EP.13 มาร์ค
1379 Words
หลายวันผ่านไป
หลังจากเหตุการณ์ที่เด็กสาวได้โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ของเธอคืนแล้ว เธอนั้นก็ไม่ได้สนใจเลยว่าของๆเธอไปอยู่กับบอสของเธอได้ยังไง เพราะถึงยังไงตอนนี้เธอก็ได้ของคืนแล้ว
วันนี้เป็นวันที่เด็กสาวนั้นจะต้องไปทำงานกับบอสของเธอที่ต่างจังหวัด ซึ่งตอนนี้เธอนั้นกำลังนั่งกอดมารดาของตัวเองอยู่ เนื่องจากเธอนั้นต้องไปนานถึง 3 วัน จึงทำให้เธอนั้นอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงมารดาของเธอ
“งื้ออ ไม่อยากไปเลยค่ะแม่~”
“อย่ามาเสียงานเสียการสิเรา เจ้านายใช่ว่าจะใจดีตลอดไปนะลูก” มารดาของเด็กสาวพูดพลางลูบศีรษะของเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ก็จริงค่ะ~ ได้เวลาที่หนูต้องไปแล้วนะ”
“อืม ไปเถอะลูก โทรมาหาแม่ด้วยล่ะ”
“จ่ะแม่~”
ฟอดดด เสียงหอมกอดดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่เด็กสาวนั้นจะรีบออกมาจากบ้านเพื่อรีบไปขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้าน
“จะทันไหมเนี่ย~” เด็กสาวบ่นพึมพำขึ้นอีกครั้งเมื่อยังไม่มีรถเมล์โผล่มาเลยสักคัน หลังจากที่ยืนรอมานาน10-15นาทีแล้ว
“เดินไปเลื่อยๆก่อนแล้วกัน!” เด็กสาวตัดสินใจเดินไปเลื่อยๆโดยที่เธอนั้นสะพายกระเป๋าเป้ 1 ใบที่ใส่ข้าวของและเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้
ซึ่งในขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านซอยๆหนึ่งอยู่นั้น จู่ๆเสียงเบรกรถก็ดังลั่นขึ้นจนเด็กสาวนั้นต้องส่งเสียงร้องตามออกมา
เอี๊ยดดดด
กรี๊ดดดดด
“ตะ..ตายแล้วไหม!” เด็กสาวว่าพลางยกแขนทั้งสองข้างของตัวเองขึ้น ก่อนที่เสียงของใครบางคนจะดังตามขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็นอะไรไหมน้อง!”
“มะ..ไม่เป็นอะไรค่ะ~ แค่ตกใจนิดหน่อย~”
“มาพี่ช่วย” ชายหนุ่มพูดพลางช่วยดึงเด็กสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายยื่นคืนให้กับเธอ
“ขอบคุณนะคะ ขอโทษด้วยค่ะที่เดินไม่ดู~”
“ไม่เป็นไร ดีนะพี่เบรกทัน แล้วนี่จะไปไหนเนี่ยกระเป๋าหนักขนาดนี้”
“เดินรอรถค่ะ”
“ห้ะ! กระเป๋าหนักขนาดนี้เนี่ยนะ เดินรอรถ?”
“ก็ใช่น่ะสิคะ แปลกตรงไหนหรอคะ”
“ไปทางไหนล่ะเรา เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เอ่อ.. มะ..ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ~”
“ไม่เชื่อใจ?”
“ค่ะ จะเชื่อได้ไงพึ่งเจอกันไม่ถึง5นาทีเลย~”
“ตรงดี5555 มาเถอะไม่ต้องกลัวหรอก กดเบอร์ตำรวจรอเลยก็ได้”
“หนูรอรถดีกว่าค่ะ~”
“แต่ถ้ารีบน่าจะไม่ทันนะ เพราะนี่ 7ครึ่งแล้ว”
“ห้ะ! 7ครึ่งแล้วหรอคะ!”
