CHAPTER 7
“มึงคุยไรกับเอ๋ย”
ผมรีบเอามือปิดปากหลังจากที่ตั้งคำถามกับไอ้เพื่อนเวรที่เพิ่งเดินลอยหน้าลอยตากลับมา ดวงตาของเพื่อนทั้งสามคนเบิกโตก่อนจะหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกันเอง
“มึงไม่รู้จักเขา มึงอย่าลืมดิ” หมอกหัวเราะร่วนที่ผมเผลอพูดชื่อของหญิงสาวคนนั้นออกมา ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมา แม้จะรู้ว่าไม่ทันแล้วก็ตาม
“ตกลงรู้จัก?” โอ๊คเลิกคิ้วขึ้นถาม สีหน้าของมันยียวนอยู่ไม่น้อย
“รู้แต่ชื่อ” ผมตอบกลับไปแล้วเบือนหน้าหนี ไม่คิดจะถามมันต่อแล้วว่าไปคุยอะไรกับเอ๋ย ไว้กลับไปที่ห้องค่อยถามเอ๋ยก็ได้ หากคาดคั้นเพื่อนตอนนี้ นอกจากตัวเองจะไม่ได้คำตอบแล้ว อาจจะเผลอบอกอะไรเพื่อนไปอีกด้วยซ้ำ
“เหรอ” พวกมันประสานเสียงออกมา จนคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ต่างพากันหันมามอง ผมพยักหน้าส่ง ๆ แล้วเดินไปซื้อข้าวมากิน
“ไม่อยากรู้ละเหรอว่ากูคุยไรกะเขา” ไอ้เพื่อนเวรเดินตามมาติด ๆ มันกอดคอผมไว้แล้วถามด้วยน้ำ
