“เฮียน็อตตต” แค่เห็นผมเปิดประตูเข้าห้อง เหมือนฝันก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ ทำราวกับว่าพึ่งได้เจอกันในรอบหลายเดือน ทั้งที่ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง
“กินอะไร” ผมทิ้งตัวลงโซฟา ดึงคนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ด้านล่างเข้ามานั่งกลางหว่างขา
“ข้าวผัดทะเลค่ะ เฮียกินไหม” ผมส่ายหน้า เหมือนฝันเลยส่งข้าวที่ตักจนพูนช้อนเข้าปากตัวเองแทน
ผมนั่งดูคนหิวจัดกินข้าวไปเงียบ ๆ เห็นว่าเจ้าตัวดูรำคาญผมยาว ๆ ของตัวเองที่ขยันปลิวเข้าปาก ผมเลยดึงยางรัดผมที่คล้องอยู่บนข้อมือของตัวเองออกมา แล้วทำการรวบเส้นผมหนานุ่มเป็นหางม้าเอาไว้ให้
“แฟนใครน่ารักจัง” คนพูดแหงนหน้ามองแล้วยิ้มหวานอย่างประจบ ผมจึงกดจูบลงไปกลางหน้าผากหนึ่งฟอดใหญ่
“รีบกิน”
“คร้าบบบบ” รับปากเสร็จก็หันหน้ากลับไปกินข้าวต่อ ปากเคี้ยวข้าวส่วนตามองทีวีที่กำลังฉายซีรีส์ นิสัยเหมือนน้องสาวผมไม่มีผิด เวลากินต้องมีอะไรดูไม่อย่างนั้นจะทานข้าวไม่อร่อย
“ถ้าได้ยินใครพูด
