สายฟ้า
“จะยืนอีกนานไหม ฉันรอนานแล้วนะ” ผมพูดพร้อมกับตบที่เตียงเบาๆเป็นการเรียกให้เรนโบว์มาหาผม เพราะว่าเธอเอาแต่ยืนอึ้งตกใจจนตาจะถลนอยู่แล้ว
“นะ...นั่นอะไรของนาย” เรนโบว์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงติดขัด หลังจากมองเห็นบางอย่างที่เธอคงจะรู้ว่ามันคืออะไร
“ของขวัญให้เธอไง” ผมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมอุตส่าห์หามาไว้ตั้งนาน แต่ไม่ได้ให้เธอใส่สักที เพราะว่าเธอไม่ยอมมานอนห้องผม
“ของขวัญบ้าอะไร! ฉันไม่เอา” เรนโบว์ตอบกลับพร้อมกับรีบเดินไปทางตู้เสื้อผ้าทันที แต่คิดว่าผมจะยอมหรือไง โอกาสมาถึงตัวขนาดนี้แล้ว
“ฉันอุตส่าห์หามาให้ เธอกล้าปฏิเสธน้ำใจฉันหรอ” ผมพูดขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“เออดิ ทำไมฉันต้องกลัวจะปฏิเสธนายด้วย” เรนโบว์กลับไม่เล่นด้วย แล้วตอบกลับมาอย่างไร้เยื่อใย แบบนี้มันต้องเล่นไม้แข็งแล้ว
“ถ้าไม่ใส่ พรุ่งนี้ได้คลานลงจากเตียงแน่” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งและจริงจัง
“แล้วถ้าฉันใส่มีอะไรรับ
