BAD SIWAT STORY 2
1611 Words
RUTTASART TALK
สะบัดต่อไม่รอของจริง
ผมรีบสะบัดหน้าหนีสายตาของไอ้วัชอย่างไว หากถามว่าทำไม ก็เพราะว่ามันมองมาทางผมยังไงล่ะครับ
มันเป็นเพื่อนร่วมคณะ ผมชื่อรัฐศาสตร์เเต่เป็นเด็กสถาปัตย์พอจะนึกภาพออกใช่มั้ยล่ะครับ
ไอ้วัชหรือศิวัชมันก็เป็นเพื่อนร่วมคณะกับไอ้วินทร์ เจอกันในห้องเรียนบ่อยตอนปีหหนึ่งเพระมีบางวิชาที่ต้องเรียนรวม
จากที่ผมสัวเกตุเห็น มันเป็นคนค่อนข้างเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา ชอบนั่งควงปากกาอยู่หลังห้อง เเต่คะแนนติดท็อปไฟท์ตลอดผมก็งง
ไม่ใช่บอกว่าเด็กหลังห้องไมใช่เด็กไม่เรียนนะ เเต่หน้ามันตอนเรียนดูเหม็นเบื่อไปซะหมดเลย เหมือนสอนในสิ่งที่มันรู้อยู่แล้วงี้อะ
เเถมยังมีข่าวลือเเต่ละอย่างที่ออกมาของมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่
ยกตัวอย่างเลยนะครับ พ่อเป็นมาเฟียเอย ทำลายร่างกายเเฟนตัวเอง หรือเเม้เเต่ลากเด็กในคณะไปกระทืบมันก็ทำมาเเล้ว
เอ้อ คนเรา มันคือโหดร้ายอะไรปานนั้นวะ
"มึงจะส่งกูไปตายหรือไงวะไอ้วินทร์" ผมว่า
"เอ้า ใครจะรู้ ของพวกนี้มึงอาจจะรู้ตัวช้าก็ได้ มีคนแบบมึงถมเถไป" มันเท้าเเขนบนไหล่ผม
"เเต่ช่วยเเนะนำใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้วัชได้ปะวะ"
เออ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้ห่าหน้าตายนั่น
หน้ามันนะ หล่อเหมือนพระเจ้าประทานใบหน้ามาให้ เเต่เสือกทำหน้าซังกะตายแบบนั้น ใครมันจะไปกล้าผูกมิตรด้วย
"ก็บอกว่ามันเด็ด กูฟังเสียงสาวๆ หนุ่มๆ ลือกันให้เเซด"
"มึงไม่เคยได้ยินคำว่าเสียงลือเสียงเล่าอ้างไง"
"เเปลว่าอะไรวะ"
"ไม่รู้เว้ย"
"เอ้า"
เเค่นกเขาไม่ขันกูก็เครียดจนหงอกจะทั่วหัวเเล้ว
ขืนส่งผมไปทดลองอะไรแบบนั้นกับไอ้วัช มันได้กระทืบผมตายคาตีนเเน่นอน
เเต่ขอบอกตรงนี้เลยนะครับว่า ผมเป็นไบเซ็กซ์ชวล ไม่ได้ซีเรียสเรื่องเพศสภาพ ชอบได้ทั้งผู้หญิงเเละผู้ชาย ขอแค่อยู่ด้วยเเล้วสบายใจ
ถึงจะยังไม่เคยมีเเฟนเป็นผู้ชายก็เถอะ
จะว่ายังไงดี เรียกว่าคนคุยดีกว่า อธิบายก่อนว่าผมอะสายรุกเน้นบุกอย่างเดียว ส่วนพวกที่เข้ามาจะให้ผมตั้งท่ารับยกใหญ่ เเค่ตัวเล็กกว่าใช่ว่าจะอ่อนหัดนะครับ
เพราะแบบนี้ไงเเล้วใครมันจะไปยอมวะ
อยากคบกับผมก็ต้องให้ผมรุกสถานเดียวเว้ย
"มึงลองเอาเหล้าตีเนียนเเล้วชวนคุยก่อน"
ผมชะงักมือที่กำลังชงเหล้าอยู่ทันที เเต่ก็เเอบคิดตามมันเล็กๆ ไม่ใช่คล้อยตามนะครับ เเค่เห็นด้วยกับมันบางส่วน
"มันก็มองมึงเหมือนกันนะไอ้รัฐ"
"มันจะกระทืบกูหรือเปล่าไอ้สัด กูเสียวสันหลังวูบวาบเลย"
"แปปนะไอ้รัฐ เดี๋ยวกูมา"
ปัญหาเพื่อนยังไม่ทันคลาย ไอ้สัดธาวินทร์ก็หันหน้าไปม่อหญิงที่เดินเข้ามากระเเซะเข้ามาซิเเล้วเรียบร้อย
เออ ทิ้งคนอย่างกูนี่มันง่ายดายชิบหายเลยดิ
กึก
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มองเเก้วเหล้าสีเข้มที่ถูกวางไว้ตรงหน้า ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเจ้าของเหล้าเเก้วนี้
ศิวัช..
