Chapter 5 เด็กหลายใจ

1278 Words

• Nott part “ไอ้น็อต น้องฝันมากับใครวะ โคตรหล่อ” ก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้ เสียงใส่ใจจากไอ้ธูปก็ดังขึ้น ส่วนคนอื่น ๆ ก็ดูจะใส่ใจมากเหมือนกัน เงียบกริบรอฟังเชียวว่าผมจะตอบว่ายังไง “แล้วกูจะรู้ไหม” ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเธอมากับใคร เหมือนฝันกับผมเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมคณะ ไม่ได้มีสถานะอะไรกันสักหน่อย ทำไมผมถึงต้องรู้เรื่องของเธอ “เอ้า ก็น้องจีบมึงอยู่” “มึงคิดว่าคนที่ตามจีบกูจะมานั่งกินข้าวกับคนอื่นแบบนี้?” ผมเลิกคิ้วถาม แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำหน้าตลก แต่ทำไมพวกมันถึงอมยิ้มกันทุกคน “นี่มึงหึงน้องเหรอ” เสียงแซวมาพร้อมแรงกระแทกตรงหัวไหล่ทำให้ผมขึงตาใส่ หึงบ้าหึงบออะไร ประสาท! “ระวังน้า เล่นตัวมาก ๆ จะโดนไอ้หน้าหล่อปาดหน้าไป” “หึ” ปาดก็ปาดสิ ก็แค่ยัยเด็กหลายใจ ทำไม่ผมต้องสนด้วย End part การมีเรียนแค่ช่วงบ่ายช่างเป็นสวรรค์ของนักศึกษามหา’ ลัยอย่างฉัน ไม่รู้ทำไมพอขึ้นมหา’ ลัย การตื่นเช้าถึงเป็นเรื่องที่ยากลำบากนัก ทั้งที่ตั้งแต่อนุบาบจนถึงมอหกก็ตื่นเช้าไปเรียนประจำ หรือเป็นเพราะอายุเพิ่มขึ้นรึเปล่านะ ร่างกายเลยไม่ค่อยจะแอคทีฟ “หือ ข่าวหนูนิว” ฉันไถแอพฟ้าไปเรื่อย ๆ กลับต้องสะดุดกึกกับข้อความของเพจชอบกินเผือก “เมื่อคืนไปสร้างเรื่องอะไรเนี่ย” ด้วยความที่เมื่อวานแม่เรียกกลับบ้านกะทันหัน ฉันเลยไม่ได้ไปช่วยบอสตัดโม มีเพียงนินิวที่ไป ดังนั้นฉันเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพจช่างเม้าท์เรื่องนักศึกษามหา’ ลัยถึงได้โพสต์ข่าวลงแบบนี้ สงสัยต้องรีบเข้ามอไปหาความจริง ฉันมาถึงคณะก่อนเวลาเรียนประมาณยี่สิบนาที พอเดินเข้ามาข้างในก็เห็นนินิวยืนรอลิฟต์อยู่จึงโบกมือให้ “คุณหนูนิว เมื่อคืนไปสร้างเรื่องอะไรไว้ที่ถาปัตย์” คนตัวเล็กย่นคิ้ว คาดว่าคงยังไม่เห็นโพสต์ ฉันเลยยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ “นี่มันอะไรกัน” “ดิฉันต้องถามคุณค่ะ ไม่ใช่ให้คุณมาถามฉัน” ดึงโทรศัพท์คืน เป็นจังหวะที่ลิฟต์มาพอดี เราสองคนก็เลยไม่ได้คุยอะไรอีก ขณะลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวขึ้น ฉันคอยสังเกตสีหน้านินิวเป็นระยะ จากที่เห็นคงหงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว พอถึงห้องคนตัวเล็กจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู ดูเสร็จก็โยนกลับเข้ากระเป๋า ท่าทีหัวเสียทำให้ฉันเห็นใจ “ไม่ต้องคิดมาก บางคอมเม้นต์บอกอยู่ว่าแกไม่ได้เป็นคนพูด” ถึงจะมีน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใครพูดความจริงเลย นินิวเล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความเข้าใจผิด ที่จริงแล้วบอสต่างหากเป็นคนพูด ด้วยความที่อยากแกล้งเลยตะโกนบอกรุ่นพี่ว่าหนูนิวชอบ แล้วบังเอิญว่ารุ่นพี่คนนั้นดันเป็นคนดังที่สาว ๆ ในมหา’ ลัยต่างกรี๊ดกร๊าด ก็เลยกลายเป็นข่าวอย่างที่เห็น “เราจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นแอดมินเพจ” “ยาก พวกนี้มันหลบเก่ง” ไอ้พวกแบบนี้มันกลัวคนอื่นรู้ตัวจริงจะตายไป ดังนั้นการจะหาว่าใครเป็นคนทำจึงไม่ง่าย “ไม่มีเพื่อนเรียนไอทีบ้างเหรอฝัน” ไอ้มีมันก็มีอยู่หรอก แต่ไม่รู้จะตามตัวแอดมินได้รึเปล่า “เดี๋ยวถามไอ้ฟอสให้ แต่ไม่รับปากนะว่าจะได้ตัว” “ไม่เป็นไร ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ปล่อย” ฉันตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน นินิวพยักหน้าแล้วยิ้มให้กันแบบฝืน ๆ ฉันรู้ดีถึงนิวจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจก็ยังคงกังวล “รับให้เอาไหม” ฉันถามอาสา พลางยิ้มหวานเมื่อเห็นนินิวไม่ยอมรับสายของพี่ชาย “ไม่ต้องเลย เดี๋ยวก็โดนมองแรงอีก” ว่าจบเจ้าตัวก็เดินออกจากห้อง “มองแรงอะไร ในเมื่อแค่คุยโทรศัพท์” ฉันกรอกตามองบนอย่างคนใช้ความคิด พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเพื่อน แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี พูดถึงเฮียน็อต ตั้งแต่วันนั้นที่ร้านอาหารอีสานฉันก็ยังไม่ได้เจอเฮียเขาเลย ไม่รู้ป่านนี้ทำอะไรอยู่ อยากเห็นหน้าใจจะขาด เวิ่นเว้อได้ไม่นานอาจารย์ก็เข้าสอน วิชานี้ก็ลากยาวสามชั่วโมงเหมือนอย่างเคย ด้วยความที่เนื้อหาเยอะ ทำให้ต้องอัดทุกอย่างภายในเวลาที่กำหนด ถึงแม้นักศึกษาจะลากเลือด แต่อาจารย์ก็หาสนใจไม่ “หายไปแล้ว” ใช่ หลังเลิกเรียนข่าวนินิวกับพี่ฟิลด์หายไปแล้ว เหลือแค่โพสต์แก้ที่ทางเพจออกมาขอโทษบอกว่าเกืดจากความเข้าใจผิด ไม่รู้ว่าใครถึงสามารถทำให้เพจออกมายอมรับผิดได้ขนาดนี้ แต่คาดว่าคงเก่งพอตัวเลย ถึงบังคับเพจนี้ได้ “หมูกระทะไหม ฉลองที่ข่าวแกปลิวไปในอากาศ” “เอาสิ” นินิวพยักหน้า ตอนนี้คนตัวเล็กยิ้มได้แล้ว หลังจากนั่งหน้าบูดตลอดคลาส “งั้นเจอกันที่ร้านเลยนะ ฉันจอดรถไว้ตรงโน่น” พอนิวตอบ ‘โอเค’ ฉันก็เดินมาอีกฟากหนึ่งของคณะ ไม่รู้คิดยังไงถึงได้หันกลับไปมองด้านหลัง ภาพที่เห็นคือนินิวกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง มองจากตรงนี้ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร สงสัยมากว่าหนุ่มที่ไหนมาดักรอเพื่อนสาวถึงคณะ แต่จะให้เดินไปสอดเลยก็คงจะไม่เหมาะ ไว้ถึงร้านค่อยถามก็แล้วกัน “ทำไมช้า” ฉันหลี่ตาถาม หลังแยกกันหน้าตึก ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบสิบนาทีนินิวพึ่งมาถึง ทั้งที่ร้านตั้งอยู่แค่หน้ามอ “รถติด” “โกหก” “ไม่ได้โกหก” “ถ้าไม่ได้โกหกก็บอกมา ว่าผู้ชายที่แกยืนคุยด้วยหน้าคณะเป็นใคร” “เห็นเหรอ” นินิวทำหน้าตื่น “จ๊ะ เต็มสองตา” พูดไปงั้น ถ้าเห็นเต็มสองตาจะมาถามอีกทำไม “พี่ฟิลด์น่ะ พี่เขามาขอโทษ” “เรื่องข่าว?” “อือ แต่บอกไปแล้วนะว่าไม่ต้องขอโทษ เพราะคนที่ควรขอโทษน่าจะเป็นฉันกับไอ้บอสมากกว่า” ก็จริง ควรเป็นนิวกับบอสมากกว่าที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ “แล้วเฮียน็อตโทรมาว่าไงบ้าง” ไหน ๆ ก็ถามถึงสุดหล่อในดวงใจหน่อยแล้วกัน “เฮียบอกว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าไปเข้าใกล้พี่ฟิลด์อีก” “นั่นสินะ แฟนคลับเยอะขนาดนั้นไม่ควรเข้าใกล้จริง ๆ แหละ” นี่แค่บอสแกล้งนิวเล่นยังโดนรุมด่าขนาดนี้ ถ้าเกิดหลังจบข่าวมีคนเห็นอยู่ด้วยกันเรื่องคงวุ่นวายไม่จบสิ้น ฉันได้ยินมาว่าพี่ฟิลด์เป็นเจ้าพ่อแห่งวงการเฟรนลี่ เลยทำให้มีสาว ๆ ตามกรี๊ดอย่างคับคั่ง ดังนั้นน่าจะดีกว่าถ้านินิวไม่เข้าไปพัวพันกับพี่เขา ดีนะที่เฮียน็อตหล่อแต่ไม่ใช่คนเฟรนลี่จ๋า ถึงจะมีสาวมาตามกรี๊ดอยู่บ้าง แต่เฮียน็อตก็ไม่เคยมีข่าวกับใครเลย ช่างเป็นผู้ชายที่ควรค่าแก่การเป็นแฟนฉันแบบสุด ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more