ดูแลหัวใจนายอันธพาล

บทที่3 1/2

บทที่3

"เดี๋ยวสิ" เขาเอ่ยขึ้นมา

"ฉันอยากพักผ่อนแล้ว" มองแขนตัวเองที่โดนเขาจับกุมแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะเอ่ยออกมา

"ฉันก็อยากกลับ แต่ฉันเจ็บหน้า เธอช่วยทำให้มันหายช้ำทีได้ไหม"

เขาเอานิ้วชี้ที่บริเวณรอยช้ำ ทำท่าราวกับว่าเจ็บปวดมาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างยังดูปกติอยู่เลย

"ฉันไม่มียา และฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ยาอะไร ฉันว่านายไปหาหมอเถอะ" ตอบกลับไปแล้วปัดมือเขาออกจากที่แขน แต่เขาก็ยังคงจับเอาไว้แบบนั้น

"ไม่มีเงินไปหาหมออะ"

คำตอบสิ้นคิดออกจากปากเขา รูปร่างหน้าตาก็ดี รถที่ขับราคาก็ไม่ใช่ถูก ๆ เลยล้านด้วยซ้ำ แบบนี้น่ะเหรอ ไม่มีเงินหาหมอ

"ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อเลยอะ" เขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมทั้งเกาท้ายทอยไปด้วย สงสัยว่าจะแก้เขิน

"พูดจริง ๆ นะ แม่ให้เงินมาฉันก็ใช้หมดแล้วต้องรอแม่ให้มาใหม่อะ" เขาพูดต่อ

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้ยืม แล้วนายก็ไปหาหมอก็แล้วกันนะคะ" ล้วงกระเป๋าผ้าของตัวเอง หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แต่อีกคนก็ดันมือฉันไว้

"ไม่เอาอะ ให้ยืมเงินรุ่นน้องใช้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลย"

"ถ้าอย่างนั้นนายก็ขอเงินแม่เพิ่มท่านคงไม่ว่าอะไรหรอก ฉันขอตัวนะคะ"

"อะ ๆ เดี๋ยวดิ ฉันไปหาหมอก็ได้ แต่เธอไปเป็นเพื่อนได้ไหม ไม่อยากไปคนเดียวอะ" เขาส่งสายตาออดอ้อนมาให้ แล้วพูดต่อ

"ไปเถอะนะ จะได้คุยปรับความเข้าใจกัน เธอจะได้ไม่กลัวฉันไง"

"ก็ได้ค่ะ แต่ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนก็แล้วกัน" ฉันแพ้ต่อความตื๊อของเขา จนตอบรับไป

"ขึ้นไปด้วยไม่ได้เหรอ กลัวเธอไม่ยอมลงมา" จบประโยคของเขา ฉันก็เบิกตาโตทันที นี้ผู้ชายขอขึ้นห้องฉัน

"ไม่ได้" ตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิดเลยสักนิด

"ฮ่า ๆ ขึ้นไปเปลี่ยนเถอะ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมลงมา พรุ่งนี้เธอโดนฉันตีแน่" ใบหน้าหล่อปรับเปลี่ยนเป็นความร้ายกาจทันที นี่น่ะเหรอที่จะไม่ให้กลัว

แบบนี้ฉันจะกล้าหนีหรือไงล่ะ ฉันรีบขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ขายาว สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว เดินลงมาที่ใต้ตึก เจอเขานั่งยิ้มแฉ่งรอฉันอยู่

"ไปเอารถมาตอนไหนอะคะ" ฉันเอ่ยขึ้นมา เมื่อมองออกไปที่นอกรั้วของหอ เห็นมีรถเก๋งสีดำจอดอยู่ จำได้ว่าเป็นรถเขา เห็นตอนที่จอดอยู่ที่หน้าศูนย์หนังสือ

"เมื่อกี้แหละนั่งวินไป แล้วก็รีบขับมา" เขาตอบกลับพร้อมทั้งเดินนำหน้ามาที่รถ เปิดประตูให้ฉันขึ้นนั่ง แล้วตัวเขาก็ไปฝั่งคนขับ เขามาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ ๆ

พอมาถึงเขาก็เข้าไปในห้องหมอคนเดียว ให้ฉันนั่งรออยู่ที่หน้าห้อง ก็พาตัวเองหาหมอได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีฉันเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าจะตื๊อให้ฉันมาด้วยทำไม

"ขนมผิง... มาทำอะไรครับเนี่ย"

เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก เห็นรุ่นพี่คณะแพทย์ เดินตรงเข้ามา เขามากันสามคน และคนที่ทักทายฉันเขาชื่อกอล์ฟ

"สวัสดีค่ะ ผิงมากับ..." กับใครดีล่ะ ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี

"กับใครครับ" พี่กอล์ฟเลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม

"มากับกูนี่แหละ" คำพูดแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมา เขามาจับแขนฉันให้ลุกขึ้นยืน

"หือ ขนมผิงรู้จักกับพวกอันธพาลด้วยเหรอ" พี่กอล์ฟไล่สายตามองนายโหดนี่ แล้วถามขึ้นมา

