วิวาห์เดียงสา

ตอนที่ 6

EP.06

‘พีท! ทำไมทำแบบนี้’

‘เจ้าขา! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะลูก ทำไม!’

เสียงแม่เขากรีดร้องดังพอๆ กับเสียงคุณอาจันทร์ร้องไห้โฮ ก่อนจะเข้าไปกอดเจ้าขาที่ตัวสั่นหันมองคนนั้นทีคนนี้ที มือก็กระชับผ้าห่มที่ห่อตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้โฮตามคุณอาจันทร์ไปอีกคน

ส่วนตัวเขาที่เปลือยไปทั้งร่างไม่มีอะไรปกปิดเพราะผ้าห่มถูกเจ้าขายึดไปหมด ก็ได้ผ้าเช็ดตัวที่พ่อโยนมาให้

‘ทำไมถึงทำกับลูกสาวอาแบบนี้ ทำไม!’ นั่นคือเสียงของอาเมฆที่เอ่ยถาม แต่เขายังไม่ทันได้ตอบกำปั้นของอาเมฆก็ซัดเข้าที่ใบหน้า เรื่องจึงชุลมุนวุ่นวาย ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของแม่กับอาจันทร์ และพ่อที่มาช่วยกันรั้งอาเมฆออกไป กว่าจะรั้งได้เขาก็โดนชกไปหลายหมัด

จากนั้นพ่อของเขาที่ได้สติก่อนก็รีบกันคนงานออกไป พร้อมกำชับห้ามเรื่องนี้แพร่งพรายเด็ดขาด จากนั้นก็กลับมาคุยกันแค่ในครอบครัว

เมื่อเขาอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนจบ คุณอาจันทร์ก็พูดขึ้นทันที

‘นี่พีทจะบอกว่า พีทไม่รู้ตัวว่าเจ้าขาเข้าไปอยู่ในห้องพีทได้ยังไงอย่างนั้นเหรอ’ น้ำเสียงของคุณอาจันทร์เหมือนจะตัดพ้อ

‘ครับ ผมยืนยัน ผมไม่รู้จริงๆ เมื่อคืนผมเมามาก ยังไม่รู้เลยว่ากลับมานอนที่ห้องได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็อย่างที่ทุกคนเห็นนะครับ’

‘ยังงั้นก็แปลว่า ลูกสาวของอาเดินเข้าไปในห้องของพีทเองอย่างนั้นเหรอ’

‘ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับอาเมฆ ผมแค่จะบอกว่าผมจำไม่ได้ แต่ผมแน่ใจว่าผมกับเจ้าขาไม่ได้มีอะไรกัน’

‘ไม่ได้มีอะไรกัน คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงว่าไม่มีอะไรกัน ที่ลูกสาวผมนอนแก้ผ้ากับคุณมันคืออะไร!’

เสียงอาเมฆดังขึ้นอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว แต่ก็ได้อาจันทร์ที่คอยปราม

‘ไม่เชื่ออาเมฆก็ถามเจ้าขาสิครับว่าร่างกายของน้องมีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า’

ร่างเล็กที่สั่นสะอื้นอยู่แนบอกคุณอาจันทร์สะดุ้งทันที

‘พีท! ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะลูก’ นั่นทำให้แม่หันมาปรามเขาเสียงลั่น

‘ก็ผมพูดจริงนี่ครับแม่ ผมไม่ใช่เด็กนะครับ ที่จะไม่รู้ว่าเอากับใครไปแล้วบ้าง’

‘อย่าหยาบคายนะเจ้าพีท’

เสียงต่ำๆ ของพ่อคือกำลังโมโห

‘ผมขอโทษครับ แต่ผมคงต้องพูด ถ้ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็จะได้เข้าใจกันได้ถูก ไม่ใช่ว่าผิดแล้วจะให้เป็นถูก’

‘คุณหมายความว่ายังไงคุณพีท คุณพูดอย่างนี้คุณหมายความว่ายังไง! นี่คุณจะไม่รับผิดชอบลูกสาวผมเหรอ’

‘ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับอาเมฆ ถ้าผมผิด ผมก็ยินดีจะรับผิดชอบ แต่ถ้าผมไม่ผิดแล้วเหมือนว่าหลายๆ คน อยากให้ผมรับผิดชอบ ผมก็คงรับไว้ไม่ได้ ว่ายังไงครับ’

