ฤาปรารถนา

วัดไข้

รอยริมฝีปากร้อน ๆ ของมะเฟืองยังติดตรึง และจูบครั้งนี้หวานมาก เขายังแปลกใจ จุมพิตกับสาวน้อยมันหวานแบบนี้หรือ ใจพะวงนึกไปถึงจิตใจของเธอ มะเฟืองยืนพิงหลังแนบไปกับบานประตู ยกมืออีกข้างที่กำยาสองเม็ดเอาไว้แน่นขึ้นแนบอก

‘โอ๊ย...พี่โป้ง ทำอะไร... มันคืออะไร...’ คำถามวนเวียนอยู่ในหัว

มะเฟืองยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง ริมฝีปากร้อนรุ่มของพี่โป้งยังตราตรึง หัวใจดวงน้อย ๆ ที่อยู่ในอกเต้นตึกตัก ๆ ดังจนเธอได้ยิน

‘พี่วัดไข้ เดี๋ยวนี้เขาวัดไข้กันแบบนี้หรือ’

เธอยกมือขึ้นแนบใบหน้าโอบเอาไว้ มันร้อนจนแดงไปถึงใบหู ตอนนี้ที่หน้าร้อน ๆ ตัวร้อน ๆ ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์ของไข้ในตัว หรือร้อนเพราะสิ่งที่พี่โป้งทำลงไปกันแน่

มะเฟืองรีบกินยาแล้วเข้านอน แต่กว่าจะข่มตาหลับลงไปได้ก็แสนนาน ใบหน้าของพี่โป้งวนเวียนเข้ามาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทั้งคืน

ฝั่งพี่โป้ง

‘ไอ้โป้ง มึงจะเอาหน้าไหนไปมองหน้ามะเฟืองวะ ทำไมทำแบบนั้น’ เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แต่ต้องยอมรับเลยว่าตอนนั้นเขาไม่รู้สึกตัว และไม่หักห้ามใจตัวเองเสียเลย ร่างกายกำยำส่วนกลางลำตัวของชายไทย ร่างกายแข็งแรงเหยียดหยัดพองตัวอยู่ภายใต้กางเกง

‘แกคิดอะไรบ้า ๆ กับน้อง เห็นมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ อีกอย่างอายุห่างกันตั้งสิบห้า ปี คุณย่าเอามึงตายแน่ ไอ้โป้ง’ เขาว่าให้ตัวเอง

กวินวิทย์นอนพลิกไปพลิกมา สุดท้ายแพ้พ่ายต่อความต้องการตามธรรมชาติ เขาลงโทษตัวเองด้วยนิ้วมือทั้งห้า แต่ที่น่าตกใจคือ ใบหน้าของสาวน้อยที่เขากำลังจินตนาการว่ามีอะไรด้วย คือ มะเฟือง

เช้าวันใหม่ เป็นเช้าวันอาทิตย์ คุณหมอหยุดงานค่ะ

พี่หมอโป้งตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า แล้วเดินเข้าครัว เพื่อหากาแฟดื่ม

“เออ...มะเฟืองยังไม่ตื่นเหรอ”

ลาวัลย์หันไปมองหน้าเขาทันที

‘มาแปลกแฮะ ร้อยวันพันปีไม่เคยลงมาถามหา’

“ปกติน่าจะตื่นแล้วนะคะ” นางยกหน้าไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่

“เอ๊ะ...หรือว่าไข้ขึ้น”

“หื้อ...” คนได้ยินทำตาโต

“มะเฟืองเป็นไข้หรือคะ” ลาวัลย์ทำท่าทางวางงาน ล้างมือเหมือนจะไปดูเองด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอรู้ว่าคุณย่าท่านไม่อยู่

“เดี๋ยวครับพี่วัลย์ ไม่ต้องครับ ผมไปดูเอง”

เขารีบถอยหลังออกไปจากห้องครัวทันที

‘อะไรของคุณโป้ง ทำท่าพิลึก แปลกจัง เอ๊ะ... หรือว่า’

‘หรือว่าคุณโป้งจะชอบหนูมะเฟือง’ ลาวัลย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หน้าห้องของคุณย่าและน้องมะเฟือง แทนที่หมอหนุ่มจะเคาะ แต่เขาเลือกที่จะใช้มือไปบิดหมุนลูกบิดก่อน

“อะ...ไม่ล็อกเหรอ”