อกสั่นขวัญเเขวนมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะครับ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเเปลกๆ ตอนที่ได้เห็นหน้าของมันใกล้ๆ
ไม่เเปลกใจถ้ามันจะสามารถมัดใจใครได้ในครั้งเเรกที่สบตาอะ
"ขะ..ขอบใจ" ผมพูดขึ้น
มันพยักหน้ารับ เเล้วเดินกลับไปนั่งที่ตัวเองตามเดิม
อย่าตะกุกตะกักดิวะกู เดี๋ยวเเม่งก็รู้พอดีว่ากลัวมัน
ผมยิ้มเเห้งเเล้วรับเเก้วเหล้ามาถือไว้ จู่ๆ มันเดินเอามาให้ผมทำไมวะ เเอบวางยาพิษไว้ในนี้เปล่าวะเนี่ย
ถ้าดื่มเเล้วชักเเหงกๆ จะมีคนพาผมไปส่งโรงพยาบาลมั้ยวะ
เอาไงดี..
ไม่ใช่อะไรหรอกนะ พอมันกลับไปนั่งที่ตัวเองเเทนที่จะเลิกมอง มันเสือกมองผมหนักกว่าเก่าอีก
งานเข้ากูอีกเเล้ว สัดเอ้ย
"เเม่งจะกระทืบกูมั้ยครับเนี่ย"
ปากก็ว่าไป มือก็กระดกเหล้าที่มันยกมาให้ลงคอเพียวๆ ชนิดที่ว่าตาเเทบจะเลี้ยวกลับไปข้างบน
เเรงจัด มันเอาอะไรให้ผมดื่มวะ
"ขอโทษนะครับ ขอชนเเก้วด้วยได้มั้ย"
"อ่า ครับ"
ผมเงยหน้ามองคนเเปลกหน้าเเล้วยิ้มให้ ก่อนจะชนเเก้วตามที่เขาชวนไปตามมารยาท
"มาคนเดียวเหรอครับ"
"มากับเพื่อนครับ"
"เเล้วเพื่อนคุณ.."
"ช่างมันเถอะครับ มันคงไปสนุกของมันเเล้ว"
"ดีใจจังที่มากับเพื่อน" คนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ เเต่สายตามันนี่เจ้าเล่ห์สุดๆ
ผมมองออกนะครับ ผู้ชายเหมือนกันเนี่ย
"ครับ.." ผมตอบรับเเล้วยิ้มเเห้งๆ
ไอ้เหี้ยวินทร์ถ้ามึงไม่โผล่มาในอีกห้า่นาทีกูจะฉาบมึงให้พบเเต่คนโหดร้ายแบบไอ้วัช ไอ้เวรเอ้ย ทิ้งกูไว้คนเดียวเฉยเลยสัด
"นาฬิกาสวยนะครับ ขอผมดูหน่อยได้มั้ย"
ผมที่เหม่อมองอะไรไปเรื่อย สะดุ้งเล็กน้อยตอนที่ชายคนข้างๆ จับเเขนผมโดนวิสาสะ เพื่อที่จะมองนาฬิกาบนข้อมือผมให้ชัดๆ
"เหมาะกับคุณดี" พูดไปก็ยิ้มไป ยิ้มหวานด้วยนะไอ้นี่
"อย่าเเตะ"
"คุณเป็นใครครับ"
อีกครั้งที่ผมเงยหน้ามองตัวละครปริศนาเข้ามาเเทรก
เเต่ก็ต้องตกใจจนเเทบจะกระโดดลุกออกจากเก้าอี้
ไอ้วัช..
