Feelings of a Broken Girl (Tagalog)

Chapter 6

I can't move.

What is this? 

Why am I in this situation? 

Why is my best friend kissing me? 

This can't be. He is not supposed to do this. But I can't move. Naparalisado ang katawan ko. Ang sabi ng utak ko ay itulak ko siya, pero bakit hindi ko magawa? 

Before I knew it, siya na ang lumayo at tiningnan ako sa mata. He's damn hurting.

I'm not sure why he's looking at me like that. 

"Jer, what's that all about?" I asked in confusion. Was he supposed to do that? Ang daming katanungan sa isip ko. Should my best friend kiss me? Bakit hindi ko man lang napansin na gusto na pala ako ni Jeremy? Ganun na ba ako ka-naive? O sadyang sarili ko lang ang iniisip ko kaya hindi ko napansin? I don't know what to feel. 

"I don't know," sabi niya na nahihiya. Inalis niya ang pagkakahawak niya sa mukha ko at umupo sa gilid ng kanyang kama. Nakayuko siya habang nakaharap ang katawan niya sa'kin. 

"Kailan pa?" I asked. 

Natawa siya na labas sa kanyang ilong. I know pilit lang iyon. Tumingin siya sa'kin na nakangiti, but I could feel the pain. I'm hurting because he is hurting. Nasasaktan ako kasi nasasaktan siya dahil sa'kin. Hindi ko alam na posible palang mangyari ito. Ang magkagusto ang best friend mo sa'yo. I thought sa mga nababasa ko lang sa internet nangyayari ang mga ganitong klaseng eksena pero ngayon sa'kin na nangyayari. 

The truth is, I'm not prepared to say anything. I'm a person who is always prepared before I confront or say something to a person. I'm socially awkward and kay Jer lang talaga ako comfortable. Pero ngayon? Ngayon na kami ang nasa ganitong sitwasyon? I don't know.

"Since the day I met you, Lia. Hindi mo ba napapansin?" 

I remember all the things he did for me.

He was there when I needed him the most. He was there when I needed someone to talk to. He's all the reason why I'm still here kahit palagi akong nadadapa sa buhay. I promised myself na hindi ko sasaktan ang best friend ko dahil siya na lang ang mayroon ako. I have my family but they are strangers to me. Si Jer lang ang tumuring na pamilya sa'kin.

I don't want to hurt him. But he's hurting now because of me. I don't know what to do. I looked at him. 

He's crying.

Oh my god, Jer.

"Jer, please, no," wika ko. Mabilis ko siyang nilapitan at niyakap. "I'm sorry," malungkot kong sabi. Why is this happening to us? Why us? 

"Lia, I love you, please love me back, please?" Parang batang nagsusumbong ang boses niya. Ang sakit ng iyak niya. He hugged me back na sobrang higpit. I understand that he's hurting. 

Jer, bakit mo 'to ginagawa sa'kin? You're making it harder for me. 

"I love you too, Jer," I told him, "but not the way--" he cut me.

"I know," he said, "kaya aalis na muna ako papuntang Canada. I can't be with you right now."

"What?" hindi makapaniwalang tanong ko. My heart just shattered. What the heck is he saying? "You can't be with me? What's that suppose to mean?" My tone is demanding. Lumayo ako sa kanya na may inis. 

"Higit pa sa kaibigan ang nararamdaman ko sa'yo and you can't expect me to act like your best friend habang minamahal kita. I want you to love me back. The way I do. But you can't," he said. Oh, my god, Jer. Anong gagawin ko ngayon? I don't know what to say. Nasasaktan lang din ako dahil sa sitwasyon.

"You mean, kapag umalis ka, ako na lang mag-isa? Wala na akong best friend? Wala ng late night conversation? Wala ng coffee date sa favorite nating Café? Wala ng KDrama marathon kahit ayaw mo naman talaga ng KDrama? Iiwan mo na ako?" I asked ng sunod-sunod. Kasabay noon ay ang pagtulo ng mga luha ko. "Iiwan mo din ako kagaya ng ginawa ni Liz? It's all my fault, right?"

"Lia, it's not your fault." 

"For the second time around, it is, again, my fault. Iiwan mo din ako," I said and started to cry. 

"Lia, it is not your fault, okay? Come here," utos niya at saka ako lumapit at yumakap sa kanya. Huminga siya ng malalim at sinimulang haplosin ang aking buhok. "Kasalanan ko. All this time more than a friend ang turing ko sa'yo. You remember everything that I did. I remember all those smiles and laughter I hear from you when I tell you jokes na sobrang corny. Ikaw lang ang tumatawa sa mga iyon, you're weird, you know." Naramdaman ko yung pag-ngiti niya sa may tenga ko, "I love your weirdness," he said that made my heard melt. He can shatter my heart and at the same time make it melt. You're weirder, Jer. 

