บทที่3 : 2/2
1257 Words
PON TALKS
ผมให้อีกคนที่มาด้วยจัดการสั่งอาหาร เธอก็สั่งมาตามที่ตัวเองต้องการ ผมก็กินได้ทุกอย่างตามที่เธอสั่ง
"เรามาทำความรู้จักกันหน่อยไหม" ผมเอ่ยขึ้นมา อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
"ไม่อยากรู้จักอะค่ะ"
อ่า ตอบกลับมาแบบนี้แล้วผมจะไปต่อยังไงล่ะครับ -_-
"..." ผมเงียบ อีกคนก็เงียบ นั่งมองหน้ากันอยู่แบบนั้น คนตรงข้ามเป็นคนละสายตาก่อน เธอก้มหน้าลงกินข้าวต่อ
"ทำไมถึงไม่อยากรู้จัก" กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ผมก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
ขนมผิงไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม ผมเลยลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินไปนั่งอีกฝั่งให้กลายเป็นนั่งคู่กัน อีกคนก็จะลุกหนี แต่ผมคว้าข้อมือเอาไว้ได้
"ถ้าไม่ตอบจะตีตรงนี้เลย"
"กะ ก็ นายไม่ได้น่ารู้จักนี่นา เลยไม่อยากทำความรู้จักด้วย" ขนมผิงก้มหน้าลง ไม่สบตาผม แต่จากคำตอบของเธอ ทำเอาผมหน้าชาไม่น้อยเลย ผมไม่น่ารู้จักงั้นเหรอ
"ทำไม ไหนบอกมาเอาแบบละเอียด และชัด ๆ "
"ถ้าพูดไปห้ามตีนะ" ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม สายตาหวาดหวั่นราวกับว่ากลัวผมมาก
"อืม ไม่ตี"
"ก็นายเป็นพวกอันธพาล นายน่ากลัว"
"แต่ไม่เห็นเธอจะกลัวเพื่อนฉันเลย" ผมย้อนถามกลับไป เห็นกลัวผมอยู่คนเดียวเนี่ย
"กะ ก็... ฉันเคยเห็นนายเหวี่ยงคู่อริเข้ากับโต๊ะ แถมยังยก..."
"ยกตีนยันมันไว้อะเหรอ" ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามกลับไป เพราะเห็นอีกฝ่ายไม่พูดต่อ
"เท้าสิ ยกเท้ายันเขาไว้"
"ฮ่า ๆ เธอนี่ตลกชะมัด" หัวเราะออกมาจนอีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจ
ก็เธอน่ารัก น่าเอ็นดู ตลกดี พูดว่าตีน ก็แก้ให้เป็นเท้า
พอรู้สาเหตุว่าทำไมถึงกลัวผม ผมก็พอจะเข้าใจได้ แต่คงไม่ปล่อยให้ขนมผิงต้องกลัวผมไปตลอดแบบนี้หรอก
"ล้างความทรงจำได้ป้ะ ลืม ๆ ไปเถอะเรื่องพวกนั้นอะ"
"มันล้างได้หรือไงกันล่ะ" คนข้าง ๆ ย่นคิ้วเข้าหากัน แล้วถามกลับมา
"ก็สร้างความทรงจำใหม่ ๆ เพื่อที่จะไปลบความทรงจำเดิม ๆ ไง" พูดจบก็ส่งยิ้มที่อบอุ่นที่สุดไปให้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจ
"ไม่เอาอะ... กลับกันเถอะ" ขนมผิงลุกขึ้นยืน จะเดินออกจากร้าน
"ถ้าไม่นั่งลงที่เก้าอี้จะจับนั่งตักนะ"
ขนมผิงอ้าปากด้วยความตกใจ แล้วรีบถอยกลับมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม
"ยังคุยไม่จบแต่จะหนี เดี๋ยวจะโดนตีนะ"
"ไหนบอกว่าจะสร้างความทรงจำใหม่ ไม่ให้กลัวเหมือนเดิมไง" ตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่งอง้ำ
"ฮึ สรุปว่าเธอตกลงแล้วนะ ว่าเราจะสร้างความทรงจำกันใหม่"
"ก็ไม่เห็นจะมีทางเลือกอื่นให้หนิ"
"ฮึ ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพี่ภณ แล้วแทนตัวเองตามที่ต้องการ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คำว่าฉัน"
"กูได้ใช่เปล่าคะ"
" !!! " เอาใหญ่แล้วเว้ยเฮ้ย เรียบร้อยไม่ใช่เหรอวะ ทำไมมีกูมาได้
ผมหมายถึงให้แทนตัวเองด้วยชื่อ หรือเค้า หรือหนู อะไรแบบนี้ ไม่ใช่กู!
