บทที่ 5 เด็กดื้อต้องโดนทำโทษ

1384 Words

วันต่อมา... คาริสาเดินกระแทกเท้าตึงตังลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน เรื่องเมื่อคืนเธอยังงอนไม่หาย ก่อนจะเจอแดเนียลซึ่งกำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างหนัก “ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น” คาริสากอดอกถามด้วยน้ำเสียงและแววตาไขสือ แดเนียลคงไม่พอใจที่เธอเดินเสียงดังล่ะมั้ง “ขอโทษป้าพรซะ” “ขอโทษ? เรื่องอะไร ทำไมฉันจะต้องขอโทษป้าพรด้วย?” “ป้าพรบอกฉันเรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว” “เรื่องเมื่อคืน? นี่ป้าพูดอะไรกรองหูแดน” คาริสาหันไปถามป้าพรด้วยความไม่พอใจ กล้าดียังไงมาใส่ความเธอ หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายแสดงความก้าวร้าวออกมาชัดเจน “เคส! หัดพูดจาให้มันมีสัมมาคารวะบ้างนะ เธออายุน้อยกว่า ใครเขาให้กอดอกพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้น เอามือลงแล้วขอโทษป้าพรซะ!” “ไม่!” เธอไม่ได้ผิดอะไรทำไมจะต้องขอโทษด้วย “ฉันบอกให้เธอขอโทษป้าพร!” แดเนียลขึ้นเสียงตวาดใส่ การกระทำของคาริสาทำให้เขาเกิดอารมณ์เดือดดาลขึ้นมา ป้าพรมองหน้าคาริสาพลางยิ้มเยาะเย้ย คนไม่ยอมใครอย่างเธอหรือจะทน เดี๋ยวแม่จะเล่นบทร้ายให้ดู “แล้วถ้าฉันไม่ขอโทษ” คาริสาพูดยังไม่จบแดเนียลก็กระชากแขนของเธอด้วยอารมณ์โมโห “เธอคงลืมไปนะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ รู้ใช่ไหมว่าฉัน...” แดเนียลกัดฟันขบสันกรามแน่น ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนผู้คนที่รอบข้างไม่อาจได้ยิน มือหนาค่อย ๆ ถกชายเสื้อของเธอขึ้น คาริสามองลงต่ำเห็นการกระทำน่ารังเกียจนั้นจึงสะบัดมือเขาทิ้ง “นายมันโรคจิต!” ว่าแล้วคาริสาก็รีบวิ่งออกไปแต่ก็ไม่พ้นลูกน้องของเขาที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูทางออก “หลีกไปนะ!” “อย่าคิดจะแข็งข้อกับฉัน ขอโทษป้าพร...” “ไม่!” “เคส!” แดเนียลขึ้นเสียงตวาดอย่างลืมตัว คาริสามองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ คงไม่ได้แค่ต้องการให้เธอขอโทษป้าพรแน่ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไปทั้งที่น้อยใจ “ป้าไม่ได้มีปัญหาอะไรกับคุณเคส ทำไม...?” “ก็แค่อยากหาเรื่องใครบางคนเล่น” พูดจบแดเนียลก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ก่อนจะเร่งเท้าเดินตามหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง เขาชอบนักล่ะเวลาเห็นเธอทั้งงอนทั้งโกรธแบบนี้ เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนที่คบกันเป็นแฟน งอนกันทะเลาะกันเป็นสีสันของชีวิตคู่ ปัง! คาริสาตั้งใจปิดประตูห้องเสียงดังพร้อมกับล็อกประตูห้องเอาไว้อย่างหนาแน่น “เคส...เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” แดเนียลทุบประตูห้องเสียงดังด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด ปัง! ปัง! ปัง! “เคส! ฉันบอกให้เปิดประตู!” เสียงทุบประตูยังคงดังระรัวต่อเนื่อง คาริสาไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปสักคำ เธอยังคงนิ่งเงียบด้วยความน้อยใจที่แดเนียลเห็นคนอื่นดีกว่า “ถ้าฉันเข้าไปได้เธอเจอดีแน่” “กุญแจห้องของคุณเคสค่ะ” ป้าพรนำกุญแจห้องของคาริสามาให้กับเจ้านายหนุ่ม “คุยกันดี ๆ นะคะนายน้อยอย่ามีทะเลาะกันเลย” “ไม่มีอะไรหรอกนาป้า” แดเนียลเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเรียบ กลับมาเจอคนรักเก่าทั้งทีก็ต้องเล่นใหญ่หน่อย มือหนาดันประตูห้องเข้าไปก่อนจะกระแทกมันให้ปิดเสียงดังลั่น ปัง! “ขะ...เข้ามาได้ไง” คาริสาที่นั่งสงบนิ่งอยู่บนเตียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัด เนื่องจากตกใจกลัวท่าทีของอีกฝ่าย “เข้าใจคำว่าเจ้าของบ้านไหม เจ้าของบ้านเขาต้องมีกุญแจ” แดเนียลเอ่ยพูดพร้อมแกว่งกุญแจไปมา ก่อนจะกระชากแขนคาริสาให้ลุกขึ้นยืน เขาบีบแขนเรียวรุนแรงจนเป็นรอยแดง “โอ๊ย! ฉะ...