ดูแลหัวใจนายอันธพาล

บทที่4 : 1/2

บทที่4

ผมทำหน้ามึนไม่สนใจเสียงหวานที่เรียกชื่อผมอย่างดังลั่น ราวกับว่าไม่กลัวว่าคนอื่นจะเปิดห้องออกมาต่อว่า

ผมถอดรองเท้าตัวเองแล้ววางไว้ที่ชั้นวางรองเท้าขนาดเล็ก ตรงผนังข้างประตู แล้วเดินมานั่งขัดสมาธิลงที่พื้นตรงโต๊ะพับตัวเล็กที่กางอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง

กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องเล็กในหอ ไม่ได้มีแยกห้องนั่นนี่แต่อย่างใด มีเตียงขนาดประมาณสามฟุตครึ่ง ตู้เสื้อผ้าจัดเข้ามุมกับโต๊ะเครื่องแป้ง

"ไม่มีครัวเหรอ" เอ่ยถามออกไป เพราะสงสัยว่าเจ้าของห้องจะทำอาหารตรงไหน

"ไม่มีค่ะ มีแต่เตาไฟฟ้าและเตาไมโครเวฟเท่านั้น" นิ้วเรียวชี้ไปที่มุมห้องก่อนออกประตูระเบียง

ผมพยักหน้ารับแล้วมองตาม ห้องน้ำถูกแยกอยู่ด้านนอกตรงระเบียง แล้วแบบนี้เวลาอาบน้ำจะไม่โป๊หรือไง

"เวลาอาบน้ำนี่ใส่ไปทั้งชุดป้ะ หรือใส่ผ้าขนหนูไป"

"ใส่ไปทั้งชุดสิคะ" อีกฝ่ายทำหน้างงที่ถูกผมซักถามแบบนี้ แต่เธอก็ตอบกลับมา

"พี่กลับไปได้แล้วค่ะ"

"ไม่กลับ แล้วนี่ไปยืนทำอะไรตรงนั้น เดินเข้ามาสิ"

เจ้าของห้องไม่ยอมเดินเข้ามา ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่หน้าประตู

"จะเดินเข้ามา หรือจะให้พี่อุ้ม"

ขนมผิงหน้างอเล็กน้อย แล้วเดินเข้ามา แต่พอเธอมานั่งลงที่ปลายเตียง หันหน้ามาทางผม ผมก็รู้สึกว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

"ผิงคิดอะไรอยู่อะ"

"อืม กำลังคิดว่าจะถามพี่ดีไหม"

"ถามอะไร ถามมาดิ"

"อุ้ม... อุ้มแตงคืออะไรเหรอคะ" คำถามของขนมผิงทำเอาผมแทบระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่ก็ทำเพียงแค่หัวเราะออกมาเล็กน้อย แล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์

"ลองทำป้ะ จะได้รู้"

"มันดีหรือไม่ดีคะเนี่ย" สงสัยเธอจะจับสังเกตได้ ถึงถามผมกลับมาแบบนั้น

"ดีดิ โคตรดีเลยรู้เปล่า มันจะฟิน ๆ เดี๋ยววันหลังลองทำกันป้ะ "

อีกฝ่ายย่นคิ้วเข้าหากัน เธอดูจะลังเล ไม่กล้าตอบออกมา

"ดีจริง ๆ นะ พี่ไม่ได้โกหก" ผมยกนิ้วขึ้นมาเรียงกันสามนิ้ว เพื่อยืนยันว่านั่นคือเรื่องจริง

"อืม ค่ะ"

"ตกลงแล้วนะ ห้ามคืนคำนะ"

"ค่ะ"

ผมหันหน้าหนี หลบสายตาของอีกฝ่าย แล้วยิ้มปนขำอยู่คนเดียว ผมไม่ได้โกหกอะไรนี่ครับ แค่ชวนมาฟินด้วยกัน ฮ่า ๆ

"พี่ภณคะ"

"ครับ ๆ มีอะไรเหรอ" ผมรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหันมาหาตามเสียงเรียก

"แล้วดีไม่ห่างเหินคืออะไรเหรอคะ" ผมก็ว่าอยู่ขนมผิงถามถึงอุ้มแตงทำไม พอเจอคำถามนี้เลยนึกขึ้นได้ ว่าไอ้ชลมันพูดให้น้องเขาได้ยินนี่หว่า

"ก็คือ... ดีมาก ๆ ไง พี่จะไม่ห่างเหิน เหินห่างจากน้องเลย" ตอบกลับแล้วส่งยิ้มหวาน ๆ ไปให้ แต่ขนมผิงกลับทำหน้าสะอิดสะเอียนเหมือนอยากจะอ้วกกับคำพูดของผม

เดี๋ยวจะจับอุ้มแตงให้เดินไปเป็นเลยคอยดู!

