บทที่ 9 พูดจากใจจริง
1241 Words
บทที่ 9 พูดจากใจจริง
22 : 00 น.
หลังจากวางสายนั้น กว่าเขาจะมาถึงหอก็ปาไปอีกครึ่งชั่วโมง คงจะงอนเธอเป็นแน่ พอเข้าห้องมาก็เงียบใส่ไม่พูดจาเลย ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยเขาเลย
“ งอนเหรอ? ” อะๆ ถามหน่อยแล้วกัน
“ ... ”
“ ไหนยำ ไหนลูกชิ้นอะ หิวแล้ว ” เขาไม่พูดแต่หยิบและยื่นมาให้แทน
“ งอนอะดิ ” มือเล็กยื่นไปดึงมือเขาไว้ไม่ปล่อย
“ เมื่อกี้ฉันเห็นพี่นายมา ก็เลยให้แมนมาส่ง ตอนนั้นไม่ได้ลืมนายนะ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ กลัวพี่ดอนจะเห็น เลยคิดว่าถึงหอแล้วค่อยโทรบอกดีกว่า นายไม่งอนนะ ”
“ พี่กินเถอะ กินเสร็จผมจะได้กลับหอ ”
“ ใจคอจะไม่คุยอะไรกันบ้างเหรอ? ”
“ ผมไม่สำคัญ เลยไม่กล้าคุย เดี๋ยวจะโดนเบื่อเอาได้ ” แหม่ พอพูดได้ก็แขวะเลยนะ
“ โด่ง ฉัน...อยากคุยเปิดอกกับนายอีกสักครั้ง ฉันคิดว่าเราสองคนมะ... ”
“ ผมไม่อยากฟังความเห็นต่าง ไม่ได้อยากจะเลิกด้วย ห้ามพูด ”
“ แต่นายต้องฟังนะ ”
“ ไม่ฟัง ตอนนี้พี่ควรง้อผมให้มากๆหน่อยสิ พี่ผิดนะ พี่ทิ้งผมอะ ”
ดูท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก เขาคงไม่รับฟังด้วย เอาเป็นว่าหยุดคิดเรื่องนั้นไปก่อน โฟกัสเรื่องตอนนี้ก่่อนแล้วกัน
“ ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ ”
“ อืม ผมกลับแล้วนะ ”
“ นายไม่กินด้วยกันเหรอ ยำเยอะมากเลยนะ ฉันคิดว่าคงกินคนเดียวไม่หมดหรอก ”
“ ไม่ ผมอิ่มแล้ว ” แล้วดูสิ ทำเฉยชาใส่กันอีก
“ โด่ง! ” เรียกเขาเสียงดัง
“ ... ” เขาไม่ตอบแต่เลิกคิ้วสูงใส่
“ ช่วยกินหน่อย เสียดายของอะ ถ้ากินไม่หมดนะ ” พูดแบบน้ำเสียงอ่อนประมาณอ้อนวอน
ครืดดด ครืดดด
เขามีสายเข้า มองมือถือครู่่เดียวและกดรับสายทันที แถมยังเปิดเสียงดังให้เธอได้ยินอีกด้วย
(“ ว่าไง ”)
(“ ไอ้โด่ง มึงนอนเป็นเพื่ิอนพี่สาวกูเลยนะ คืนนี้กูจะไปนอนกับแฟน ”)
(“ คงไม่ได้ว่ะ พี่เขาคงไม่อยากเห็นหน้ากูแล้ว ”)
(“ แต่พี่กูกลัวผี ไม่กล้านอนที่ไม่คุ้นชินคนเดียวหรอก ”)
(“ เขาคงกลัวกูมากกว่าแหละ ”)
(“ เออๆ มีไรก็คุยกันดีๆล่ะ แค่นี้ก่อน ”)
ตู๊ดๆๆ แมนก็ตัดสายไปทันที แล้วทำไมไม่ถามเธอบ้างล่ะ แง่ๆ บรึ่ย~ แล้วผีนั้น กลัวจริงๆนะ ไม่ใช่กลัวเล่นๆ แล้วนี่ก็เพิ่งจะมานอนหอแมนครั้งแรกด้วย ถ้านอนคนเดียวจะหลับเหรอ ไม่คุ้นที่เสียด้วยสิ
“ ผมกลับก่อนนะ ล็อกห้องให้ดีด้วยล่ะ ” ไอ้เด็กนี่ จริงๆเลย ดูมันทำสิ เฉยชาชะมัด แถมยังจะทิ้งเธอไว้คนเดียวอีก
“ เดี๋ยวๆ นายไปส่งฉันที่หอเพื่อนหน่อยสิ ฉันไม่อยากนอนคนเดียว ” ไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่ต้องอยู่สิ ไม่อยากง้อหรอก
“ ไม่ไป ผมง่วง จะรีบกลับไปนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า ” เขาพูดจบทำท่าเดินไปที่ประตู
“ แต่หอเพื่อนฉันไม่ใกล้ไม่ไกล ขับรถห้านาทีก็ถึงแล้วนะๆ ช่วยหน่อย ” มายืนขวางหน้าเขา
“ ไม่ ”
“ เหอะ ไปเองก็ได้วะ คราวหลังไม่ต้องโทรชวนให้มาหาอีกนะ ไม่มาแล้ว เชอะ ” พูดจบหันหลัง จับลูกบิดประตูเพื่อจะออกจากห้อง
' พรึ่บ '
“ โอ๊ย เป็นบ้าอะไรอีก เจ็บนะเว้ย ” จู่ๆก็ถูกกระชาก แล้วหลังเรียวก็กระแทกเข้ากับประตูที่ยังไม่ได้เปิดออก
