BAD SIWAT STORY 3

1416 Words

โรงพยาบาล แน่นอนว่าผมต้องเป็นคนพาคนที่บาดเจ็บมาโรงพยาบาล โชคดีเท่าไหร่ที่ไม่เป็นอะไรมาก เพราะไม่อย่างงั้นได้พาดหัวข่าวในวันพรุ่งนี้เเน่นอน อืม แต่ว่าพอนึกถึงเลือดสีเเดงที่ไหลออกมาเเล้ว ทำเอาไอ้รัฐจะลมจับเหมือนกัน ไอ้วัชมันก็มาด้วย มาถึงโรงพยาบาลก็เพราะรถมันเนี่ยเเหละ ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ เเต่พอผมลนลานในการโทรเเจ้งเจ้าที่ เลยอาสาจะพาคนเจ็บมาส่งโรงพยาบาลเอง อยู่ๆ มันก็ออกตัวว่าจะพามา เเล้วมันขับรถเร็วอย่างกับพวกตีนผี วิญญาณไม่หลุดออกจากร่างผมก็บุญหัวเท่าไหร่เเล้ว "มึงควรจะขอโทษเขา" "เรื่อง" "เอ้า" เออ พูดทำไมกูเนี่ยครับ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ผมไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน ถึงได้ยืนประจันหน้ากับไอ้วัชโดยที่ไม่มีท่าทีเกรงกลัว เเต่พอได้ลองอยู่ใกล้ๆ มันจริงๆ เเล้ว ผมถึงได้รู้ว่าสายตาของมันน่ากลัวกว่าที่คิด เวลามันเงียบก็เงียบจนน่าใจหาย เเต่พอจะอ้าปากขยับที เเต่ละประโยคก็ชวนขนลุกซะเหลือเกิน นี่ผมกลัวมันจนขี้ย้อนขึ้นสมองหรือเปล่าวะเนี่ย เเต่อย่างว่า อย่าไปต่อกรกับมันง่ายสุด "พูดสิ ทำไมกูต้องขอโทษ" "ก็.." "....." "มึงเเทงเขาอะ มึงก็ต้องขอโทษดิ" "เพื่อ" เรียวคิ้วผมขมวดเข้าหากันอัตโนมัติ สายตามองผมด้วยความไม่เข้าใจ พูดออกมาด้วยความสีหน้าเเละน้ำเสียงแบบนั้นได้ยังไงวะ ผมล่ะโคตรไม่เข้าใจมันเลย ไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือไง.. "คนที่ทำผิดต้องเรียนรู้ที่จะขอโทษ" "งั้นเหรอ" เเม่งโตมายังวะ เเยกไม่ออกหรือไงอะไรถูกอะไรผิด เเต่ไม่ได้พูดออกไปหรอกครับ มีหวังมันได้ควักมีดอีกอันมาเเทงปิดปากผมแทน แกรก ไม่ทันได้คุยกันให้รู้เรื่องมากกว่านี้ เสียงประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของคนที่พึ่งจะโดนไอ้วัชมันพ่นพิษหมาบ้าใส่ "กูจะเเจ้งความ เเล้วก็จะเรียกค่าทำขวัญจากมึง" มันทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาเรื่องไอ้วัช ผมเลยรีบเข้าไปเเทรกกลางห้ามไว้ โรงพยาบาลนะเว้ย พอกันเลยทั้งคู่อะ "มึงจะเอาเท่าไหร่" มันถามขึ้นเสียงเย็น ผมกระเเอมไอเล็กน้อย บวกกับมองมือที่มันโดนเเทงถูกพันด้วยผ้าขาวเอาไว้ "กูให้เเสนนึง" "ล้านนึง" หะ นี่ผมได้ยินอะไรผิดหรือเปล่าวะ โดนเเทงที่มือก็จริง เเต่เย็บไม่กี่เข็มเองเปล่าวะ เรียกเงินค่าทำขวัญล้านนึงนี่มันกะจะเอาไปตั้งตัวได้เลยหรือไง อย่างงี้ก็ได้เหรอครับ เจ้าตัวที่โดนเรียกค่าเสียหายมันก็นิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้าน เหมือนกำลังลองเชิงอะไรบางอย่างอยู่ "ขยะอย่างมึง.. เเสนนึงนี่มหาศาลเลยนะ" "ไอ้เหี้ย.." คนที่ไอ้วัชมีเรื่องด้วยกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อ จนผมถูกผลักออกมาจากตรงนั้น ส่วนคนที่โดนกระชากอยู่ไม่ได้ผละออก มันช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก พร้อมกับตบไปที่ใบหน้าของไอ้นั่นเบาๆ ไอ้นั่นคือผมยังไม่รู้จักชื่อมันไงครับ ไอ้นั่นเนี่ย ไอ้เวรหาเรื่องมาถึงกูเลย "คนโลภ จะไม่ได้อะไรเลย เข้าใจที่กูพูดมั้ย" พูดจบมันก็กระซิบกระซาบอะไรกันอันนี้ผมก็ได้ยินไม่ถนัด เเต่พอไอ้วัชผละออก อีกฝ่ายก็ยอมปล่อยคอเสื้อมันออก "เออ เเสนนึงก็เเสนนึง" ไอ้วัชเเยกยิ้มรับอย่างน่าขนลุก มันมองมาทางผมเเล้วจ้องไม่กะพริบตา จนผมเองก็เบือนสายตาหนีไปมองทางอื่น อะไรวะ บทจะยอมก็ง่ายเเสนง่ายเหลือเกินเว้ยเห้ย นี่ผมหัวช้าหรือโลกมันหมุนเร็วเกินไปวะเนี่ย "เฮ้อ" ผมถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายเคลียร์ปัญหาระหว่างมันสองคนอย่างลงตัว