8
1767 Words
คิดแล้วแค้น ไอ้นี่แหละที่จะปั่นหูจิรดาให้เลิกคุยกับเขา! รณภพมันคืองูพิษดีๆ นี่เอง ไอ้ลิ้นสิบแปดแฉก!
นายตำรวจหนุ่มหมุนพวงมาลัยเข้ามาภายในเห็นท้ายรถจิรดาลิบๆ เพิ่งจะเลี้ยวเข้าไป อย่างน้อยก็ยังมีโชคอยู่วะหมากเอ๊ย! เขาจอดรถไว้ข้างนอกรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งอ้อมไปยืนรอจิรดาด้านหน้า บังเอิญคุ้นหน้าคุ้นตากับพนักงานรักษาความปลอดภัยดีจึงไม่มีปัญหาการเป็นคนแปลกหน้า
เขารอจนกระทั่งเห็นจิรดาเดินตาแดงๆ ถือกระเป๋างานหลายอย่างเข้ามา รอหล่อนกดลิฟต์อาศัยช่วงเวลากระชั้นชิดแทรกกายเข้าไปข้างในล็อกตัวหล่อนไว้
“จี”
กระเป๋าแลปทอปหล่นตุ้บลงบนพื้น จิรดากรีดร้องโวยวาย “ตามมาทำไม! ออกไป ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
“จี หยุดโวยวายก่อน กลับไปคุยกันบนห้อง โอ๊ยยย จี!” มือเขาถูกกัดจนเลือดซึม
หมากโมโห มองร่างน้อยที่ถอยหลังไปชนผนังลิฟต์อีกฝั่ง ใบหน้าสวยค่อนข้างโทรมเพราะผ่านการร้องไห้มา
“ถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะทำรุนแรงกว่านี้”
“คุณไม่กล้าทำร้ายผมไปมากกว่านี้หรอก”
“เอาความมั่นใจมาจากไหน! ถ้าฉันไม่ทำ ก็เป็นคุณที่ทำร้ายฉัน”
“จี! ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ ผมรักคุณจะตายก็บอกไปหลายครั้งแล้ว”
“นี่น่ะเหรอสิ่งที่คุณทำให้คนที่คุณรัก ฮือ… คุณมีคนอื่น ตลอดเวลาคุณคบเขา แล้วก็เก็บฉันไว้ระบายอารมณ์ เห็นฉันเป็นตัวอะไร ฮือ… เพราะฉันง่ายมากใช่ไหมคุณถึงทำกับฉัน เหมือนฉันเป็นตัวตลก” จิรดาร้องห่มร้องไห้เช็ดน้ำตา ต่อว่าด้วยโทนเสียงกระท่อนกระแท่น
“ใช่ ฉันมันง่าย ใครมาหลอกให้รัก ใครเข้ามาจีบก็ได้ฉันทุกคน พอใจแล้วใช่ไหม พอใจแล้วก็ไป!”
“จี ผมไม่ได้…” หมากใจสลาย สงสาร ตั้งแต่รู้จักกันเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของจิรดามาก่อน
“ผมขอโทษ จีฟังผมนะมันไม่มีอะไรเลย”
“ออกไป บอกให้ไปไง!”
เริ่มจะพูดไม่รู้เรื่อง เพราะไล่เขาทั้งที่สองคนกำลังอยู่ในลิฟต์ และเมื่อผนังลิฟต์ถูกเปิดออกเขาก็เข้ามาจับแขน
จิรดาร้องไห้โวยวายไม่ยอมตามออกไปกลัวเขาจะใช้กำลังทำรุนแรงกับตนเอง ระหว่างทางบังเอิญเห็นคนข้างนอกจะขอความช่วยเหลือก็ถูกหมากปิดปากไว้ จิรดาสู้แรงไม่ได้จึงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ถูกเขาฉุดดึงเข้ามาถึงในห้อง
เจ็บใจที่ยกให้เขาหมดทุกอย่าง คีย์การ์ด กุญแจสำรอง เขามีทุกสิ่ง จิรดากำหมัดทุบจนถูกปล่อยหล่นลงพื้น
“จะคุยกันดีๆ ได้หรือยัง ฟังก่อนสิว่ามันไม่มีอะไร”
เห็นหล่อนนั่งร้องไห้บนพื้นนานไม่ยอมลุกขึ้นมาสักที หมากใจอ่อน คุกเข่าลงตรงหน้าจับมือหล่อน บีบไว้แน่น ไม่ยอมให้ดึงกลับ
“น้องนุ่น เด็กข้างบ้านที่ชลบุรี เขามาสอบสัมภาษณ์เข้ามหาลัย ไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น จีเชื่อผมเถอะนะ”
“ถึงฉันจะเคยโง่ ฮึก… ก็โง่ถูกหลอกได้แค่ครั้งเดียว”
“ใช่จี เพราะผมยังไม่เคยหลอกคุณเลยสักครั้ง ผมจริงใจกับคุณมาตลอด”
“เก็บคำพูดสวยหรูของคุณไปใช้กับเด็กคนนั้นเถอะ ลืมไปแล้วเหรอว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งกับคุณ ต่อให้คุณจะมีอะไรกับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ”
“ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอจี ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ” เผลอตัวกระชากท่อนแขนแรงจนหล่อนถลาเข้ามาซบกลางอก หมากอุ้มกายอรชรขึ้นมากอด จ้องหน้าเอาเรื่อง
“เลิกพูดแบบนี้สักทีได้ไหม ได้ยินทีไรโคตรหงุดหงิดเลย เอากันทุกคืนยิ่งกว่าผัวกับเมีย!”
