สามวันแล้วที่คาลินหายไป พวกเราแยกย้ายกันตามหาจนต้องปิดร้านแต่ก็ยังไร้วี่แวว ส่วนฉันนอกจากจะออกตามหาหมอนั่นพร้อมกับๆทุกคน ก็ยังต้องคอยนึกว่าตัวเองในวัยหกขวบพูดอะไรกับเขาไว้ เผื่อบางที่สิ่งที่ฉันพูดในตอนนั้นอาจจะช่วยทำให้เขายอมกลับมาก็ได้
“ทำไมมานั่งที่นี่คนเดียว -_-“
ฉันหันไปหาต้นเสียง ทาโร่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน ทุกคืนในเวลานี้ฉันจะมานั่งอยู่ที่ห้องเก็บสะสมคอเลคชั่นภูตผีของคาลิน มันคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงตัวตนของเขา
“แล้วนายล่ะ มาทำไม”
“มาให้คนบางคน…ยืมไหล่ซบนะ”
ฉันยิ้มอาย ในขณะที่ทาโร่ระบายยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปในใกล้เข้าขึ้นมาอีกนิดและเอนหัวซบลงที่ไหล่ของเขา
“ฉันอยากจะนึกให้ออกเร็วๆจังเลย ฉันอยากให้คาลินกลับมา”
“เธอไม่โกรธเหรอ ที่จู่ๆก็มีพี่ชายน่ะ”
ฉันเงียบไป นั่นสินะ… ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกโกรธเลยล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นจะต้องรับไม่ได้แน่ๆที่จ