“อื้ม ไม่เชื่อดูนาฬิกา” ชายหนุ่มว่าพลางยื่นนาฬิกาให้กับเด็กสาวได้ดู ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เค้าบอกจริงๆ
“ก็ได้ค่ะ~”
“ป่ะ งั้นไปขึ้นรถ”
“ค่ะ~”
หลังจากที่เด็กสาวขึ้นรถมาแล้วเธอนั้นก็จัดแจงกดเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ทันทีเพื่อเป็นการกันไว้ก่อน
“นี่จะกดจริงหรอเนี่ย555”
“ก็จริงสิคะ~”
“ชื่ออะไรล่ะเรา”
“มุกรินค่ะ”
“พี่ชื่อมาร์ค”
“ค่ะ”
“จะไปเที่ยวหรอเรา”
“ไปทำงานต่างจังหวัดน่ะค่ะ”
“อ่อ งั้นพี่ขอเบอร์เราไว้ได้ป่ะ”
“หื้ม อะไรคะ มาขอกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอคะ”
“ก็เอออะดิ เราน่ารักดี พี่อยากจีบ”
“ห้ะ!”
“เอ้า555 จริงจัง”
“เอ่อ ไม่ดีมั้งคะ เจอกันยังไม่ถึง10นาทีเลย”
“แต่พี่รู้สึกชอบเราอ่ะ แบบปิ้งๆอ่ะ ขอเบอร์นะๆ”
“…” ประโยคอ้อล้อและการยิ้มแย้มของมาร์คทำให้เด็กสาวนั้นรู้สึกอยากขำออกมา แต่เธอนั้นก็ต้องนิ่งเงียบเอาไว้เพราะกลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทใส่คนอื่น
“อ่ะ นี่โทรศัพท์พี่ กดไลน์เราไว้ให้พี่หน่อย”
“บังคับกันหรือป่าวคะเนี่ย”
“แล้วแต่เราจะคิด”
“ก็ได้ค่ะ เห็นว่ามีน้ำใจมาส่งกันนะคะ” เมื่อเด็กสาวรับโทรศัพท์มาจากมาร์คเธอจึงกดเพิ่มไลน์ของตัวเองให้กับเค้าทันที
หน้าบริษัทเฮดีล
“เราทำงานที่นี่หรอ?”
“ใช่ค่ะ หนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่มาส่ง”
“ดะ..”
ปัง! ไม่ทันที่มาร์คจะได้พูดอะไรประตูรถก็ปิดลงทันทีพร้อมกับเด็กสาวที่วิ่งไปที่รถอีกคัน ซึ่งรถคันนั้นคือรถของเฮดีลประธานบริษัทของที่นี่ ทำให้มาร์คนั้นต้องลงกระจกลงอีกครั้ง
.
.
ตอนนี้เฮดีลกำลังยืนรอเลขาของตัวเองอยู่ที่หน้าบริษัท โดยมีคิวสตาร์ทรถรออยู่
“มันน่าหักเงินเดือน!”
“ใจเย็นนะครับนาย เธอเดินทางด้วยรถเมล์น่ะครับ”
“กูรู้!” เมื่อมาเฟียหนุ่มพูดจบเค้าจึงมองไปที่ทางเข้าบริษัทอีกครั้ง ก่อนจะเห็นรถหรูของใครบางคนขับเข้ามา พร้อมกับเด็กสาวที่ลงมาจากรถด้วยความรวดเร็ว ซึ่งรถคันนี้เค้านั้นรู้สึกคุ้นตาไม่น้อยก่อนจะเห็นว่าใครเป็นเจ้าของเมื่อฝั่งคนขับได้ลดกระจกลง..
“ไอ้มาร์ค” มาเฟียหนุ่มเอ่ยชื่อของคนบนรถออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าเป็นคู่อริของตัวเอง
มาร์ค ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันกับเฮดีล ทั้งสองเคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ต้องเป็นคู่อริกันเมื่อมาร์คนั้นแย้งผู้หญิงของเฮดีลไป..
“เธอมากับใคร?”
