Chapter Twelve
266 Words
Milcah`s POV
Pagmulat ng mga mata ko, pagkalito agad ang namayani sa akin. Hindi ko alam kung nasa`n ako dahil hindi pamilyar ang paligid ko.
“Nasa`n ako?” naguguluhang tanong ko sa `king sarili.
Bumangon na ako mula sa kama at mabilis na lumabas mula sa kwartong kinaroroonan ko. Pagkalabas ko, doon ko na lang nakita si Ranger na nakaupo sa couch habang nakapikit.
“Hey,” ani ko.
Lumapit pa ako sa kanya para lang gisingin siya. Pagtingin ko kasi sa labas ay madilim na kaya kailan na naming umuwi.
“What?” aniya nang gumising na siya.
“Wala ka bang balak na umuwi? Gabi na, oh!" Mag-o-overtime ba siya kaya hindi pa umuwi?
”I was waiting for you to wake up,“ sagot naman niya.
Nakakahiya! Ginising na lang sana niya ako kanina. Nakatulog pa ako dahil sa puyat at pagod.
”You should have wake me up. Inabot pa tayo ng gabi rito sa opisina mo,“ sambit ko pa.
”You`re tired, Milcah. How can I disturd you when you need to rest more than I do?“ giit niua bago tumayo sa couch at nag-unat.
Nakatulog din yata siya kagaya ko. Mukhang pagod pa nga siya. Hindi naman kasi niya kailangan na asikasuhin pa ako.
”And you`re not? Look at you, you look like hell. Pwede naman kasing magpahinga,“ komento ko.
”Ikaw ang pahinga ko, Milcah,“ aniya sa mababang tono.
Para akong nabingi sa sinabi niya. Nakatayo lang ako sa gilid at hindi alam ang sasabihin. Bakit naman kasi bigla siyang magsasabi ng gano`n?
- Writer
