“จึงพยายามหาคู่มาให้มายดูตัวอยู่เรื่อย ๆ แต่เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้นะคะ พี่โป้งว่าไหม” หมอโป้งพยักหน้าแบบเข้าใจ
“ครับ พี่ก็ว่าแบบนั้น”
“แต่เราสองคนเป็นเพื่อนกันได้นะคะ มายจะยึดพี่โป้งไว้เป็นหลักก่อน ขอยืมควงแขนหลอกคุณแม่ช่วงนี้ได้ไหมคะ ว่าแต่คนรักของพี่โป้งจะหึงมายหรือเปล่า”
“คงไม่หรอก แฟนของมายมากกว่าที่จะหึงพี่”
“เขาอยู่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ เจอกันสองสามเดือนครั้ง ปีหนึ่งนับครั้งได้ จริง ๆ พี่โป้งว่าไหมคะ ดีไหมหากมายจะหนีตามเขาไป”
“พูดเล่นใช่ไหมมาย”
“ค่ะ แม่คงเอาตายแน่ ๆ” ทั้งสองหัวเราะประสานกัน
มะเฟืองเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะหยุดลงนั่งที่นอนของตัวเอง เธอเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่ทำเลอะเมื่อเช้าไปแล้ว ซักอย่างไรรอยเลือดก็ไม่ออก ถ้าใครถามจะบอกว่าเป็นประจำเดือนแล้วกัน เธอคิดเอาไว้แบบนั้น
มะเฟืองปวดหัวตุบ ๆ เพราะฤทธิ์ไข้ที่มีอยู่ในตัวอยู่แล้ว และเธอก็คิดเรื่องของพี่โป้งจนปวดหัว
