สายฟ้า
หลังจากรอยัยเตี้ยแต่งตัวเสร็จ ผมก็พาเธอออกมากินข้าวและมาส่งเธอที่หอพักของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องการให้เธอไปอยู่กับผมที่คอนโดเพราะว่าจะได้ไม่คลาดสายตา ความปลอดภัยดีกว่า และเธอจะได้หนีผมไม่พ้น
แต่ว่า เธอต่อรองกับผมว่าขออยู่หอของตัวเองก่อน เพราะว่ามันเร็วเกินไป เธอตั้งรับไม่ทัน ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ยอม ทำเอาต้องทะเลาะกันนานพอสมควร สุดท้ายผมก็ต้องยอม ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยอมให้ยัยนี่หนักหนา
“ห้ามออกไปไหน ถ้าจะออกก็โทรบอกฉัน” ผมพูดขึ้นหลังจากขึ้นมาส่งเรนโบว์ถึงหน้าห้อง
“เรื่องของฉันหน่า” เรนโบว์ตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจ
“เลิกดื้อสักห้านาทีเผื่อผัวจะรักจะหลงกว่านี้นะสาวน้อย” ผมประชดกับความดื้อของเธอ แต่ถ้าเธอให้ได้ก็คงดี เวลาไม่ดื้อนี่เหมือนลูกแมวตัวน้อยน่าทะนุถนอมมากอ่ะ
“เหอะ!” เรนโบว์เค่นเสียงใส่ผมอย่างประชดคืน ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ฉันกลับก่อนล่ะ อย่าให้รู้ว่านอกลู่นอกทาง ไม่งั้น
