“นี่...ฉันรู้แล้วน่า ไม่ต้องมาย้ำเลย ฉันไปขึ้นแท็กซี่กลับก็ได้...ชิ...” เธอหมุนตัวทำท่าจะไปตรงถนนใหญ่ เขายึดข้อแขนของเธอเอาไว้ทันที
“ให้ผมขับรถไปส่งนะครับ” เธอหันมามองหน้าเขา
“ที่พักผมอยู่ใกล้ ๆ นี่ ผมเดินมาครับ ไม่ได้เอารถมา”
“เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว แต่นายจะกลับมาที่พักนายยังไง ฉันไม่อยากจะรบกวนนายหรอก”
“ไม่รบกวนหรอกครับ” เขาพยายามแย่งกุญแจออกมาจากมือของเธอ แต่เธอก็ดึงกลับไปกำเอาไว้แน่น
“งั้นในฐานะที่นายเป็นหมอ ถ้าหากฉันนั่งพักและดื่มน้ำเยอะ ๆ กี่นาที กี่ชั่วโมง ถึงจะหายเมา”
“ไม่มีทาง” หมอหยุนส่ายหน้า
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ”
“อ้าวพี่...พี่เล่นดื่มไปทั้งขวดคนเดียวแบบนั้น มันปริมาณเยอะนะครับ”
หมอหยุนชี้แจง
“ช่างเหอะ ๆ ฉันคิดว่ายังไงคนหน้าตาดี ๆ แบบฉันเนี่ยไม่มีทางที่ตำรวจจะให้ตรวจ แค่ตอนนี้พี่นั่งพักสักประเดี๋ยว อีกสักชั่วโมง นายว่าไหม แล้วพี่ค่อยขับกลับบ้าน ยังไงพรุ่งนี้พี่ต้องใช้ร