“ก็แค่ คู่นอน ไม่มีวันเป็นได้มากกว่านั้น!”
“งั้นเหรอ”
“ว้าย”
เพราะความดื้อจิรดาถึงต้องเจ็บจากการถูกโยนให้นอนลง หลังหล่อนกระแทกบนโซฟาอย่างแรงโชคดีที่มันนุ่มจึงไม่เจ็บ
“ได้! แค่คู่นอนใช่ไหม”
“จะทำอะไร”
“ก็ดี เพราะผมกำลังอยากมากๆ เลยแหละ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอเอาสักสองสามยกจะเป็นไรไป!”
“อย่านะ!”
ดวงตาเขาครุกรุ่นไปด้วยโทสะถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะพลางย่างสามขุมเข้าไปใกล้โซฟา
หมากโยนเสื้อทิ้งไปข้างหลัง จับท่อนขาเรียวดึงส้นสูงออกไปให้พ้นทางก่อนจะดึงหล่อนกลับมานอนลงดีๆ ไม่ยอมให้ลุกไปจากโซฟาหรือหนีพ้นจากการรุกรานของเขา
“ถ้าคบกันแล้วมันลำบากใจคุณมากนัก ก็เอากันเฉยๆ นี่แหละ สบายใจดี! แล้วอย่ามาเรียกร้องสถานะทีหลังแล้วกัน!”
“พี่หมาก!”
“เรียกทำไม!”
“เพิ่งนอนกับอีกคน ก็มานอนกับอีกคน ใจคอคุณมันทำด้วยอะไรฮะหมาก สุดท้าย… คุณก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่น”
หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอีกครั้งไม่ได้หลบหนีหรือหวาดกลัวท่าทางคุกคามจากเขา แต่กำลังเกลียดใจตัวเองที่เปิดใจให้เขา
“อยากเก็บแต้มนักใช่ไหม เอาสิ เอาเลย จะทำอะไรฉันก็ทำ แต่คุณจำไว้นะ ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันให้คุณ หลังจากวันนี้ เราสองคนไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ให้จบกันไป!”
“ไม่…” เขายอมเป็นฝ่ายเดินถอยหลังออกไป จิรดาไม่ใช่ของเล่นระบายอารมณ์ สำหรับเขาแล้วหล่อนมีค่ามากกว่านั้น ถ้าเขาทำ ก็หมายความว่าเขาตีค่าหล่อนต่ำตามที่หล่อนเข้าใจ หมากไม่ยอม เข้ามากุมข้อมือเล็กให้หยุดกระทำ
“พอได้แล้วจี! ผมตามมาง้อ มาขอโทษ ไม่ได้จะมาชวนทะเลาะหรือเอาชนะอะไรคุณทั้งนั้น ยอมเชื่อผมเถอะนะจี”
“พี่วอร์มก็บอกแบบนี้ ให้ฉันเชื่อมั่น เชื่อใจ แล้วผลสุดท้ายเป็นยังไง ฉันถูกหลอกให้รัก ถูกหลอกให้เอาเงินไปให้เขา”
“แต่ผมไม่ใช่ไอ้สารเลวคนนั้น!”
มันตายไปแล้ว! คนเลวที่หลอกลวงจิรดา
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะพวกคุณไม่มีใครรักฉันด้วยใจเลยสักคน รออะไรอยู่ นอนกับฉันสิ มีเซ็กซ์กับฉัน แล้วคุณก็กลับไปหาผู้หญิงคนใหม่ของคุณ ไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก! ฮึก!”
“ทำไมจีพูดไม่รู้เรื่อง ต้องให้ทำยังไง พูดแบบไหน ถึงจะยอมเชื่อสักทีว่ามันไม่มีอะไร ผมยังไม่นอกใจจีเลยนะ!”