"แล้วเมื่อไหร่พี่จะกลับคะ"

"ไล่บ่อยจัง" ผมทำหน้าไม่พอใจแล้วตอบกลับไป คนอยากจะอยู่ด้วย ไม่รู้จะไล่อะไรนักหนา

"ก็นี่ห้องผิงนี่คะ"

"แต่พี่อยากอยู่กับผิงไง"

"แต่ผิงไม่ได้อยากอยู่กับพี่นี่คะ"

ให้ตายเถอะ ไม่รู้จะตอบยังไงแล้วโว้ย ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำหน้าขึงขัง จนเจ้าของห้องมีท่าทีที่หวาดกลัว

"จะให้พี่อยู่ที่นี่หรือผิงจะไปอยู่กับพี่ที่ห้องพี่"

"ละ แล้ว ทะ ทำไม ผะ ผิง... ต้องไปอยู่กับพี่ล่ะคะ" ขนมผิงเป็นคนที่กลัวแล้วน่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ เสียงสั่น ๆ พูดไม่เป็นคำแบบนี้ ทำเอาดุต่อไม่ลง

ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปยืนตรงหน้าร่างเล็กที่นั่งอยู่ ก้มตัวลงแล้วกักบริเวณเธอด้วยสองแขนของตัวเอง

"พี่ปวดแผล ดูแลพี่หน่อย"

"อื้อ ถอยออกไป" มือเล็กดันหน้าผมออกอย่างเต็มแรง

"โอ๊ย ๆ เจ็บ!" ผมปล่อยมือออกจากเตียงแล้วจับหน้าตัวเอง

มันก็เจ็บแหละครับ เพราะขนมผิงกดตรงรอยช้ำของผม แต่มันก็ไม่ได้มากมายขนาดจะร้องราวกับว่าโดนเชือดหรอก

"เฮ้ย พี่ภณ" ขนมผิงจับข้อมือผมไว้ จะให้ผมปล่อยมือออกจากหน้าตัวเอง เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงแบบนี้ คนแบบผมก็ยิ่งได้ใจสิครับ

"ไม่ต้องมายุ่ง ก็รู้ว่าพี่เจ็บหน้า ยังจะดันซะแรงเลย" ทำสำออย ตอบกลับไปแบบงอน ๆ

เรียนวิศวะเอกการแสดงน่ะครับ ฮ่า ๆ

"ผิงขอโทษค่ะ ก็พี่เข้ามาใกล้ ผิงเกร็งนี่คะ... ขอผิงดูหน้าหน่อยนะคะ" คนตัวเล็กพยายามดึงมือผมออก

คราวนี้ผมยอมปล่อยมือออกจากใบหน้า ให้ขนมผิงได้มองสำรวจชัด ๆ

สายตาหวานมองหน้าผมด้วยความเป็นห่วง มือนุ่มประคองแก้มผมไว้ แล้วใช้นิ้วเกลี่ย ๆ ที่รอยช้ำ

ผมอาศัยจังหวะที่อีกคนกำลังเผลอ จับเข้าที่เอวคอดเธอไว้อย่างเบามือ

แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนได้กอดขนมผิงแล้ว

"เจ็บมากเลยเหรอ" ขนมผิงเลื่อนสายตามามองตาผม แล้วถามขึ้นมา

ผมทำตาเศร้าแล้วพยักหน้าลงเล็กน้อย แสดงเก่งขนาดนี้ รางวัลต้องมาแล้วล่ะครับ

"ประคบไหมคะ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย พี่กลับก่อนนะ" ปากบอกไปแบบนั้น แต่มือยังไม่ปล่อยจากเอวบางเลยครับ ฮ่า ๆ

"... พี่โกรธผิงเหรอคะ" ขนมผิงเงียบไปสักครู่ก็ถามกลับมา สีหน้าเธอดูกังวลกลัวว่าผมจะโกรธ

"กลัวพี่โกรธด้วยเหรอ"

"ค่ะ กลัวพี่โกรธแล้วมาทำร้ายผิง"

ผมนี่กลอกตาไปมาเลยครับ ไอ้เราก็นึกว่าแคร์ ที่ไหนได้ กลัวผมลงไม้ลงมือ

"พี่ไม่ทำร้ายผิงหรอก พี่กลับก่อนนะ"

"เอ่อ ค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ"

เอ๊า! ไม่ง้อต่อวะ นี่เล่นตัวเพื่อให้ง้ออยู่นะเนี่ย เล่นตัดบทผมแบบนี้จะทำไงได้ล่ะครับ ปล่อยมือลงจากเอวบาง แล้วหมุนตัวหันหลัง เดินคอตกออกจากห้องขนมผิง

"ทำไมไม่ง้อพี่เนี่ย คอยดูนะจีบติดเมื่อไหร่ จะทบต้นทบดอกให้สาสมเลย" ผมยืนบ่นอยู่หน้าประตูห้องที่ปิดสนิทแล้ว อีกคนไม่มีทางได้ยินหรอกครับ