เขาเลื่อนจานปลาเป็นกับแกล้มให้เธอ
“อย่างนี้ ค่อยนั่งคุยกันได้นานหน่อย” เธอยิ้ม พลอยทำให้หมอหยุนยิ้มตามไปด้วย
“พรุ่งนี้ไม่ทำงานหรือครับ”
“เฮ้อ...” เธอพ่นลมหายใจออกมา
“จริง ๆ พี่นี่อยากลาออกจากงานจะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าลาออกมาอยู่บ้าน หาอะไรก๊อก ๆ แก๊ก ๆ ทำนะ มีหวัง ตายแน่ ๆ เพราะหูเน่าเสียก่อน”
“ทำไมครับ”
“พ่อกับแม่จะบ่นตั้งแต่เช้ายันค่ำทุกวันนะสิ” หมอหยุนหัวเราะ
“แล้วงานของพี่ปัดมันเป็นยังไงหรือครับ”
พอเขาถามเธอก็นึกมัน ยกไวน์ขึ้นซดติด ๆ กันหลาย ๆ อึก
“ยอดก็ตก ทำการตลาดก็ยาก คู่แข่งก็เยอะ แล้วรัฐบาล...อุบ...” เขากระโจนยื่นมือเข้ามาปิดปากของเธอเอาไว้ เธอหรี่ตามองเขา
“อย่าแกว่งปากหาคุกครับ ไม่เอาไม่พูด เอาเป็นว่าผมเข้าใจพี่ก็แล้วกันครับ”
“เฮ้อ...” เธอถอนลมหายใจอีกครั้ง
“แล้วพี่อยากทำอะไรครับ”
“จริง ๆ นะ ถ้านั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บ้านบ้างก็ดีเหมือนกัน ทำงานมาตั้งแต่อายุยี่สิบสี่ ตอนนี้สา
