พันธนาการรักนายพายัพ

ข้อตกลง

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หลานสาวของดิฉันเสียมารยาทไปนิด”

ไขศรีเอ่ยขอโทษทุกคนเมื่อณลินผู้เป็นหลานสาวของเธอมีท่าทีสงบลง ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาไม่เหมือนผีร้ายในตอนแรก

ผู้ดีในตระกูลเก่าแก่อย่างเธอที่มีต้นตระกูลมาตั้งแต่สมัยอยุธยาถึงกับต้องยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อนความขายขี้หน้า

เธอคิดไม่ผิดเลยสักนิดที่จะเขี่ยหลานสาวคนนี้ออกไปจากบ้านของเธอ เพราะไม่รู้ว่าถ้าอยู่ร่วมบ้านกันต่อไป

เธอที่ควรจะแก่ตายอย่างมีความสุขจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าน อาจจะกระอักความอับอายตายก่อนเวลาอันควรก็เป็นได้

“ไม่นิดล่ะมั้งครับ”

อาทิตย์ถึงกับถอนหายใจยาวออกมาอย่างสุดจะทนที่ต้องมาเห็นพฤติกรรมของหลานสาวของคนที่เรียกตัวเองว่าผู้ดี

เกิดมาไม่เคยเห็นหญิงสาวคนใดแก่นแก้วได้ขนาดนี้มาก่อน ลูกสะใภ้เขาแต่ละคนก็แสนจะเรียบร้อยทุกคน

เขาแทบอยากจะพาภรรยาและลูกเลี้ยงกลับเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่เพราะควรต้องมีมารยาทถึงได้ทนนั่งอยู่

“เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะคะ”

ไขศรีที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเห็นสถานการณ์ทุกอย่างเป็นอย่างดีว่ามันแย่แค่ไหน

แต่เธอกลับทำเป็นไม่สนใจและวกกลับไปเรื่องแต่งงานเพื่อจะให้แผนการของเธอบรรลุไปให้ได้

“ทางฝ่ายเรายังยืนยันคำเดิม และยินดีจ่ายมากเท่าไหร่ก็ได้ตามที่คุณหญิงต้องการ”

อาทิตย์ยังคงยืนยันคำเดิมเหมือนกับในตอนที่เคยคุยกันเอาไว้ ณ วันที่จดหมายของจารึกเพื่อนรุ่นพี่ที่เขาค่อนข้างสนิทสนมด้วยถูกเปิดออก

และยินดีจ่ายเงินมากเท่าไหร่ก็ได้ขอแค่ให้เรื่องบ้าบอนี้จบลงไปเสีย เพราะไม่อยากให้ใครไปยุ่งกับเรื่องของลูกเลี้ยงของเขา

ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะพาลูกเลี้ยงคนที่สี่อย่างพายัพมาด้วยเหมือนเป็นการยอมรับคำขอตามจดหมายนั้น แต่ก็เป็นการพามาหลอกๆเท่านั้นเพื่อไม่ให้คุณหญิงไขศรีโวยวายก่อนจะได้คุยกันดีๆ

“ฉันอยากให้หลานสาวมีคนคอยดูแลมากกว่า ไม่ได้อยากได้เงินทอง”

ไขศรีปฏิเสธเงินก้อนโตเพราะเธอไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเพราะบ้านของเธอมีธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทมากมาย รายได้ในแต่ละเดือนเหลือกินเหลือใช้

แต่ที่เธอเดือดร้อนและอยากให้คนบ้านนี้เอาไปให้เร็วที่สุดคือเรื่องหลานสาวเหลือขอของเธอ ที่เธอไม่รู้จะหาวิธีไหนมาจัดการแล้วนอกจากวิธีนี้

“คุณยายจะจับหนูแต่งงานเหรอ”

ณลินพอจับใจความได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอก็โวยวายเสียงดังขึ้นมา

เพราะเธอจะไม่ไปไหนจากบ้านหลังนี้ที่มันควรจะเป็นของแม่เธอที่ร่วมสร้างธุรกิจต่างๆมากับคุณตาอย่างแน่นอน

เธอจะอยู่ที่นี้เพื่อเป็นส่วนหนึ่งในกองมรดกต่อไปเพี่อให้ทุกคนในบ้านนี้อกแตกตาย

“เงียบยายณิ”

ผู้ดีในตระกูลเก่าแก่อย่างไขศรีที่พยายามเก็บอาการเอาไว้หันไปตวาดหลานสาวอย่างดังด้วยความลืมตัว

เพียงเพราะกลัวว่าจะเสียแผน แล้วคนทางนั้นที่อุตส่าห์นัดมาได้จะหนีกลับไปกันหมด

“พี่ณิเงียบก่อนนะคะ”

