บทที่ 4 ตกหลุมพลาง
1154 Words
บทที่ 4 ตกหลุมพลาง
เสร็จต่อยตีก็ถูกใส่ยาตามระเบียบ ต้องขับรถเวียนหาคลินิกว่ามีเปิดไหม สรุปจบที่ร้านรวมยา เพราะไม่อยากไปโรงพยาบาล
“ เจ็บไหม ”
“ เจ็บๆ เบามือหน่อยครับพี่ ”
“ ตอนห้าวไม่รู้เหรอว่าต้องใส่ยา ต้องทำแผลอะ ”
“ ห้าวตรงไหน ผมออกจะเรียบร้อย นี่ถ้าไม่ติดว่าคนจะโดนต่อยคือพี่ ผมไม่เอาหน้าไปรับแรงกระแทกของยัยทอมนั่นหรอก ”
“ คราวหลังเอาตัวให้รอดก่อน ไม่ต้องยุ่งเรื่องคนอื่น ”
“ คนอื่นที่ไหน นั่นเรื่องของพี่เลยนะ จะให้ผมยืนดูหรือไง ผมไม่ใจจืดใจดำขนาดนั้นนะ ”
“ เออๆ ช่างเถอะ จะทำอะไรก็เรื่องของนาย ว่าแต่กลับบ้านสภาพนี้พ่อแม่นายไม่ว่าเหรอ ” ปากพูดไปมือก็ทายาที่มุมปากให้เขาด้วย
“ ไม่หรอกเรื่องชกต่อยเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้ว ”
“ มันจะไม่ปกติตรงที่เป็นนายนะสิ ปกติไม่เห็นจะมีเรื่องชกต่อยกับใครเลยนี่น่า ”
“ ไม่ต้องมาเครียดแทนผมหรอก ผมแก้ตัวได้นะ แล้วนี่เราต้องกลับไปกินของที่สั่งอีกไหม ผมเริ่มหิวแล้วอะ ”
“ ฉันก็หิวเหมือนกัน แต่คงไม่กล้ากลับไปแล้ว เราไปซื้อกินที่เซเว่นดีกว่าไหม ”
“ ได้เหมือนกัน ”
หลังจากนั้นก็ซ้อนท้ายกันไปจนถึงเซเว่น ต่างคนต่างไปซื้อของที่อยากกิน พอจ่ายเงินก็ดันมาพร้อมกัน สรุปเธอไม่ได้จ่าย เขาเป็นคนจ่ายแทนให้ ไอ้เด็กนี้มือไวมาก
“ ฉันโอนคืนให้ นายบอกเลขบัญชีมาสิ ”
“ ไว้พี่ค่อยเลี้ยงผมคืนรอบหลังก็ได้ ”
“ แต่ฉันไม่อยากติดคนอื่นนานๆอะ ”
“ เถอะน่า ไว้ให้ผมเป็นข้ออ้างในการเจอพี่ในครั้งต่อไปบ้างสิ ”
“ ชิ ”
หลังจากนั้นก็ยืนกินมาม่าคัพหน้าเซเว่นจนเสร็จ เราก็พากันไปเอารถเพราะช่างโทรตามแล้ว พอจ่ายเงินค่าเปลี่ยนยางรถเสร็จ ก็รีบขับออกจากตัวอำเภอเพื่อจะกลับบ้าน
' แปะๆ ’
“ อ้าว จู่ๆก็ตก ไม่ส่งเสียงฟ้าคำรามมาก่อนล่ะ ”
เธอที่ขับตามหลังอีกคน สายตาก็มองหาศาลาเพื่อจอดหลบฝนเพราะมาทั้งฝนทั้งลม มันแรงเกินต้าน ร่างจะปลิวตามลมไปแล้ว
เหมือนใจตรงกันหรือรู้ใจ ทันทีที่พบศาลาข้างหน้าโด่งก็จอดก่อน เธอก็เข้าจอดตามหลัง
“ เปียกหมดเลยอะ ” ทันทีที่จอดรถเธอก็บ่น พร้อมสะบัดแขนเสื้อไปด้วย
“ หนาวไหม ” เขาถอดเสื้อคลุมเอามาบิดน้ำแล้วสะบัด
“ หนาวสิ หนาวมาก ” เธอเป็นประเภทขี้หนาวสุดๆ ถ้าอากาศเย็น ฝนตก ลมแรง จะหนาวสั่นไปเลย
“ ถอดเสื้อมาเดี๋ยวบิดน้ำออกให้ ” เขาหมายถึงเสื้อคลุมแหละ เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ ไม่...ไม่ไหว หนาวเกิ๊น ” เธอพยายามหามุมหลบสายลมที่พัดผ่าน
“ นั่นๆเข้าไปหลบในป้อมยามก่อนสิ เดี๋ยวผมสะบัดเสื้อคลุมให้ ” เธอค่อยๆจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไป มันมีเก้าอี้สองสามตัว มันดีตรงที่ข้างในนี้มันอุ่นๆด้วย
“ ปากสั่นเลยนะนั้น หนาวมากเหรอพี่ ”
“ อืม ” เขายื่นเสื้อคลุมคืนให้ เธอรีบนำเอามาสวมใส่ทั้งที่มันยังชื้นอยู่
“ นะ..นายจะทำอะไร ”
“ ให้ความอบอุ่นไง ”
“ ปล่อย อย่ามาลวนลามฉันนะ ”
“ ผมแค่กอดเอง ไม่ทำอะไรหรอก ”