เขาทำหน้าสงสัย แต่ก็ผลักบานประตูเปิด ชายหนุ่มขยับขาเดินเข้าไป บานประตูห้องปิดลง ในห้องมืดสนิท เพราะผ้าม่านปิดหนาทึบ มีเพียงแสงเป็นลำเล็ก ๆ ที่ส่องลอดเข้ามาตรงรอยแยกที่ประกบกันไม่สนิท

‘แบบนี้นี่เอง ถึงไม่รู้ว่าเช้าแล้ว’ เขายังก้าวเท้าเข้าไปข้างในเรื่อย ๆ

บนเตียงใหญ่ไม่มีร่างของมะเฟืองนอนอยู่ เขาไม่เคยเข้ามาในห้องของคุณย่าเลยสักครั้งเดียว พี่โป้งเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่เตียง

‘มะเฟืองนอนตรงไหน’

“อื้อ...” ร่างเล็กขยับกายแล้วส่งเสียง

เขายิ้มออกมานิด ๆ พลางเดินเข้าไปหาเธอ กวินวิทย์ทำเหมือนนักย่องเบา เขาวางฝีเท้าให้เบาที่สุด ร่างหนาหยุดมองร่างเล็ก ๆ ที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มสีชมพูหวาน ๆ นอนกอดตุ๊กตาตัวหนอนสีเขียวเอาไว้แน่น

มะเฟืองปูที่นอนนอนอยู่ที่ใต้ล่างเตียงข้างขวาของคุณย่านี่เอง หญิงสาวยังคงหลับตาสนิท ไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวเลย ชายหนุ่มค่อย ๆ ทรุดตัวลงไปนั่งใกล้ ๆ ก่อนจะแตะฝ่ามือลงไปที่หน้าผาก

 ใบหน้าน้อย ๆ ขาวใส ปากนิดจมูกหน่อย เขาเผลอตัวนอนลงก่อนจะส่งใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เขาแตะริมฝีปากของตัวเองลงไปบนริมฝีปากของเธอ คุณหมอหนุ่มหลับตาพริ้ม มันช่างน่าเชิญชวน

‘น้ำหอมกลิ่นนี้อีกแล้ว พี่โป้งเหรอ...’

มะเฟืองค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามอง ใบหน้าของพี่โป้งใหญ่โตเต็มตา ริมฝีปากอุ่น ๆ ที่แตะลงมาทำให้รู้ได้ว่าเป็นเขา

ปึก... เธอยกมือขึ้นผลักเขาเท่าที่แรงจะมี

“โอ๊ะ...” พี่โป้งร้องอุทาน ร่างหนาเซออกไปปะทะกับขอบเตียงไม้ของคุณย่า

“โอ๊ย...” เขาร้องบอกเจ็บ

หญิงสาวถลันตัวลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้หายใจแรงหน้าแดงไปหมดแล้ว

“พี่โป้งจะทำอะไรคะ” ฟังดูก็รู้ว่าตระหนกตกใจมาก ๆ

เขาพยายามยกมือขึ้นแตะหลังของตัวเอง ใบหน้าบอกว่าเจ็บ

“พะ...พี่...อะ...เออ...เอ่อ... พี่ก็เข้ามาดูมะเฟืองนะสิ สายแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่น แล้วเมื่อคืนเราก็บอกพี่ว่าไม่สบายด้วย”

มะเฟืองก้มหน้าสำรวจตัวเอง พลางยกมือขึ้นทัดผมกับใบหูทั้งสองข้าง เผยให้เขาเห็นใบหน้าใส ๆ เต็มใบ หญิงสาวยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปาก

พี่หมอยกมือขึ้นจับหัวของเธอ แล้วแตะหลังมือลงไปที่หน้าผากของเธออีกครั้ง

“ตัวยังรุม ๆ นะ” เขาบอก

มะเฟืองก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ก่อนจะยกหน้าขึ้นมาสบตา หมอโป้งมีอาการเก้อภายใต้สีหน้าแบบนั้น หัวใจของเขาก็รู้สึกเต้นแรง

‘นี่เรา...เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก’ เขาถามตัวเอง

“แล้วเมื่อกี้ พี่จะทำอะไรคะ”

“เออ...พี่ก็กำลังเช็กไข้ไง เช็กไข้ เช็กว่ามะเฟืองมีไข้ไหม”

เธอก้มหน้าลงไปอีก    >/////<

‘จูบเราแท้ ๆ ’