CHAPTER 6
Oei’s part
“เธอจะไปเรียนยังไง” เสียงทุ้มดังขึ้นมาในตอนที่ฉันกำลังล้างชามข้าวต้มที่เราสองคนเพิ่งกินเสร็จ
“ขึ้นรถสองแถวหรือไม่ก็รถเมล์ไปค่ะ” จากคอนโดไปมหา’ลัย ห่างกันแค่ไม่กี่ป้าย หากโชคดีได้ขึ้นรถสองแถวก็จะไวหน่อย แต่ในบางครั้งรถก็เต็มแน่นไปด้วยนักศึกษา ไม่มีแม้แต่ที่จะยืนเลยด้วยซ้ำ
“ไปด้วยกันไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันหันไปยิ้มแล้วเอาชามมาเช็ดให้แห้ง เพื่อที่จะได้คว่ำเก็บเข้าที่เดิม
“เค งั้นไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวค่ะ” ฉันนึกขึ้นได้ก็เลยรีบเรียกเขาไว้ พอเขาหันมาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม ฉันจึงพูดต่อ “วันนี้เราไปทำงานที่ร้านขนมหวานนะคะ เลิกงานห้าทุ่ม น่าจะมาถึงที่นี่ก็คงประมาณห้าทุ่ม เธอรอเราไหวไหมคะ”
“ถ้าไม่ไหวเธอจะทำไง”
“เรา…” ความจริงฉันอยากขอคีย์การ์ดเขาไว้ แต่ก็รู้ว่าเขายังไม่ไว้ใจที่จะให้ฉันเข้าออกห้องโดยที่ไม่มีเขาอยู่ด้วย
“รอได้ ปกติเวลานั้นก็ยังไม่ได้นอน