"คิก ๆ ตกใจเลยเหรอ ฮ่า ๆ"
"ขนมผิง! เดี๋ยวจะโดนตีนะ!" อยากจะขำตามเหมือนกัน แต่ก็ต้องทำโหดไว้ก่อน
"อืม แล้วมีอะไรอีกไหมคะ"
"ทำไมถึงโดนให้ไปเช็กชื่อพวกพี่ ผิงคงไม่ได้อาสาไปเองใช่ไหม"
"ค่ะ ไม่ได้คิดจะไป แต่ผิงมาเรียนสาย เลยโดนลงโทษนั่นแหละค่ะ"
"แล้วทำไมถึงมาสาย เป็นเพราะขี่จักรยานใช่ไหม เอางี้เดี๋ยวพี่ไปรับตอนเช้า" ถือโอกาสมั่วไปรับเลยครับ ฮ่า ๆ
"ผิงตื่นสายค่ะ หลับลึก ตื่นยากก็เลยสาย"
"งั้นก็ย้ายมานอนห้องเดียวกัน พี่จะได้ปลุกไปเรียน"
" !!! " ขนมผิงเบิกตาโพลง อ้าปากค้างกับคำพูดของผม ส่วนผมก็นั่งยิ้มอย่างเดียว นี่ไม่ได้พูดเล่น ๆ นะ ผมเอาจริง ฮึฮึ
แต่พอเธอตั้งสติได้ ก็รีบลุกพรวดเดินหนีออกนอกร้าน ไม่สนคำเรียกจากผม ผมรีบเปิดกระเป๋าสตางค์เรียกพนักงานมาเก็บเงินไป แล้ววิ่งตามออกไปจากร้าน
เห็นร่างเล็กกำลังเดินไปตามริมฟุตบาท ผมรีบขึ้นรถแล้วขับไปจอดข้างทาง ลงจากรถแล้วเดินย้อนไปหาขนมผิง
"เดินหนีมาทำไม มันค่ำแล้ว ไม่รู้เหรอว่าอันตราย" จับแขนเล็กไว้ แล้วออกแรงดึงให้เดินตามมาที่รถ
"แต่ผิงไปกับพี่ ก็อันตรายไม่แพ้กันเลยนะคะ"
"อันตรายบ้าบออะไร พี่ไม่ทำอะไรผิงหรอก"
"แต่เมื่อกี้พี่จะให้ผิงไปนอนกับพี่แล้วนะคะ"
อ๋อ ที่แท้ก็กลัวผมจะปล้ำนี่เอง หันหน้าไปยิ้มกริ่มให้คนตัวเล็กที่ยืนหน้างออยู่
"ผิงไม่ต้องไปนอนกับพี่ก็ได้ ฮ่า ๆ" ผมเปิดประตูให้ แล้วดันคนหน้างอง้ำให้เข้าไปนั่ง
"แต่เดี๋ยวพี่จะมารับผิงทุกเช้า จะได้ไปเรียนทัน" ก้มหน้าบอกคนในรถ แล้วปิดประตูให้ ก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วขึ้นนั่งประจำที่
ขับตรงมาที่หอพักของขนมผิง เธอไม่ได้หันมาร่ำลา แต่เปิดประตูลงไปเลย
ผมรีบลงจากรถ แล้วเดินตามหลังเธอไปเงียบ ๆ แต่อีกฝ่ายก็รู้ตัวแล้วหันมามองผมด้วยความงง
"นี่พี่จะไปไหนคะ"
"ไปห้องผิงไง"
"อ้าว น้องผิงทำไมเพิ่งกลับล่ะ ออกจากโรงพยาบาลมาตั้งนานแล้วหนิ" ไอ้รุ่นพี่คณะแพทย์ เดินลงมาจากด้านบน มันเอ่ยถามขนมผิง แต่สายตามันมองมาที่ผม
"ไปกินกันมา" ผมเป็นคนตอบไปเอง ไอ้รุ่นพี่นั่นก็ดึงหน้าทันที สงสัยไอ้เวรนี่จะเป็นคู่แข่งกับผมแน่ ๆ
"กินกันมา?" มันทำหน้าเหมือนหมาสงสัย มองหน้าขนมผิงสลับกับมองหน้าผม
"ค่ะ ผิงขอตัวนะคะ" ขนมผิงตอบกลับไปหน้าตาเฉย ผมได้แต่นึกขำในใจ สงสัยจะไม่เข้าใจความหมายแน่ ๆ ถึงได้ตอบไปแบบนั้น
"พี่ไปด้วย" เดินเข้าโอบเอวของคนตัวเล็กไว้ ส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ อีกฝ่ายก็ต้องยอมแน่นอน
"ไปก่อนนะครับ" ผมกระตุกยิ้มให้ไอ้รุ่นพี่ แล้วเดินตามหลังขนมผิงขึ้นมาที่ชั้นสาม เดินไปที่ริมสุดแล้วหยุดยืนอยู่หน้าห้อง
"กลับไปได้แล้วค่ะ"
"อ้าว ไล่เฉย" ผมก็นึกว่าจะยอมให้เข้าห้อง ที่ไหนได้ ให้มาแค่หน้าห้อง
"ก็จะอยู่ต่อทำไมคะ อยู่กันสองต่อสองในห้องนอนแบบนี้ คงไม่ดี พี่กลับไปเถอะค่ะ เช้าค่อยมารับผิง" ต้องอยากให้ผมกลับขนาดไหนอะ ถึงเอ่ยปากบอกให้มารับตอนเช้าเนี่ย
แต่ยิ่งอยากให้ผมกลับ ผมก็ยิ่งไม่กลับ แกล้งพยักหน้าตกลง แล้วหมุนตัวจะเดินกลับไปทางเดิม
อาศัยจังหวะที่ขนมผิงเปิดประตูห้อง ผมก็รีบวิ่งไปดันประตู แล้วเอาร่างตัวเองเข้าห้องขนมผิงไปในทันที
"พี่ภณ!!!"
- Writer