คำถามของพี่กอล์ฟทำฉันหวั่นใจมาก กลัวคนข้าง ๆ จะบ้าพลังแล้วเหวี่ยงพี่กอล์ฟกระเด็นแบบที่เขาเคยทำกับคนอื่น

ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนข้าง ๆ แววตาเขาดุดัน สีหน้าดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ก็อย่างว่าแหละ ใครจะชอบให้คนอื่นพูดถึงตัวเองแบบนั้น

"รู้จักค่ะ นี่ผิงก็มากับพี่เขา ผิงขอตัวก่อนนะคะ" ฉันกลัวว่าจะมีปัญหากัน ก็เลยพูดไปแบบนั้น

คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายจับมือนายโหดไว้ เพราะอยากจะไปจากตรงนี้แล้ว เขาก้มมองหน้าฉัน แล้วก็ยอมเดิน

"หวังว่าน้องผิงจะไม่คว้าคนแบบนี้มาเป็นแฟนนะ"

"เฮ้ย มึงอะไรนักหนาเนี่ย รู้จักกูดีพอแล้วเหรอถึงพูดแบบนี้" นายภาณุหันขวับกลับไป แถมยังมีท่าทีจะพุ่งเข้าใส่ แต่ฉันจับมือเขาไว้แน่น

ฉันกลัวการมีเรื่องมาก และไม่อยากให้มันเกิดขึ้นในสถานที่แบบนี้

"ไหนบอกว่าจะไม่ให้ฉันกลัวนายไง" เรียกสติคนข้าง ๆ ซึ่งก็ได้ผล เขาหันมามองหน้าฉัน แม้สีหน้าจะยังไม่พอใจ แต่เขาก็พยักหน้ารับ แล้วหันหลังให้พวกพี่กอล์ฟ

"เจอกันที่หอนะน้องผิง" พี่กอล์ฟก็ยังคงพูดต่อ

ฉันไม่ต่อความยาวแล้ว เพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้น คนข้าง ๆ เดินไปรับยาตามที่เขาประกาศเรียกชื่อ ได้รับยามาเสร็จ เขาก็เอายาออกมาให้ฉันดู ก็มียาแก้ปวดอย่างเดียว

"หมอว่าไงบ้างคะ"

"หมอบอกไม่ได้เป็นอะไร รอให้หายช้ำเอง" เขายิ้มอย่างเขิน ๆ ฉันก็ว่าอยู่ แค่รอยช้ำต้องมาหาหมอเลยเหรอ

"งั้นกลับกันเลยนะคะ"

"อ่า แวะกินข้าวก่อนได้ป้ะ หิวแล้วอะ" เขาถามกลับมา แล้วเอามือลูบท้องตัวเอง

"เรื่องเยอะจังเลยนะคะ"

"นี่ว่าใครเนี่ย เดี๋ยวจะโดน" เขาหรี่ตามองฉัน ท่าทางเริ่มดูน่ากลัวอีกแล้ว ฉันจะทำไงได้ล่ะ นอกจากก้มหน้าหลบสายตาเขา

"ไปกินข้าวกันนะ" เขาคว้าข้อมือฉันไว้ ออกแรงดึงเล็กน้อยให้ฉันเดินตาม

"น้องผิง พี่จะกลับหอพอดีเลย ไปด้วยกันไหม" พี่กอล์ฟยืนอยู่ที่รถของเขา ซึ่งจอดอยู่ห่างจากรถของนายภาณุไปแค่สองคัน

"ไปค่ะ" ฉันยิ้มรับแล้วจะเดินไปหา แต่คนข้าง ๆ ก็รั้งเอาไว้

"อยากให้มีเรื่องใช่ป้ะ" เสียงทุ้มพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้พี่กอล์ฟ

"ผิงจะไปกินข้าวกับเขาก่อนค่ะ ขอตัวนะคะ"

พูดกลับลำแทบไม่ทันจนอีกคนเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงง ฉันกลัวเขาถามต่อ ก็เลยรีบขึ้นรถของนายโหดไปซะให้จบเรื่องจบราว

"อยู่หอเดียวกันกับมันเหรอ" เจ้าของรถขึ้นนั่งประจำที่คนขับ เขายังไม่ขับออกไป แต่หันมาถามฉันก่อน

"ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ"

"ย้ายหอได้ป้ะ ไม่ชอบมันอะ"

"หือ หอนั้นฉันอยู่นะ นายเกี่ยวอะไรด้วย"

"ก็ฉันจะไปหาเธอบ่อย ๆ ไง" เขาเอนตัวพิงประตูแล้วมองหน้าฉัน สีหน้าและแววตานิ่งมากจนไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่

"มาหาทำไม" ประหม่าไม่น้อยเลยที่ถูกเขามองแบบนี้

"ถ้าไม่ตอบก็ช่วยขับรถหน่อย อยากกลับแล้ว" ถามเขาไป เขาก็ไม่ตอบ ฉันเลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง อีกฝ่ายขยับตัวนั่งตามปกติ แล้วจึงขับออกจากโรงพยาบาลมาที่คาเฟ่เล็ก ๆ ใกล้ ๆ นี่เอง