Chapter Thirteen
243 Words
Milcah`s POV
“You have to go home,” rinig kong sabi ni Ranger.
After the long silence, siya rin ang unang nagsalita. Hindi pa tuwid ang pag-iisip ko dahil sa sinabi niya kanina. I`m so confused and at the same time... happy?
“Sige. Uwi na tayo at gabi na rin,” awkward na sagot ko.
Tahimik siyang nagligpit ng mga gamit niya sa table habang ako naman ay pinagmamasdan siya. So, `yun na `yon? Why is he acting like he didn`t say something shocking kanina lang?
“Bilisan mo,” ani ko.
“I`m done. Let`s eat before heading home,” giit pa niya.
Dinner ba ang mangyayari? Ang assumera ko na naman pero bakit ba? Kasalanan niya dahil sa sinabi niya kanina.
“Sure. Gutom na rin kasi ako, e,” pag-aamin ko.
Totoo `yon. Kanina pa tumutunog `yung tyan ko dahil sa gutom. Nahihiya nga ako baka narinig na niya `yung tunog, grrr.
“I know. You must be so hungry that your dragons kept making sounds,” he teased and pointed at my stomach.
Nahihiya akong humawak sa `kin tiyan. “Shut up! Wala akong bulate!” inis na pahayag ko.
“Whatever you say, luv.”
Ayan na naman siya sa malalim niyang boses at ang pagtawag niya sa `kin ng "luv." Nakakabaliw pakinggan `yon mula sa kanya.
“Tara na nga,” anyaya ko at naglakad palabas ng opisina niya.
“Wait up,” pahabol niya.
- Writer