วาสิตาเข้าช่วยผู้เป็นยายห้ามปราบพี่สาวที่กำลังจะลุกขึ้นอาละวาดใส่ทุกคน

สองมือยืนไปจับแขนของณลินเอาไว้เพื่อหวังให้เธอยอมนั่งนิ่งๆต่อไปจนจบเรื่อง

“อย่ายุ่ง”

ณลินยกแขนขึ้นอย่างแรงเหวี่ยงสองมือของวาสิตาออกจากแขนของเธอ

พร้อมส่งสายตาที่มีแต่ความไม่พอใจและพร้อมจะมีเรื่องได้ทุกเมื่อมองไปยังเจ้าของมือนั้นที่กล้าเข้ามาจับแขนของเธอ

“อุ้ย”

สองมือบางของวาสิตาที่ถูกเหวี่ยงอย่างแรงไปกระทบกับร่างหนาของพายัพที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ

“เธอ”

เสียงหนาของชายหนุ่มถูกเค้นรอดไรฟันอย่างคนโมโหไปหาคนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ข้ามคนที่นั่งอยู่ตรงกลางอย่างวาสิตาไป

ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้มีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่นั่งกันอยู่เขาอยากจะเข้าไปจัดการเธอสักที

“ทำไม”

ณลินส่งเสียงถ้ากลับไปอย่างไม่มีกลัว เพราะเธอไม่เคยกลัวใครแม้จะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆก็ตาม

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษทำให้พายัพพยายามยับยั้งชั่งใจไม่เอาเรื่องกับหญิงสาวคนก่อเรื่อง

และหันมาสนใจคนที่น่าจะเจ็บตัวอย่างหญิงสาวอีกคนแทน

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

วาสิตายกมือไหว้ขอโทษผู้ที่เป็นผู้ใหญ่กว่าอย่างชายหนุ่มที่เป็นถึงคุณหมอชื่อดัง

ถึงเธอจะไม่ได้ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแต่ณลินเป็นพี่สาวของเธอ เธอก็ควรจะรับผิดแทน

“ตกลงตามนั้นนะคะ”

คุณหญิงไขศรีเห็นทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการแผลงฤทธิ์ของณลิน ก็เลยสรุปเรื่องที่ต้องการเสียเองฝ่ายเดียว

เพื่อให้ทุกอย่างมันจบๆกันไปสักที หลานสาวเหลือขอของเธอจะได้ไปให้พ้น

“คงต้องแล้วแต่เด็กๆ ผมไม่บังคับใคร”

อาทิตย์กับภรรยาของเขายังคงไม่ยอมง่ายๆ ยังคงต้องการยื้อทุกอย่างเอาไว้เพื่อไม่ให้เด็กๆต้องมาเสียใจเพราะการตัดสินของผู้ใหญ่

“เหนือลูกจะว่ายังไง จะแต่งกับน้องไหม ถึงแม่จะแนะนำให้ลูกมาแต่แม่ไม่ได้บังคับลูกนะ แม่ยังเคารพการตัดสินใจของเหนือเสมอ”

ศจีหันไปถามลูกชายของเธอที่นั่งอยู่ข้างๆเบาๆเพื่อพูดคุยกันตามประสาแม่กับลูก

“ผมจะแต่งงานกับน้องครับ”

สายตาคมที่มีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองไปยังหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง

ภายในดวงตาของเขาไม่มีใครคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรแม้แต่คนที่จ้องตากลับอย่างไม่มีเกรงกลัวอย่างณลิน

“หนูก็จะแต่งงานกับพี่เขาค่ะ”

ณลินล่ะจากการสบตากับชายหนุ่มที่กล้ามาตอบตกลงแต่งงานกับเธอเพื่อจะหันมาตอบปฏิเสธกับคุณยายของเธอ

สายตาหวานที่ฉาบได้ด้วยความร้ายที่มีไว้เพื่อปกป้องตัวเองหันไปเจอกับวาสิตากำลังมองไปยังชายหนุ่มว่าที่สามีของเธอพอดี

หญิงสาวรีบเปลี่ยนใจในทันที จากที่ตั้งใจจะปฏิเสธกลับตอบตกลงเสียงดัง

“พี่ณิค่อยๆตัดสินใจก็ได้นะคะ”

วาสิตาหันมาหาพี่สาวของเธอแล้วเอ่ยเตือนเบาๆด้วยความเป็นห่วงเหมือนกับที่ศจีมีต่อลูกชายของเธอ

“ฉันตัดสินใจดีแล้ว คนหล่อๆ นิสัยดีๆแบบนี้ไม่ได้หากันง่ายๆเธอว่าไหม ถ้าฉันไม่แต่งด้วยก็โง่เต็มทนแล้ว จะบอกให้อีกอย่างนะ คนอย่างเธอมันก็ได้แค่มองเขาเท่านั้นแหละ”