เคลียร์ด้วยกระดาษที่มันบอกผมว่าชนะค้อนได้นั่นเเหละ เหอะ เเต่จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ว่าตกลงเเล้วไอ้วัชมันไปเเทงเขาทำไม "ไปไหน" ผมสะดุ้งโหยงเล็กๆ ตอนที่มันรั้งเเขนผมเอาไว้ "กูจะกลับเเล้ว พรุ่งนี้มีเรียน" ผมตอบกลับ ก่อนจะเเกะมือมันออก ผมยิ้มเเห้งเเล้วหมุนตัวเตรียมเพ่น จะรอให้เอามันมีดมาปักอีกคนหรือไงล่ะครับ "เดี๋ยว" "เห้ย! " ผมถลาไปตามเเรงกระชาก ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับไอ้วัชโดยตรง พยายามจะดึงตัวออกมาให้ห่างจากมันเเล้ว เเต่เหมือนยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งออกเเรงเพิ่มมากกว่าเดิม นัยน์ตาที่ดูดุดันของมันกำลังจ้องมองมา พลางเอียงคอเล็กๆ ด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยาก ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่หน้าผมเป็นระยะ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะวืบอย่างบอกไม่ถูกตอนที่ผมเผลอสบสายตากับมันเข้า สติไอ้รัฐ.. มึงจะมาจ้องผู้ชายด้วยกันทำไมวะ "กูเจ็บ.." ผมร้องบอก "วัช กูบอกว่าเจ็บไง" มันนิ่งไม่ตอบ เอาเเต่ใช้สายตาไล่มองผมตั้งเเต่หัวจรดเท้า ก่อนจะออกเเรงบีบข้อมือผมเเรงขึ้น จะบดกระดูกกูให้เเหลกคามือเลยหรือไงวะไอ้บ้านี่ "กูเจ็บ.." ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด "ถ้ากูพูดอะไรไม่ถูกใจ กูขอโทษ.. เเต่กูไม่อยากมีเรื่องกับมึง" "ทำไม" "นี่มึงทำแบบนี้เพื่อจะหาเรื่องกูเหรอ.. กูบอกก่อนว่ากูไม่สู้คน มึงไปหาคนอื่นเหอะ เชื่อกูดิ" ผมรู้ เพราะผมเองก็เคยโดนเพื่อนตอนมัธยมเเกล้งมาก่อน อุตส่าห์เอาตัวรอดมาได้เเล้วเชียว ขึ้นมหาวิทยาลัยมาก็ยังต้องเจออีกเหรอวะ "วัช" ผมขลึงตาใส่ เพราะที่ข้อมือเริ่มมีรอยเเดง ยิ่งพยายามจะดึงข้อมือกลับ ไอ้วัชก็ออกเเรงบีบข้อมือผมมากขึ้น มันจะป่าเถื่อนเกินไปเเล้วนะว้อย กลั้นน้ำตาไว้ไอ้รัฐ เจ็บแค่นี้เอ๊งง "โอ้ย! " "ขึ้นรถ" "กูบอกว่ากูเจ็บไง! " ผมตวาดลั่น จนมันชะงักไปครู่นึง มือผมที่ถูกมันพันธนาการเอาไว้ค่อยๆ ถูกปล่อยออก โดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมละสายตาจากผมอยู่ดี "ขึ้นรถ จะไปส่ง" "มึง.. มึงจะทำแบบนั้นเหรอ" "รู้หรอว่ากูอยากทำอะไร" ผมหลบสายตามันเเล้วมองไปทางอื่น มันอาจจะไม่พอที่ผมด่ามันก่อนหน้านี้หรือไม่ก็กำลังไม่พอใจที่ผมตวาดมันเเน่ๆ ใจเท่าขี้มด เสือกไปตวาดเขาอีกกู "กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึงนะ ปากกูมันไว อีกอย่าง..กูฉลาดน้อย เลือกคำพูดไม่ค่อยถนัดหรอก ถ้าทำมึงไม่พอใจอะ กูขอโทษ" "หึ" มันเเค่นหัวเราะออกมา "เเต่อย่า.. ฆ่ากูหมกป่าเลยนะวัช อย่างน้อยกูก็มีไอ้วินทร์เป็นเพื่อนร่วมเซกเดียวกับมึงนะ ..ครับ" ผมพูดคำสุภาพลงท้ายเเล้วยิ้มเเหยๆ ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ไอ้วัชสาวเท้าเข้ามาใกล้ จนผมต้องก้าวถอยหลังหนี กระทั่งเเผ่นหลังติดกับรถของมันเข้าให้ บ่งบอกว่าผมมาถึงทางตันเเล้ว ผมยกการ์ดขึ้นดันอกมันเอาไว้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นมันคงได้เข้าใกล้ผมมากกว่านี้เเน่ "กลัวอะไร" กลัวมึงไงไอ้ฟาย มึงมันทำตัวโคตรไม่น่าเข้าใกล้เลย ยังมีหน้ามาถามกูอี๊ก "ตอบ" "มึงต้องการอะไรจากกู เเล้วมึงทำแบบนี้ทำไม กูไปทำอะไรให้มึง" "ทำน่ะ มันทำอยู่เเล้ว" ผมไปทำอะไรให้มันวะ.. อึก ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ไอ้วัชใช้นิ้วมือเขี่ยเล่นที่ปลายผม ก่อนจะใช้นิ้วชี้เชยปลายคางผมให้เงยหน้ามองมันอย่างเต็มตา "เเต่ความต้องการของกู.." "....." "มึงเเน่ใจเหรอว่าให้กูได้"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more