ใบหน้าสวยเลอะเปื้อนคราบน้ำตามองเขาด้วยความรัก มันพังลงหมดทุกสิ่ง
“ฉันไม่เชื่อคุณอีกแล้ว …คุณตำรวจ”
น้ำตาหล่อนเรียกความสงสารและความโมโหให้เขาได้ในเวลาเดียวกัน หมากไม่รู้ว่าควรปลอบหรือควรพูดอะไรต่อจิรดาถึงจะยอมเข้าใจและยอมรับฟังความจริงที่เขาอยากบอก หล่อนในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในจุดที่จะรับฟัง หมากรู้ซึ้งจึงรุดกายเข้าไปประชิด ใช้ปลายนิ้วดันคางสวยขึ้นแนบริมฝีปากลงจูบ
ไม่ใช่แค่เขาต้องการ แต่จิรดาเองก็ต้องการเขา แม้หล่อนจะต่อว่าหาว่าเขาทรยศทว่าร่างกายกลับตอบสนองอย่างดี
แพ้แล้วจี เธอแพ้อีกแล้ว
ตั้งมั่นว่าจะไม่รักใครสุดท้ายก็ทำไม่ได้
ขอเจ็บครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย พอกันทีกับความรัก มันอาจจะสวยงามสำหรับคนอื่น แต่กับหล่อนแล้ว ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะสุขสมหวัง ต้องเป็นฝ่ายถูกทิ้งถูกทำร้ายร่ำไป
เสื้อผ้าน้อยชิ้นถูกปลดออกจากร่างกาย จิรดารู้สึกคล้ายว่าตัวเองเบาหวิวถูกเขาโอบอุ้มจากโซฟาเข้าไปวางบนเตียง บรรเลงเพลงรัก กอด หอม จูบไปทุกสัดส่วน หล่อนรู้สึกดีเหมือนดังเช่นทุกวัน แต่เมื่อจินตนาการไปไกลว่าเขาก็ทำแบบนี้ให้คนอื่น อารมณ์ดิบในกายมันลดหายไปทันตาทิ้งไว้แค่ความเจ็บปวด
ร่างกายของหมากแข็งแรง ใหญ่โตและหนักแน่น เขาดูแล โอบอุ้ม ปกป้องผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างหล่อนได้ดีเสมอมา
น่าเสียใจ ที่วันพรุ่งนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
จิรดายังคงร้องไห้แม้จะเบามาก เปิดเปลือยเรียวขาให้เขาแทรกแก่นกายเข้ามาภายใน ครางประท้วงหลายหนทว่าเสียงหล่อนไปได้ไกลแค่ลำคอเท่านั้น เขาจูบปิดไว้ไม่ให้โวยวาย
ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา มันค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมาช้าๆ โกรธเคืองเขาที่ครั้งนี้ไม่ยอมใช้อุปกรณ์ป้องกัน
หมากทุ่มสุดแรงเพื่อทำให้หล่อนเคลิบเคลิ้ม และรอจังหวะปลดปล่อยความต้องการอัดสดๆ เข้ามา
จิรดาตัวสั่น มีอารมณ์ร่วมไปกับเขา หล่อนเหนื่อยอ่อนจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงบ่น ถูกเขากักตุนความต้องการไปมากกว่าสามครั้งเขาก็ยังไม่ยอมหยุด ถ้าไม่ตั้งใจให้หล่อนตายคาอก เขาก็คงตั้งใจให้หล่อน ท้อง ความคิดนั้นกระตุกต่อมน้อยใจให้ตีตื้นขึ้นมาพร้อมกับหยาดน้ำตา
ดึกมากแล้วแต่จิรดานอนไม่หลับยังคงนอนร้องไห้ใต้วงแขนกำยำ หล่อนนอนมองแผลเขาอยู่นานมากเห็นมันเริ่มแห้งตกเกล็ดเลือด ลมหายใจของเขาผ่อนเป็นจังหวะเข้าออกปกติ คงจะเพลียหนักจากการตามจับกุมผู้ร้ายตามคำบอกเล่าของจ่าเอก
จิรดายกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ค่อยๆ ปลดมือเขาออกจากเอว ลงจากเตียงไปสวมชุดคลุมอาบน้ำ หายามาทำแผลให้เขาอย่างเบามือมากที่สุด
ถึงจะถูกทรยศ ถึงจะบอกแยกทางกันแต่ลึกๆ แล้วในใจหล่อนก็ยังรักเขามากจึงไม่อยากเห็นคนรักต้องเจ็บปวด อยากให้เขาหายและกลับมาแข็งแรงตามเดิม
เสียดายที่เราไม่เคยได้ใช้คำว่า แฟน ด้วยกัน
เขาเป็นผู้ชายที่ดี เป็นที่ต้องการของผู้หญิงหลายคน คงจะโสดได้ไม่นาน จิรดาเสียใจแต่คิดทบทวนดีแล้วว่าจะหยุด คนเราต่อให้รักมากแค่ไหนถ้าหากต้องอยู่ด้วยกันโดยไม่มีความเชื่อใจ อยู่อย่างหวาดระแวง ก็คงไม่มีวันไปกันรอด
‘ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ที่รักของจี หนึ่งปีที่ผ่านมาจีมีความสุขมาก’
- Writer