"ปล่อย" ไอ้วัชจับมืออีกฝ่ายที่หลอกจับเเขนผมออก
"ทำไมผมต้องฟังคุณ หรือนี่เป็นเพื่อนคุณครับ"
อีกคนหน้านิ่งเกินไป อีกคนก็หน้าตาล่อตีนซะเหลือเกิน
"เพื่อนคุณเหรอครับ ปล่อยกูดิวะ"
"เอ่อ"
เอ้าไอ้เวร ไหงโยนขี้มาให้กูอีกเเล้ว มันจะเพื่อนกูได้ยังไงล่ะครับ ชื่อผมมันรู้จักหรือเปล่าเหอะ
"ไอ้วัช! " ผมร้องเรียกมันเสียงหลง
"ห้ามทำไม" มันหันมาถาม
"มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย วางมีดลง"
ผมมองของเเหลมคมที่ถูกง้างขึ้นเหนือศีรษะ สายตาของมันเเน่วเเน่ ไม่ได้มองผมเลย มองเเต่ผู้ชายตรงหน้ามันไม่วางตา
"กูบอกให้เก็บมีดไงวะ อยากโดนตำรวจจับหรือไง" ผมพยายามรั้งข้อมือมันให้ลดเเขนลด
เเรงเยอะชิบหาย ผมเเทบจะโหนตัวมันอยู่เเล้ว เเต่มันดันไม่ขยับเลย
"หึ"
ฉึก
"อั่ก! ไอ้เหี้ย! "
"มีคนโดนแทง! "
พระเจ้าช่วยกล้วยเเขกไอ้สัดเอ้ย
ผมเบิกตาโต ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้พบเห็นผสมกับเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดของคนตรงหน้า
ปลายมีดที่ไอ้วัชถืออยู่ถูกตวัดปลายแหลมลงบนบริเวณข้อมือของชายแปลกหน้า จนเกิดเป็นรอยแผลแยกเป็นแนวยาว
เเละถ้าถามว่ามันทำไปเพื่ออะไร ผมก็จะถามคุณเหมือนกันครับว่า เพื่อ!
"เชี่ย ระ..เรียกรถพยาบาลทีครับ ใครก็ได้! "
"ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ ไม่ตายหรอก"
ใช่เวลาที่มันจะพากย์เกี่ยวกับอนาโตมี่หรือหลอดเลือดดำหลอดเลือดแดงชาวบ้านเขาหรือไงวะ
พอผมเหลือบสายตามองเห็นชายกลุ่มหนุ่งกำลังจะเดินเข้ามา คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของหมอนี่ ผมก็รีบหันหน้าหนีอย่างไว
"มึงมานี่เลย"
ผมรีบลากมันออกมานอกร้าน เพราะไอ้นั่นมันก็ทำท่าจะสวนกลับเหมือนกัน
ถ้าเรื่องถึงหูตำรวจ กูไม่ใช่หรือไงครับที่ปากเอกของการเป็นพยานในเหตุการณ์เลยเนี่ย
ยายรู้ ยายตีกูตายเเน่
"มึงทำอะไรของมึงวะ" ผมถามเสียงขุ่น
"ก็เห็นอยู่เเล้วนี่ จะถามทำไม"
"เเต่มึงไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายร่างกายเขา มึงไปขอโทษเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวกูจะโทรเรียกรถพยาบาล" ผมกดมือถือจะโทรเเจ้งเบอร์รถโรงพยาบาล เเต่ก็ถูกมันกระชากเเขนห้ามไว้ก่อน
"เชี่ยวัช"
มันเงียบ เเสร้งทำหน้าตายเเต่มุมปากขยับยิ้มคืออะไรวะ
ยืนประจันหน้ากับคนที่ตัวสูงกว่ามันน่ากลัวแบบนี้นี่เอง ถึงจะกลัวเเต่ขอใจดีสู้เสือหน่อยเถอะ
"มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย มึงจะหาเรื่องกูเหรอ ต้องการเหี้ยอะไร"
"โกรธหรอ" มันถามกลับเสียงเรียบ
"มึงยังกล้าถามอีกเหรอวะ มึงเเทงเขานะเว้ย เขาที่มึงไม่รู้จักอะ เกิดเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำยังไงวะ"
"งั้นกูจะกลับไปฆ่ามันดีมั้ย"
"ไอ้วัช" อีกครั้งที่ผมต้องรั้งเเขนมันเอาไว้
เลือดมันร้อนอะไรขนาดนั้นวะ นี่ผมยังไม่เข้าใจมันเลยนะว่ามันไปเเทงเขาทำไมเนี่ย
"อะไร"
"มึงไม่เคารพกฏหมายหน่อยเหรอวะ"
"ไม่ว่ะ"
"ไอ้เหี้ย.."
ไอ้วัชเเสยะยิ้ม มันก้มหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเย็นเยียบมองผมด้วยสายตาเรียบเฉย บวกกับการที่มันยิ้มมุมปากตอนนี้ เเม่งดูโรคจิตสุดๆ
"เพราะยังไงกระดาษ..ก็ชนะค้อนอยู่เเล้ว"
- Writer
