บทที่ 4 รอบนห้อง

1266 Words

‘ป้าพร’ คนรับใช้เก่าแก่ของบ้านเดินนำเหล่าสาวใช้ออกมาต้อนรับเจ้านายหนุ่ม แดเนียลจูงมือคาริสาเดินเข้าไปภายในบ้าน เขาวานให้ป้าพรช่วยจัดหาห้องนอนให้เธอ ก่อนจะเดินออกไปกับลูกน้องคนสนิท คาริสาอยากจะรั้งเขาไว้ แต่เหล่าสาวใช้ในบ้านต่างมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก คนที่ไม่เคยยอมใครอย่างเธอหรือจะยอม สองแขนกอดอกพลางมองสวนทุกคนกลับไป “ตามมาค่ะ” ป้าพรเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าคาริสาไปยังห้องนอนซึ่งอยู่บนชั้นสองของบ้าน หลังจากที่ป้าพรก้าวขาออกไปจากห้องนอน คาริสาก็รีบเดินตามไปปิดประตูล็อกกลอนด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอคิดหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่ได้เจอกับแดเนียล อีกใจหนึ่งก็หล่นหายวาบเมื่อรู้ว่าเธอกับแดเนียลจะต้องเป็นศัตรูกัน “โอ๊ย! แล้วฉันจะทำยังไงต่อเนี่ย” คาริสาตะโกนออกมาอย่างคิดไม่ตก แต่เดี๋ยวนะ! เรื่องงานก็คือเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวมันก็คือเรื่องส่วนตัว จะคิดมากทำไม ท่องจำไว้สิว่าเธอคือผู้หญิงที่หนีเจ้าหนี้มากบด่าน ตกงาน ไม่มีอันจะกิน ท่องจำไว้ ๆ ยัยเจ้าเล่ห์คิดแล้วก็พ่นลมหายใจเข้าออกมาแรง ๆ “อร้ายยยยย!” อยู่ ๆ เธอก็ส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เดี๋ยวเราค่อยไปต่อบนห้องนะ” เสียงกระซิบอันคุ้นหูดังสวนขึ้นมา “เวลานี้เราควรมีความสุขไม่ใช่คิดมาก” นึกได้อย่างนั้นเธอจึงเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง บิดตัวซ้ายทีขวาทีมองสำรวจตนเองผ่านกระจกเงา “สวยเหมือนกันนะเนี่ยเรา” แกร๊ก! เสียงบิดประตูห้องดังขึ้น คาริสารีบวิ่งไปนอนบนเตียงอย่างดี๊ด๊า ในที่สุดเขาก็มาหาเธอ ทว่าหญิงสาวกลับต้องผิดหวัง เมื่อเห็นนป้าพรเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน “เข้ามาในห้องของฉันมีอะไรหรือเปล่า” “ที่นี่เป็นบ้านของนายน้อย ห้องทุกห้องในบ้านหลังนี้ก็เป็นของนายน้อยไม่ใช่ของหล่อน” ป้าพรเอ่ยพูดด้วยนิสัยที่ตรงไปตรงมา ทำเอาคาริสาหน้าเหวอพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “โอเคฉันพูดผิดเอง แล้วมีอะไรกับฉันไม่ทราบคะ คุณแม่บ้าน!” “เอาเสื้อผ้ามาให้” ป้าพรพูดในขณะที่คนใช้อีกคนยื่นเสื้อผ้าให้กับคาริสา “หวังว่าหล่อนจะไม่เรื่องมาก” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วกรุณาเชิญออกไปจากห้องนี้ด้วยค่ะ ฉันจะได้พักผ่อน” คาริสาพูดพลางมองหน้าป้าพรและสาวใช้ ก่อนจะส่งสายตาไปทางประตู “เชิญค่ะ ประตูอยู่ทางนั้น” ป้าพรและคนรับใช้ทั้งสองชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกระแทกเท้าเดินออกไปจากห้องตามความต้องการของคาริสา “เฮ้อ คิดว่าแดนซะอีก ไม่เป็นไรรออีกหน่อยเดี๋ยวก็คงมาแหละ” ว่าแล้วหญิงสาวก็กระโดดโลดเต้นรอชายหนุ่มอยู่ในห้อง สามนาทีผ่านไป... ห้านาทีผ่านไป... สิบนาทีผ่านไป... “เมื่อไหร่จะมา...” เธอรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปนานแสนนาน ทั้งที่เพิ่งผ่านไปเพียงสิบนาที คาริสาเดินไปยังประตูห้อง ก่อนจะเอนหลังพิง “ฉันรอนายอยู่นะแดน ฉัน-รอ-นาย-อยู่” คาริสาเดินกลับมานั่งบนเตียงเพื่อรอแดเนียลอย่างมีหวัง เขาอาจจะเตรียมอะไรอยู่ก็ได้ อย่างเช่น ถุงยาง คิดแล้วก็เขิน