“ โด่ง ”
“ ครับ ”
“ ปล่อยเถอะ ฉันขอร้องล่ะ ”
“ ดูตัวสิ สั่นเหมือนเจ้าเข้าแล้วนะ ให้ผมกอดนั้นแหละดีแล้ว ”
“ โด่ง ทำไมนายไม่เชื่อฟังฉันแล้วฮะ ”
“ พี่ครับ อย่าดื้อสิ เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก ”
“ ไอ้เด็กบ้า ”
“ ฮ่าๆ ด่าเลย ผมอนุญาต ”
เขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ แต่ตัวเธอกลับได้รับความอบอุ่นจริงๆ จนไม่อยากจะดิ้นออก ทำได้เพียงนั่งนิ่งๆให้เด็กมันกอด
“ พี่เมษาๆ ”
“ งื้อ~ ” เผลอหลับตอนไหนไม่รู้ พอตื่นขึ้นมานอนบนตักเขาไปแล้ว
“ ฝนหยุดตกล่ะ กลับเถอะพี่ ”
“ อืม ”
“ ขับรถไหวไหมครับเนี่ย ”
“ กี่โมงแล้ว ”
“ ตีสองแล้วครับ ”
“ ฮะ งั้นฉันก็หลับยาวเลยนะสิ ”
“ ครับผม ”
“ ทำไมไม่ปลุกล่ะ ”
“ ถ้าพี่หลับ ผมก็นั่งจ้องหน้าพี่ได้นานนะสิ เรื่องไรจะปลุกให้ลุกขึ้นมาบ่นใส่อะ ”
“ ไอ้เด็กนี่ ”
“ เด็กแต่ให้ความอบอุ่นผู้ใหญ่ได้เหมือนกันนะครับ ”
“ เออๆ แต่ยังไงก็ขอบใจนายล่ะกัน ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่ ”
“ ถ้าผมพอจะมีประโยชน์กับพี่บ้างแล้ว งั้นให้ผมจีบเถอะ ”
“ อะไรนะ อยากขนมจีบ ค่อยกินพรุ่งนี้นะ งั้นตอนนี้รีบกลับกันก่อนแล้วกัน ฉันง่วงล่ะ ”
“ ยัยคนแก่ชอบทำไขสือ ”
“ ... ” ไม่ตอบแต่แบะปากใส่เขาไปหนึ่งกรุบ
วันต่อมา...
เพราะถูกฝนนานจนเกินไป ทำเอาไข้หวัดกินเรียบไปแล้ว เธอต้องนอนซมกับที่ งานก็ไม่ได้ทำ แต่ในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอีกคนเพราะเมื่อคืนผจญภัยมาด้วยกัน จะทักไปก่อนก็อาย จะถามหากับแมนก็กลัวโดนแซว แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็รู้สึกเป็นห่วงอีก
ครืดดด ครืดดด
( เบอร์ไม่รู้จัก )
‘ พี่ไม่สบายเหรอ อยากกินอะไรไหมเดี๋ยวซื้อไปให้ ’
ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าเบอร์ที่ส่งSMSมาคือใคร แต่พออ่านและจับใจความได้ก็รู้ทันทีว่าเป็นเบอร์ของโด่ง ที่เขามีเบอร์โทรเธอก็ไม่แปลกหรอก คงขอจากแมนแหละ
[ เมษา : ไม่หิว ]
เป็นคนขี้งกโดยกำเนิด อะไรที่ต้องเสียเงิน ต้องคิดแล้วคิดอีก ในเมื่อเฟซบุ๊กเป็นเพื่อนกัน เธอก็มีเน็ตรายเดือน ก็ทักแชทไปเลย ไม่มัวแต่ส่งผ่านSMSหรอก ต้องเสียเงินเพิ่ม ใครจะยอม
[ โด่ง : ไม่นึกไม่ฝันว่าพี่จะคุยทางแชท เย่ ดีใจจัง ]
[ เมษา : นายไม่ป่วยเหรอ ]
[ โด่ง : ไม่ครับผมแข็งแรง ]
[ โด่ง : อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวซื้อฝากแมนไปให้ ผมจะกลับไปเรียนภาคบ่ายแล้ว ]
[ เมษา : ไม่อยากกินอะไรแล้ว ขอบใจนายมากนะ ขับรถดีๆล่ะ ]
[ โด่ง : ครับ เป็นห่วงผมใช่ไหมเนี่ย ]
[ เมษา : อืม ]
[ โด่ง : เย่ๆ ผมเริ่มทำคะแนนต่อได้แล้วใช่ไหมครับ ]
[ เมษา : ตั้งใจเรียนก่อนเถอะ ]
[ โด่ง : ครับ ผมจะเชื่อฟังพี่ จุ๊ปๆไว้ค่อยคุยกันนะครับ บาย ]
อุ้ย เนี่ยเราเป็นอะไร ทำไมต้องเผลอยิ้มออกมาด้วย ไม่ใช่ว่าตกหลุมพลางเด็กนั่นแล้วใช่ไหม
🌲_______🌲
นามปากกาผกายมาส
- Writer