“ แค่พูดว่าให้ผมอยู่ด้วย มันยากมากเหรอครับพี่ ” แขนของเขาค้ำประตูไว้ข้างหนึ่ง เหมือนจะปิดทางหนีทีไล่ไว้
“ ไม่ยาก แต่ไม่อยากพูดกับเด็กบ้าๆ ”
“ ตัวเองผิด ไม่คิดจะง้อบ้างเหรอ? ”
“ ก็ขอโทษไปแล้วปะ ”
“ ง้อด้วยน้ำเสียงที่จริงใจหน่อยจะเป็นไรไป ไม่ใช่ว่าง้อทุกวันสักหน่อย ”
“ ... ” ไม่ยอมเหมือนกัน ใช้สายตาจิกมองเขาทันที
“ จับทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า มันไส้จัง ”
“ กล้าเหรอ เอาสิ ทำเลย ” เชิดหน้าใส่เขา
“ ผมไม่กล้าหรอก ไม่กล้าทำคนที่รักให้เสียใจหรอก แต่ผมแค่อยากให้พี่ขอโทษอย่างจริงใจสักครั้ง และพูดดีๆกับผมหน่อย ไม่ได้เหรอ ที่ขอไปมันยากมากใช่ไหมครับ ” น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าเสียใจจริงๆ งุ้ย น่าสงสารอะ
“ ขอโทษค่ะ ” ไม่ได้อิดออด รีบพูดทันที เขามองนิ่ง เธอเลยฉวยโอกาสคืนโดนการ ' จุ๊ป ' ที่ริมฝีปากหนาตรงหน้าอย่างเร็ว
“ กินข้้าวต้ม ยำ ลูกชิ้นเสร็จ ก็นอนได้แล้วนะครับ ” เขาพูดจบก็หลีกทางให้เธอ แล้วตัวเขาก็เตรียมจะออกจากห้องไปอีกแล้ว
“ อ้าว นายไม่ได้อยู่กับฉันเหรอ? ”
“ แล้วพี่อยากให้อยู่เหรอ? ” แสดงออกไปขนาดนั้นแล้ว เขายังไม่รู้อีกเหรอ?
“ ไม่อยากให้อยู่ ไปสิ กลับไปเลย ”
“ งั้นผมไปนะ ”
“ ตามสบาย ” ช่างแม่งเหอะ ไม่อยากพูดล่ะ จะไปก็รีบไป เธอจะได้ออกจากห้องนี้แล้วไปนอนกับเพื่อนแทน
“ ขอให้ผมอยู่ด้วย มันยากมากเหรอครับ ” เขาเปลี่ยนมานั่งตรงข้าม
“ ... ” มองหน้าเขาแต่ไม่พูด
“ โอเคๆ ผมไม่แกล้งล่ะ ไม่ไปหรอก ”
“ ... ” กินข้าวต้ม ไม่พูดอะไรเลย
“ พี่พูดมาคำเดียว ว่าให้ผมอยู่ด้วยไหม ถ้าไม่ ผมต้องรีบกลับ หอจะปิดเที่ยงคืนครับ ”
“ ... ”
“ พูดมาครับ พูดเพราะๆหน่อย ถ้าไม่ก็ตอบไม่ ได้เลย ผมไม่ว่าหรอกเพราะพี่อาจจะยังไม่โอเค ถ้าเราจะอยู่ด้วยกันสองคน ”
“ ให้อยู่ต่อค่ะ ” แค่นี้ไพเราะพอไหม?
“ ก็แค่นั้น ” เขายิ้มในทันที
หลังจากกินกันจนหมด หืดขึ้นคอเลยทีเดียว เพราะความกลัวเสียดายของ กลัวจะบูดจะเน่า
“ ผมนอนเตียงกับพี่ได้ไหม ”
“ ถ้าไม่นอนบนเตียง นายจะนอนที่ไหนล่ะ ”
“ ก็กลัวพี่จะไม่โอเคอะ ” เขานั่งลงบนเตียงทันที
“ ฉันอายุปาไปยี่สิบสี่แล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก ”
“ งั้นผมทำอย่างอื่นได้สิ ” เธอที่นั่งลงได้เพียงสามวินาที ถึงกับจ้องเขม็งอีกคน
“ หยุดความคิดนั้นเลยนะไอ้เด็กแก่แดด ”
“ คิดอะไรครับ ผมแค่จะกอดและหอมเอง พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย โอ๊ย ความคิดคนแก่น่ากลัวจัง กลัวเสียตัวยังไงไม่รู้ ฮ่าๆ โอ๊ยๆ อย่าๆ อย่าหยิกแขน ผมเจ็บ ”
“ สมน้ำหน้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ”
“ ฮ่าๆ นอนเถอะ กอดหน่อย ” เขาเอนตัวนอน พร้อมดึงร่างบางไปด้วย
“ ร้อน ห้ามกอด อึดอัด ” พยายามดิ้นเท่าที่จะทำได้
“ ห้ามดิ้น จะกอด ต้องการความอบอุ่นครับ ”
“ โด่ง ทำไมนายพูดยากจัง ”
” ถ้าพี่ไม่นิ่ง ผมบอกเลยว่าไม่รับรองความปลอดภัยนะ ”
“ เด็กบ้าอย่าคิดลามกนะ ”
“ จะพยายามไม่คิดครับ กลิ่นกายพี่หอมมาก มันเย้ายวนผมเหลือเกิน ”
“ นายปล่อยฉันสิ ฉันจะถอยออกห่างให้ ”
“ ไม่ ผมจะนอนแล้วนะ ฝันดีครับ ”
' จุ๊บ ' ริมฝีปากหนาแตะลงบนหน้าผากมนเบาๆ
🌲_______🌲
นามปากกาผกายมาส
- Writer