ใบหน้าสวยของณลินโน้มเข้าไปใกล้ๆใบหน้าที่สวยไม่แพ้เธอแต่ดูอ่อนหวานกว่าของวาสิตา

แล้วกระซิบพูดเพียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันสองต่อสองที่ข้างใบหูด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

วาสิตาได้แต่ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาของใครทั้งนั้น พร้อมกับเงียบไม่ปริปากเถียงอะไร

ณลินกลั้วหัวเราะเบาะๆในลำคอด้วยความชอบอกชอบใจที่ได้รับชัยชนะ พร้อมกับส่งสายตาเยาะเย้ยมองไปยังวาสิตาอย่างไม่ล่ะไปไหน

“ลูกคิดดีแล้วนะ”

ศจีถึงกับแอบกุมขมับกับพฤติกรรมของว่าที่ลูกสะใภ้คนที่สี่จนถึงขั้นหันไปถามลูกชายอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

เพราะทุกอย่างยังคงยกเลิกได้เสมอถ้าลูกชายของเธอต้องการ แล้วค่อยมาหาทางแก้ไขเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตกันใหม่

“ครับแม่ แต่ผมมีข้อตกลง”

เสียงตอบรับของชายหนุ่มทำเอาณลินหยุดที่จะเยาะเย้ยวาสิตาไปชั่วขณะและหันมาฟังที่เขาจะพูดแทน

“ข้อตกลงอะไรว่ามาได้เลยจ๊ะ”

คุณหญิงไขศรีรับถามกลับด้วยน้ำเสียงที่กำลังมีแต่ความดีใจจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่

“ผมต้องการภรรยาที่มีความเป็นแม่ศรีเรือนไม่ใช่นางแบบ”

เสียงหน้าเอ่ยออกมาเพราะอยากเอาคืนหญิงสาวที่กำลังแผลงฤทธิ์ใส่ทุกคน

เพราะจากการที่เขามองดูเธอเขาพอจะดูออกว่าเธอทำอาชีพอะไรและคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำตามข้อตกลงของเขาได้

การแต่งงานจะเกิดขึ้นแต่การใช้ชีวิตด้วยกันหลังแต่งงานคงไม่นานแน่นอน

“ตกลงตามนั้น ฉันจะเป็นแม่ศรีเรือนให้กับคุณค่ะ”

ร่างบางของณลินลุกขึ้นยืนแล้วเดินนวยนาดอย่างสุดแสนจะยั่วยวนเข้าไปหาว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ

สองมือบางยกขึ้นกอดรอบคอเขาจากด้านหลังอย่างหลวมๆ ใบหน้าโน้มลงหาใบหน้าหล่อคมของเขา

ตอบตกลงเขากับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังเพื่อให้วาสิตาได้ยินชัดๆแต่พูดอยู่ตรงข้างหูของเขา

“ยายณิมานั่งลงตรงนี้”

ไขศรีถึงกับกุมขมับขึ้นมาในทันทีเมื่อหลานสาวลุกขึ้นทำเรื่องงามหน้าต่อทุกคน

“เสร็จธุระแล้วใช่ไหมคะ ขอตัวนะคะ”

ณลินแจกยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย้ยหยันส่งไปให้กับคุณยายของเธอและวาสิตาผู้เป็นหลานคนเล็กสุดที่รักของบ้านเรียบร้อยแล้วก็เดินจากไป

เธอไม่ได้อยากแต่งงานแต่เพื่อจะเอาชนะเธอจึงตอบตกลงออกไป เธออาจจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้สักพัก แต่มันคงไม่นานเพราะไม่มีใครทนนิสัยของเธอได้ เธอมั่นใจว่าคนบ้านนั้นที่ดูจะเป็นผู้ดีที่แท้จริงจะพาเธอมาส่งคืนที่นี่แน่นอน

“ลูกเปลี่ยนใจได้เสมอนะ แม่กับพ่อยินดีที่จะแก้ไขเรื่องนี้กันเอง”

เสร็จเรื่องเสร็จราวที่ดูวุ่นวายศจีและครอบครัวของเธอก็พากันกลับบ้าน ระหว่างทางเธอเอ่ยถามพายัพผู้เป็นลูกเลี้ยงอีกครั้ง

เธอไม่ใช่ไม่แน่ใจ แต่อยากให้ลูกเปลี่ยนใจ เพราะผู้หญิงคนนั้นดูจะไม่เหมาะสมกับลูกของเธอเลยแม้แต่นิด

“คุณแม่ไม่ต้องคิดมากนะครับ แค่แต่งงานมันไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร”

พายัพยิ้มออกมาเพื่อให้ทุกคนสบายใจ เพราะไม่นานเขากับผู้หญิงคนนั้นก็ต้องแยกทางกัน

การแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งเพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันจบสิ้นลง ไม่มีอะไรมากวนใจครอบครัวของเขาได้อีกต่อไป