สายตาของทุกคนที่มองไปยังร่างเล็กที่สั่นสะอื้นไม่หยุดนั้นมีแต่ความสงสาร แต่ความสงสารไม่ได้ให้ความกระจ่าง

‘ว่ายังไงล่ะเจ้าขา ไหนบอกมาสิ ว่าร่างกายเธอมีอะไรผิดปกติบ้าง มีส่วนไหนที่ผิดปกติไปแล้วบ้าง เธอโตพอที่จะรู้แล้วนะว่าผู้หญิงผู้ชายเอากันตรงไหน บอกมาสิ ว่ามันผิดปกติหรือเปล่า เจ้าขา’

ร่างสั่นสะอื้นหันมองเขาทั้งน้ำตา ในดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำมีแววตัดพ้ออยู่เต็ม

‘พอแล้วค่ะ พอแล้ว จันทร์ไม่ไหวแล้วนะคะ พี่พร พี่แพท จันทร์ขอพาลูกกลับบ้านก่อนนะคะ ถ้าตกลงกันได้เมื่อไร ค่อยไปบอกจันทร์ที่บ้านค่ะ หวังว่าพี่พรกับพี่แพทจะให้ความเป็นธรรมกับลูกของจันทร์’

ดวงตากลมโตที่แดงก่ำบอบช้ำเพราะร้องไห้ติดต่อกันสบสายตากับเขา ซึ่งเขาเกือบจะเชื่อแล้วเชียวว่าเขากับหล่อนเมา แล้วมาแก้ผ้าเล่นกัน แม้จะไม่ได้สอดใส่ แต่การที่เขาเห็นหล่อนแล้วทั้งตัว เขาก็ควรจะต้องรับผิดชอบ เพราะหล่อนเป็นสาวสะพรั่ง และหากได้กินก็ไม่เลวร้ายเท่าไร

แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันมีคนเจ้าแผนการ

หลังจากพี่อาเมฆกับอาจันทร์พาลูกสาวกลับไป เขาก็ขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน โดยที่พ่อกับแม่ไปรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น

‘แล้วอย่างนี้เรื่องเงินกู้ของคุณเมฆ’

‘จะต้องกู้อะไรอีกเล่า ยังไงหนูเจ้าขาก็เป็นลูกสะใภ้เราแล้ว เงินนั่นก็ถือว่าเป็นค่าสินสอดไปละกัน’

‘มันจะไม่น้อยไปหน่อยเหรอคะ แค่ยี่สิบห้าล้านเองนะคะ’

‘งั้นก็เพิ่มไปเป็นห้าสิบล้านละกัน ดีไหม’

‘ดีค่ะ พรเห็นด้วยกับพี่แพท’

สิ่งที่ได้ยินแม้จะไม่ชัดเจน แต่ถ้าบวกเรื่องที่เขาเมาแล้วไม่รู้เรื่องจนไปนอนแก้ผ้าอยู่กับเจ้าขากับเรื่องเงินกู้ สัญชาตญาณเขาก็ร้องบอกว่าเรื่องนี้คงมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เหตุปกติ เพราะตั้งแต่เริ่มดื่มจนถึงบัดนี้ ไม่เคยสักครั้งที่เขาจะไร้สติจนจำอะไรไม่ได้แบบนี้

คนอย่างเขา ‘ยิ่งเมาก็ยิ่งเอามัน’ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอนว่าเขาจะจำเรื่องที่เอาเจ้าขาไม่ได้

ทั้งเรื่องที่พ่อแม่ของเจ้าขาทำเรื่องกู้เงินจากพ่อแม่ของเขา ทำไมต้องกู้ในเมื่อสวนส้มของอาเมฆกับอาจันทร์จัดว่าเป็นสวนที่ใหญ่สุดในอำเภอ ทั้งยังมีตลาดรับซื้อที่ต่างประเทศอีกด้วย พ่อกับแม่เคยบอกว่าใน 1 ปี อาเมฆกับอาจันทร์ขายส้มได้กำไรเกือบ 20 ล้านบาท แล้วทำไมถึงไม่มีเงิน