ฉันเจ็บนะ” “อยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม” “ทำไม จะทำอะไร อื้อ!” มือหนาดันท้ายทอยคาริสาเข้ามาจูบปากแนบชิด มือหนากอบกุมข้อมือน้อยทั้งสองไว้พลางซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น สองมือเล็กรัวกำปั้นทุบตีแผ่นหลังแกร่งอย่างแรง ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจจูบของเขา เพียงแต่เธอไม่ชอบการใช้กำลังบังคับขูเข็ญกันแบบนี้ “อื้อ ปล่อยนะแดน ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” แดเนียลหยุดการกระทำหื่นกามไว้ชั่วครู่ เขามองคนตรงหน้าแล้วนึกขำ “ใครจะช่วยเธอได้ ที่นี่บ้านของฉัน คนที่นี่ก็เป็นคนของฉัน ไหนบอกมาหน่อยสิว่าใครหน้าไหนมันจะช่วยเธอได้” น้ำตาสีใสไหลอาบแก้มสวยอย่างไม่อาจหักห้าม ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้กับการกระทำของแดเนียล แต่คำพูดคำจาเหล่านั้นทำให้คาริสาน้อยใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า “หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!” น้ำตาของเธอมีผลต่อใจเขาเสมอ แดเนียลมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด แค่จะแกล้งเธอเล่น ๆ ไม่ได้อยากเห็นเธอร้องไห้สะอื้นเสียหน่อย “อึก!” คาริสาส่งเสียงสะอึกสะอื้นพยายามบังคับตัวไม่ให้ร้องไห้โหออกมา “ใครมันจะไปสั่งน้ำตาไม่ให้ไหลได้เล่า” “ก็ฉันนี่ไง” แดเนียลดึงร่างคาริสาให้นอนคว่ำบนท่อนขาของเขา ก่อนลงมือทำโทษเธอแบบเด็ก ๆ ที่เขาชอบทำ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือหนาที่กระทบก้นของหญิงสาวดังพร้อม ๆ กับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเธอ “อร้ายยยยย! มาตีก้นฉันทำไม” “เด็กดื้อไม่เชื่อฟัง ต้องโดนทำโทษ” “แต่ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ” นี่แหละที่เขาต้องการ แค่อยากเห็นเธอร้องโวยวายแบบนี้ น่ารักดี เพี๊ยะ เพี๊ยะ “เด็กดื้อชอบเถียงโดนทำโทษอีกสองที” “ไม่เอา งื้อ” “อะไรนะ เธอว่าไงนะ” เพี๊ยะ! “อร้ายยยยย! พอแล้ว ฉันยอมแล้ว” “ยอมอะไร” เพี๊ยะ! “ฮือ ๆ ไม่ดื้อแล้ว” “แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” แดเนียลจูบปากคาริสาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนจมูกไล้ตั้งแต่หน้าผากมนลงมาจรดปลายคางอย่างหยอกล้อ “อยู่ที่นี่ต้องตามใจฉันทุกอย่าง ถ้าดื้อหรือขัดใจฉันจะลงโทษ” “ทำไม นายจะปล้ำฉันเหรอ” “ก็อาจใช่ หรือไม่ฉันก็อาจจะจับเธอขึงไว้กับเตียงแล้วฟาดด้วยแส้…” “อี้” คาริสาผลักแดเนียลออกห่างจากกาย เธอสะอิดสะเอียนกับพฤติกรรมบ้าคลั่งและไร้เหตุผลของเขา “ไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันให้เวลาเธอสามสิบนาที” “ไม่...” “ฉันบอกให้ลุกขึ้น” แดเนียลขึ้นเสียงกับคาริสาอีกครั้ง เขากระชากข้อมือของคาริสาขึ้นทั้งสองข้าง ส่งผลให้เธอลุกขึ้นยืนอย่าง “ฉันไม่ใช่นักโทษนะแดน” “ถ้าไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้ก็อย่าดื้อสิ” แดเนียลเอ่ยพูดขณะที่มือลูบแก้มของเธอไปด้วย “ไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวซะ อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิด” “...” คาริสายังคงนิ่งเฉย เธอรู้สึกเกลียดการกระทำของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็น เหมือนเขากำลังวางอำนาจกับเธอ “จะไปดี ๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไป หรือว่าเธออยากให้ฉันอาบน้ำให้” สิ้นคำพูดของแดเนียล คาริสาก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปในห้องน้ำทันที แดเนียลยืนรอคาริสาอยู่หน้าห้องสลับกับมองนาฬิกาอยู่ตลอด ไม่นานนักคนที่เขารอก็เปิดประตูออกมา เธอสวมชุดที่เขาสั่งป้าพรจัดเตรียมไว้ให้ เดรสรัดรูปสีชมพูอ่อนต่อด้วยกระโปรงสั้นซึ่งกางเกงด้านในเชื่อมติดกับกระโปรง แดเนียลไล่มองคาริสาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “จะมองฉันอีกนานไหม” “สวย” “วะ...ว่าไงนะ” เจอคำชมนั้นเข้าไปใครจะไม่เขิน “ก็สวยดี แต่งตัวสวยแล้วก็ยิ้มสวย ๆ ด้วย” คาริสาข่มตาหลับกัดฟันฝืนยิ้มให้เขาอย่างไม่เต็มใจนัก “พอใจยัง!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more