“คะ? อ๋อรุ่นพี่น่ะค่ะ” เมื่อเด็กสาวไม่รู้จะให้มาร์คใช้สถานะอะไรเธอจึงเลือกที่จะให้เค้าเป็นรุ่นพี่ของเธอแทน
“รุ่นพี่?”
“ใช่ค่ะ บอสมีอะไรหรือป่าวคะ”
“ทำไมมาสาย!” เฮดีลเลือกที่จะไม่สนใจและถามถึงเหตุผลที่เธอนั้นมาสายแทน
“ขอโทษค่ะ~ วันนี้รถเมล์ไม่มีวิ่งผ่านเลยค่ะ~”
“ไปขึ้นรถ!”
“ค่ะ~” เมื่อทั้งสองขึ้นรถมาแล้วคิวจึงออกรถทันที และมุ่งหน้าไปที่จุดหมายทันที
การเดินทางไปทำงานครั้งนี้ใช้เวลานานอยู่3ชั่วโมง ซึ่งตอนนี้เด็กสาวนั้นได้หลับไหลไปแล้วที่เบาะหน้า
“คุณมุกรินครับ!”
“อื้ออ~”
“ถึงแล้วครับคุณมุกริน!” เสียงปลุกของคิวทำให้เด็กสาวนั้นต้องรีบลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะเห็นว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ที่สวนองุนที่ไหนสักที่
“ทะ..ที่ไหนคะเนี้ยพี่คิว”
“สวนองุ่นของนายใหญ่ครับ”
“หื้ม บอสมีสวนที่นี่ด้วยหรอคะ”
“ใช่ครับ ของนายหญิงมารดานายน่ะครับ ส่วนมากเอาไว้ผลิตไวน์องุ่นโดยเฉพาะ”
“ว้าว~ อ่าว! แล้วบอสไปไหนแล้วคะ?”
“เข้าไปนานแล้วครับ จริงๆนายบอกให้ทิ้งคุณมุกรินนอนบนรถครับ แต่ผมกลัวคุณหายใจไม่ออก”
“เกือบขิตแล้วไหมเรา~ งั้นไปหาบอสกันดีกว่าค่ะ”
“ครับ” เมื่อทั้งสองพากันลงมาจากรถก็พากันเดินเข้ามาในบ้านพักที่มีขนาดใหญ่พอสมควรทันที ซึ่งบ้านหลังนี้มีอายุอนาไม่ต่ำกว่า 10 ปี
“ให้ผมเอาของไปเก็บเลยไหมครับนาย”
“อืม”
“เดี๋ยวหนูไปช่วยค่ะ”
“ไปทำงานของตัวเอง!”
“คะ? หนูหรอคะ?”
“เตี้ยแล้วยังหูตึงหรือไง!”
“อ่าว~ บูลี่กันชัดๆ!”
“ตามมา!”
“ค่าา~” เด็กสาวรีบสาวเท้าเรียวเดินตามบอสของตัวเองไปด้วยความรวดเร็ว โดยที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะต้องทำงานอะไร
“ให้หนูทำอะไรหรอคะ?”
“เธอเป็นอะไรกับไอ้มาร์ค?”
“อะไรนะคะ?”
“…”
“มาร์ค.. อ้อพี่มาร์ค”
“…”
“ก็บอกไปแล้วไงคะว่ารุ่นพี่”
“ไอ้มาร์คมันรุ่นเดียวกับฉัน!”
“ไม่เห็นสำคัญตรงไหนเลยค่ะ”
“ถามก็ตอบ! มันยากตรงไหน?”
“เอ้า~ มาหงุดหงิดใส่ทำไมคะเนี้ยบอส!”
“จะไปไหนก็ไป!”
“แล้วงานล่ะ..”
“ไป!” ประโยคเอ่ยไล่ของเฮดีลทำให้เด็กสาวต้องรีบเดินออกมาทันที โดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรผิด ..
คุณพี่เค้ามอหออะไร?
ฝากกดใจ + คอมเมนท์ให้ไรท์ด้วยนะงับ?✌?
รีไรท์เมื่อ 21/04/66
- Writer