"I love this comfy hug from you, Jer. Ikaw lang ang may kayang gawin 'to sa'kin," I told him at pumikit. Inaantok na tuloy ako. I know this is not the right time to be sleepy pero sobrang komportable talaga every time na ginaganito ako ni Jer. "What should we do now? I don't want you to go, don't leave me," I said with sleepy tone.

"I won't. Just promise me to stand on your own, okay? I will always be here for you," he said while caressing my hair.

I know what he's saying. I know what those words mean. "Jer, I can't." Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya, "H'wag mo akong iwan," iyak ko sa kanya. "'Wag kang umalis," I begged. 

I never beg unless someone deserves it. Jer deserves it.

"I can't," he said. "Nahihirapan na ako, Lia."

"Please," iyak ko sa kanya.

May narinig akong katok mula sa kwarto ni Jeremy at bumukas iyon. "Anak, are you ready?" asked his Mom. "Lia, nandiyan ka pala." Nakita ako ni Tita Jerah na nakayakap kay Jer. She knows everything base sa ekspresyon ng mukha niya. Tumingin siya sa anak niya saglit at pagkatapos ay sa akin ulit. "I'm really sorry, hija," she said.

"Tita, please, 'wag po ninyong paalisin si Jeremy," sumbong ko kay Tita. Lumapit ako sa kanya at niyakap naman niya ako. Sana dito na lang ako nakatira. They understand everything about me, about my situation. 

Pero may hangganan ang lahat. That's what I hate the most about everything in this world. Walang permanente. They will all leave you hanging.

"Lia, si Jeremy lang naman ang aalis, pwede ka pa naman pumunta dito sa bahay," Tita Jerah said.

"Tita, that would be great but..." sobrang thankful ako dahil tinuturing akong anak ni Tita Jerah pero si Jeremy lang naman ang dahilan kung bakit ako pumupunta sa kanila and her kindess makes me feel like I am one of her children.

"I'm sorry, Lia," sabi ni Jeremy. Lumapit siya sa'kin at niyakap ng mahigpit, "I will be back as soon as I can." 

Yes, he's gonna leave me.

"Alam kong naiintindihan mo kung bakit ako aalis," aniya.

Iiwan na niya ako. Paulit-ulit na sambit ng utak ko na dahilan para matulala na lang ako.

"Jer, please, 'wag kang umalis," wika ko habang umiiyak ng sobrang sakit. Hindi ko na mapigilan ang iyak ko sobrang sakit ng kalooban ko." Ang sama-sama mo, Jeremy!" 

Napabuntong hininga siya. "Sorry kung minahal kita, sorry kung nagkaganito ang pagkakaibigan natin. All this time ang alam mo ay best friend ang turing ko sa'yo pero ang totoo, mahal na kita noon pa. At umaalis ako hindi dahil iiwan kita. Ikaw ang nang-iwan sa'kin."

My heart was stabbed a million times after hearing those killing words from my best friend.

"Umaalis ako para makalimutan ang nararamdaman ko sa'yo. Hindi ko kayang mag-stay knowing na sa araw-araw na makakasama kita, kaibigan lang ang turing mo sa'kin. Hindi ko na kaya yung gano'n, Lia. I know you understand," he explained.

"So, this is the end." I stated. Lumayo ako sa kanya. Pinunas ko ang aking luha at tumingin sa kanya na parang tapos na ang usapan.

"Hindi sa ganoon," hinawakan niya ang kamay ko ngunit inalis ko iyon ng banayad.

"No, you don't need to explain it further." Sabi ko at umiling. "I understand everything," ngumiti ako na halatang pilit lang. 

Naiintindihan ko pero sobrang sakit. Ang sakit na iiwan ako ng nag-iisang taong importante sa'kin. 

Why can't I love someone who did everything for me para lang ngumiti ako at sumaya? Why can't I love him back?

Siguro nga tama 'yong kasabihan.  You can't force yourself to love someone. That's what I believe. Dahil at the end of the day, maiisip mo na parang niloloko mo lang ang sarili mo, lalo na yung taong 'yon.

Tiningnan ko si Jeremy with a smile on my face, but deep inside sobrang sakit, "Goodbye, Jer." 

Tiningnan niya din ako at ngumiti. I broke his heart into tiny pieces. Mas higit pa siguro ang nararamdaman niyang sakit ngayon kaya sino naman ako para bigyan pa siya ng sakit ng loob? 

Niyakap niya ako at ganoon din ako, sa sobrang higpit ng yakap namin ay pwede nang mabali ang mga buto namin sa likod.

"Till we meet again," he said, "I will always be here for you," hinawi niya ang buhok ko na nakaharang sa mukha ko, "But do me a favor," he added, "Stand on your own while I'm away. Guard your heart, never let anyone hurt you, got it?"

"I will do that," I said. But before he walked away, I said the things that made him smile.

And somehow, gave him hope, I think.

"I will wait for you, Jer,"

And I waved goodbye.