เรนโบว์
“โอ้ย! ซี๊ดดด” คำเดียวที่สัมผัสได้ตั้งแต่รู้สึกตัว คือเจ็บ เมื่อย ปวดไปหมดทั้งตัว
ฉันนอนหลับตานิ่งๆเพื่อปรับสภาพตัวเองสำหรับการลุก และก็คิดถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมาปวดเมื่อยแบบนี้ ก่อนที่ภาพทุกอย่างมันจะปรากฏขึ้นในหัวอย่างชัดเจน ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกทั้งโมโหไอ้บ้านั่น และก็โมโหตัวเองที่เผลอไปกับสัมผัสที่แปลกใหม่ของมัน
หลังจากนอนทำใจได้สักพัก ฉันก็ตัดสินใจลุกขึ้นอีกด้วยความยากลำบาก และสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาของขาที่แค่ยกขึ้นเพื่อเอาลงจากเตียงยังสั่นเลย ไม่อยากคิดถึงตอนเดินเลย
“ทำไมไม่เรียก เดี๋ยวก็หัวฟาดพื้นตายหรอก” แล้วเสียงเข้มที่แสนจะคุ้นเคยและรังเกียจก็ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับ...
“นี่! ปล่อยฉันนะ” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของนายสายฟ้าทันทีหลังจากเขาพูดจบก็เดินเข้ามาช้อนฉันขึ้นอุ้มอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ฉันยังไม่อยากเป็นหม้ายเมียตายตอนนี้” แล้วนายสายฟ้าก็ตอบก