คาริสาคว้าหมอนมากอด ปลายนิ้วเรียวสัมผัสบริเวณซอกคอและริมฝีปากที่ถูกเขาจูบบนเรืออย่างดูดดื่ม ยิ่งคิดก็ยิ่งฟิน สามสิบนาทีผ่านไป... หนึ่งชั่วโมงผ่านไป... “อร้ายยยยย!” ครั้งนี้เธอจะไม่ทน คาริสาปรี๊ดหนักยิ่งกว่าเดิม “แดน! นายจะไม่มาจริง ๆ ใช่ไหม รอจนแห้งหมดแล้วนะ ทำให้อารมณ์ค้างแล้วก็ไม่ยอมมาต่อ อร้ายยยยย! คนนิสัยไม่ดี!” เจ็บกว่าโดนเอาแล้วทิ้ง ก็คือทิ้งแล้วไม่โดนเอานี่แหละ คาริสากรี๊ดออกมาอีกรอบแล้วโยนหมอนทิ้งไป ถ้าแดเนียลมาเห็นคงหัวเราะจนท้องแข็งไปแล้ว ตอนนี้เธอคงโมโหหิว อยากจะกินเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร แทนที่จะได้อาบน้ำนอนพักผ่อน ต้องมานั่งรอคนบางคนเป็นชั่วโมง ๆ เมื่อคาริสาเริ่มไม่มีแรงกรี๊ดเธอจึงผล็อยหลับเพราะความเหนื่อยล้า ย้อนกลับเมื่อสามสิบนาทีก่อน... แดเนียลนั่งหัวเราะกับการกระทำของหญิงสาวที่กระโดดโลดเต้นดี๊ด๊าอยู่บนเตียง รอยยิ้มปรากฎเด่นชัดบนใบหน้าหล่อเหลา เขาไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขมานานแค่ไหนแล้ว “ป้าพรมาแล้วครับนายน้อย” เสียงลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยรายงานเจ้านายหนุ่ม แดเนียลพยักหน้ารับทั้งที่มองคาริสาไม่วางตา “ที่นายน้อยสั่งป้าจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะคะ” “เคสไม่รู้ไม่เห็นใช่ไหม” “เธอมัวแต่คุยอยู่กับป้าคงไม่ทันสังเกตหรอกค่ะว่าคนของเราแอบติดกล้องในห้อง” ตอนที่ป้าพรเข้าไปในห้องของคาริสาแล้วอ้างว่าเอาเสื้อผ้ามาให้ ขณะที่ป้าคุยอยู่กับเธอ คนรับใช้ที่ตามมาด้วยแสร้งทำเป็นจัดโต๊ะเครื่องแป้งให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วแอบติดตั้งกล้องตรงโคมไฟที่ตั้งประดับอยู่ใกล้โต๊ะเครื่องแป้ง “แล้วเคสว่าไงบ้าง” “ก็ไม่มีอะไรนะคะ ป้าคุยกับเธอตามประสาคนตรงไปตรงมา” “แล้วคำพูดที่ตรงไปตรงมา คือ...?” แดเนียลอยากรู้บทสนทนาที่ป้าพรคุยกับคาริสา “ก็แค่ หมดธุระแล้วกรุณาเชิญออกจากห้องนี้ซะ ประตูอยู่ตรงนั้น อะไรทำนองนี้ค่ะ” “แค่นี้เองเหรอ” “แล้วจะเอาแค่ไหนล่ะคะ” แดเนียลดูผิดหวังกับคำตอบของป้าพรไม่น้อยทีเดียว คิดว่าเธอจะถามหาเขาสักคำก็ไม่มี ป้าพรมองออกว่าเจ้านายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ คนเคยเลี้ยงดูแดเนียลมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย หลับตาดูยังรู้เลยว่าแดเนียลรู้สึกยังไง และที่สำคัญผู้หญิงที่ชื่อ ‘คาริสา’ มีอิทธิพลต่อจิตใจของแดเนียลแน่นอน “เธอคือผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้นายน้อยเจ็บเจียนตายเมื่อห้าปีก่อนใช่ไหมคะ” “ป้าจะพูดถึงเรื่องนั้นอีกทำไม!” แดเนียลพลั้งปากตะคอกใส่ป้าพร เมื่ออีกฝ่ายพูดจี้ปมเมื่อห้าปีก่อน ช่วงนั้นสภาพจิตใจของแดเนียลแย่ถึงขั้นเกือบจะฆ่าตัวตาย “นายน้อยคงไม่ได้เอาเธอมาแก้แค้นใช่ไหม” “ไปกันใหญ่แล้วป้า” เขาเดินเข้าห้องนอนส่วนตัวไปอย่างเสียอารมณ์ ทำเอาป้าพรต้องหยุดคำพูดที่จะเอ่ยออกมา แดเนียลหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่ทว่าเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคาริสาในจอทีวี ซึ่งตอนนี้หลับไปเป็นที่เรียบร้อย คนที่เพิ่งหงุดหงิดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนสีหน้ากลับมาอารมณ์ดีและเต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more