“เสร็จแล้วค่ะพี่ชวิน เอกสารพวกนี้ให้ฝันเอาลงไปที่ชั้นแปดเลยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ เอาวางไว้เถอะเดี๋ยวพี่จัดการต่อเอง ค่ำวันนี้ฝันต้องไปกับคุณธามใช่ไหม” น้ำเสียงสุภาพของเลขาหนุ่มแว่นที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารหันมาถามเธอ ชวินเป็นเลขาของธามมาห้าปีแล้ว เขาแทบจะรู้ทุกเรื่องของเธอและธาม
ฝันหวานพยักหน้ารับแล้ววางเอกสารกองบนโต๊ะรก ๆ ของเขา “ค่ะพี่ชวิน”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“เพื่อนคุณธามไม่ค่อยชอบฝันค่ะ ฝันเลยไม่อยากไปทำให้งานกร่อย แล้วฝันก็ฟังเรื่องที่เขาพูดกันไม่เข้าใจด้วย หุ้นเอย ภาษาเอย งานอดิเรกที่ฝันไม่รู้จักเอย เหมือนคนละโลกเลยค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ชวินจึงได้แต่ยิ้มเอ็นดู แม้ต่อหน้าธามเธอจะไม่งอแงและแสดงด้านที่เป็นผู้ใหญ่ แต่สุดท้ายฝันหวานก็เป็นเพียงเด็กสาวอายุยี่สิบเอ็ดปี ที่ต้องต่อกรกับผู้ชายวัยยี่สิบแปดอย่างธามก็เท่านั้น
“คิดว่ามันเป็นงานสิครับ”
คำปลอบนั้นทำคนที่กำลังห่อต
