งนี้บังเอิญเจอกัน เฮียน็อตคงไม่หักคอฉันหมกส้วมหรอกใช่ไหม? • Nott part ผมมองตามรถของเหมือนฝันแล้วได้แต่ถอนหายใจ การถูกขโมยหอมไม่ได้ทำให้ผมพอใจนัก นอกจากแม่กับน้องสาว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโดนผู้หญิงคนอื่นสัมผัสแก้ม “ทำไมไปนานจัง นิวจะท้องแตกตายแล้วนะคะ” “ใครใช้ให้กินเยอะ อดอยากขนาดนั้นเลยรึไง” ถึงจะบ่นแต่ผมก็ฉีกยาลดกรดละลายน้ำยื่นให้น้อง คนตัวเล็กยิ้มแหย “กลัวแพ้ฝัน” “เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” ขึ้นปีสองแล้วยังทำตัวเหมือนเด็ก มีอย่างที่ไหนแข่งกันกินเนื้อ ทั้งที่รู้ว่าถ้ากินเยอะยังไงก็ไม่พ้นนอนปวดท้อง “เฮียน็อตอย่าดุเลยนะคะ นิวสัญญาว่าจะไม่มีคราวหน้าอีก” “ถ้ามีอีกก็ออกไปซื้อยากินเอง” ผมเก็บแก้วมาล้างแล้วเดินเข้าห้องนอน รู้สึกเหนียวตัวเพราะพึ่งกลับจากเตะบอล ยังไม่ทันได้อาบน้ำนินิวก็เบ้หน้าน้ำตาคลอเบ้าบอกว่าปวดท้อง ผมก็เลยต้องขับรถออกไปข้างนอกอีกครั้งทั้งที่เดินเข้าห้องยังไม่ถึงหนึ่งนาที “เหมือนฝันนะเหมือนฝัน” มองตัวเองในกระจก ยกมือลูบแก้มข้างที่โดนยัยเด็กบ้าขโมยจูบ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงได้มาหอมแก้มผู้ชายหน้าตาเฉย แถมหอมเสร็จแล้วยังชิ่ง มันน่าจับหักคอซะให้เข็ด ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนัก เพราะมีการบ้านกองโตนอนรออยู่ ขึ้นปีสามอะไรหลายอย่างก็หนักขึ้น ทั้งรายวิชาเรียน แล้วก็งานที่อาจารย์สั่ง “หึ” ภาพแมวเด็กน้ำตาคลอพร้อมแคปชั่น ‘โปรดปราณี’ ของคนที่วิ่งหนีผมหางจุกตูดทำให้ถึงกับต้องแค่นหัวเราะ ส่ายหน้าให้กับภาพบนหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ได้กดไลก์ ทำเพียงไล่อ่านคอมเมนต์ไปเรื่อย ๆ เป็นผู้ชายเกือบเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์ที่พิมพ์ให้กำลังใจ โดยเจ้าของโพสต์กดใจให้ทุกคนอย่างเท่าเทียม ผมรู้สึกหมั่นไส้นิดหน่อย เลยกดโกรธลงไปแทนความรู้สึก Ent part. “ตาย ๆ เฮียน็อตกดโกรธ” ร้อยวันพันปีไม่เคยตอบสนองโพสต์ของฉันแม้แต่ครั้งเดียว แล้วทำไมวันนี้ถึงได้... “ฮื่ออออ ต้องตายก่อนที่จะได้เป็นแฟนแน่เลย” ฉันนอนดิ้นอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า ไม่น่าไปขโมยจุ๊บเฮียน็อตเลยจริง ๆ ทำไงละทีนี้ จะมองหน้ากันติดได้ยังไง หลายวันมานี้ฉันระแวงตลอด เดินเข้าคณะก็ต้องมองซ้ายมองขวา ถ้าไม่จำเป็นคือไม่กินข้าวโรงอาหาร เรียนเสร็จรีบกลับห้องไม่กล้าแม้แต่เดินเฉียดสนามฟุตบอล ทั้งที่ชอบนักเวลาเห็นผู้ชายตอนเหงื่อซก “เบื่อจัง” เสาร์นี้ฉันไม่ได้กลับบ้าน เพราะคุณนายแม่ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับครอบครัวของเมฆ ตั้งแต่เช้าฉันเลยเอาแต่นอนเปื่อยอยู่บนเตียง อยากออกไปข้างนอกแต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขับรถ ตึ้ง~ ตึ้ง~ หยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาดูเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือน เป็นบอสที่ส่งเข้ามาในแชตกลุ่มสี่สหายพาเพลินเดินอากาศ บอ ออ บอส : ทุกโคนนนน บอ ออ บอส : พวกแกอยู่ไหน บอ ออ บอส : ฉันอยากไปเดินตลาดนัดหลังมอ ฝันหวานอายจูบ : คนสวยอยู่ห้องทั้งวันค่ะ บอ ออ บอส : แล้วไอ้นิวไอ้ปั้นละ ทำไมไม่ตอบ คุณหนูนิว : ตอนนี้อยู่สนามบอล โดนไอ้ปั้นมันลากมา คุณหนูนิว : สติกเกอร์เป็ดน้อยหน้ามุ่ย บอ ออ บอส : สรุปยังไง ไปไหม? คุณหนูนิว : ไปก็ได้ ปั้นเตะเสร็จเดี๋ยวไปรับ บอ ออ บอส : ดีมาก ตกลงตามนั้นนะชะนี คุณหนูนิว : เค ฝันหวานอายจูบ : โอเค ตกลงกันเรียบร้อยฉันก็วางโทรศัพท์ลงที่เดิม กลิ้งตัวอยู่บนเตียงอีกพักใหญ่ ถึงได้ดันตัวลุกเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า “ชุดนี้ละกัน” ไปแค่ตลาดหลังมอไม่จำเป็นต้องใส่อะไรมาก อีกอย่างฉันสวยอยู่แล้ว ใส่อะไรก็ดูดีหมดนั้นแหละ เนอะ? “เหม็นเหงื่อมากไอ้ห่าปั้น” “อย่ากระแดะ” คำพูดแรง ๆ แบบนี้ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่าเป็นบอสกับปั้นที่กำลังเถียงกันอย่างออกรส เจอหน้ากันยังไม่ครบนาที มีเรื่องให้ต่อปากต่อคำกันอีกแล้ว “เอ้า กูพูดจริง หวังดีนะถึงได้เตือน” ความจริงไม่ได้เหม็นอะไรเลย จากที่เห็นปั้นคงเปลี่ยนชุดก่อนมาแล้ว แต่บอสก็ยังหาเรื่องมาเหน็บเพื่อน “ถ้าเหม็นมากก็ลงไป กูรำคาญ” “เรื่องอะไรจะลง รถฟรีน้ำมันฟรี ลงไปให้โง่สิ” ก็นั่นแหละ พอเขาจะไล่ลงจากรถปากก็หุบทันทีเลย เราใช้เวลาไม่นานก็มาถึงตลาดหลังมอที่เปิดเฉพาะวันเสาร์ ที่นี่ของกินอร่อย ๆ เยอะมาก โดยเฉพาะหมึกย่างเป็นอะไรที่โดนใจฉันเป็นที่สุด มาทีไรถ้าไม่ซื้อถือว่ามาไม่ถึง “เย็นนี้ออกตี้ไหม” คนเคี้ยวปลาหมึกตุ้ย ๆ เอ่ยถามเพื่อน “พักร่างบ้าง” นินิวย่นคิ้วใส่ “พักอะไร ผ่านมาตั้ง...” บอสทำท่านึกแล้วยกนิ้วขึ้นมานับ “สามวันแล้วเหอะ ไหน ๆ ก็อยู่ครบ ไปออกรบกัน” “เอาดิ พวกเฮียอี้ก็พึ่งชวน” ปั้นโชว์หน้าจอกลุ่มให้เราสามคนดู “ฝันว่าไง อยากไปไหม” นินิวหันมาถาม คาดว่าคงหาพวกเพราะดูทรงแล้วไม่อยากไป “เพื่อนไปฝันก็ไป คิดไว้แล้วด้วยว่าคืนนี้จะใส่ชุดไหน” แต่ขอโทษนะเพื่อนนิว เพื่อนฝันนอนเปื่อยอยู่แต่ห้องทั้งวันอยากออกตี้ “สุดยอดค่ะชะนีฝัน” ฉันกับบอสยกมือแปะกันอย่างถูกใจ จากนั้นเราก็แยกย้ายโดยมีปั้นขับรถมาส่งถึงหอพัก แล้วคืนนี้ปั้นก็จะมารับไปออกรบด้วยเหมือนกัน “ต้องจี๊ดต้องเจ็บ ให้เหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว” ฉันหยิบเดรสสีแดงตัวโปรดมาทาบตัว มองตัวเองในกระจกด้วยสายตาพึงพอใจ วันนี้ฉันจะไปปลดปล่อยเรื่องกังวลใจออกให้หมด ทนอึดอัดมาตั้งหลายวันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า หวังว่าไปร้านเหล้าคราวนี้คงไม่ซวยเจอกับเฮียน็อตเข้าหรอกนะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more