7
1562 Words
“พี่หมากนุ่นเจ็บนะคะ”
นุ่นเอามือลง เลือดกำเดาแทบพุ่งหลงรักแผ่นหลังกำยำและมัดกล้ามจากท่อนแขนที่ฉุดกระชากตนเอง แฟนสมัยเรียนตัวผอมบางล่ำไม่ได้เสี้ยวด้วยซ้ำ เห็นแล้ว มันก็ชักจะใจหวิวๆ ชอบกล
“เจ็บก็ออกไป วันหลังไม่ต้องขึ้นมาชั้นสองอีก!”
“นุ่นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ”
“หยุดพูด”
หมากอารมณ์เสีย หมุนลูกบิดเปิดประตูออกก่อนจะดันไหล่เด็กสาวให้ออกไปให้พ้นจากรัศมีหน้าห้องนอน เขาหลงลืมคำเตือนเด็กสาวไปซะสนิท กว่าฉุกคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว ร่างกายเขาชาเมื่อเห็นว่าจิรดายืนอยู่ตรงหน้า
“จี…” หมากเพิ่งรู้ตัว รีบสะบัดข้อมือเด็กนุ่นทิ้ง
หัวใจจิรดาเจ็บหนึบและชาไปทั้งแถบ น้ำตาจวนจะไหล หล่อนไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันที่มาพบมาเจออะไรด้วยสายตาตัวเอง โชคดีแล้วที่ยังไม่ได้ตกลงคบกับเขา
จิรดาปั้นสีหน้าเรียบเฉยกลั้นทุกความรู้สึกไว้ ปรายสายตาจากเด็กสาวหน้าตาดีไปมองนายตำรวจหนุ่มที่ทั้งเนื้อตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถึงจะยังไม่ทำอะไรกันแต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำ จิรดากำมือแน่นมองหน้าให้เขารู้ว่าหล่อนผิดหวังในตัวเขามาก
“พี่หมาก ใครเหรอคะ...”
“จี...”
“จ่าเอกโทรมาบอกว่าคุณถูกยิง แต่… ถ้าคุณมีคนดูแลอยู่แล้วจีก็จะกลับ” มือกำถุงยาไว้ ก่อนจะโยนลงพื้น
“จี!! อย่าเพิ่งไป จีหยุดฟังผมก่อน”
หมากตะโกนเรียกบอกหล่อนเข้าใจผิด แต่จิรดาไม่สนใจฟังรีบเดินออกไปให้พ้นหน้าเขา ตอนนี้น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ เปิดใจรับใครเข้ามาทีไรถ้าไม่ถูกหลอกก็ถูกหักหลัง ผู้ชายทุกคนต้องการแค่ร่างกายกับสิ่งของภายนอกที่หล่อนมี ไม่เคยรักหล่อนที่หัวใจ
หญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปขึ้นรถที่จอดทิ้งไว้หน้าบ้าน ถึงแม้หล่อนจะไม่เคยตอบตกลงว่าจะคบกับเขา แต่การที่ยอมนอนยอมอยู่ด้วย เขาจะไม่รู้หน่อยเหรอว่าหล่อนรักเขามากแค่ไหน
จิรดาน้ำตาไหล เอียงปลายคางไปมองเขาที่วิ่งตามออกมาทุบกระจก ปล่อยน้ำตาลงให้เขาเห็นชัดเต็มตา ว่าภายในของผู้หญิงเข้มแข็งคนนี้อ่อนแอมากแค่ไหน
เวรเอ๊ย กางเกงในก็ต้องใส่โทรศัพท์ก็ต้องรับ
ชีวิตบัดซบ! หมากสบถ เลือกใส่กางเกงในก่อนกดรับสายและเปิดลำโพง ในทันทีเสียงว้ากระดับหนึ่งร้อยเดซิเบลดังเข้ามาในสาย หมากร้อนใจรีบใส่เสื้อกางเกงหยิบโทรศัพท์ กระเป๋าเงิน กุญแจรถแล้ววิ่งลงบันไดไปข้างล่าง
‘ไอ้หมี! ไอ้เลว ไอ้เพื่อนชั่ว! ได้น้องกูแล้วทิ้ง! ยัยจีร้องไห้โทรมาบอกว่ามึงพาผู้หญิงคนอื่นมานอนในบ้าน สารภาพความจริงมาเลยนะไม่งั้นกูกับมึงขาดกันชาตินี้ไม่ต้องมองหน้ากันอีก เสียแรงที่กูเชียร์ให้จีบให้คบกัน มึงแม่งก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่ทิ้งน้องกู จำไว้ มึงจำไว้ให้ขึ้นใจ! กูคนจริง คำไหนคำนั้น! หน็อย หล่อมากนักเหรอไอ้หน้าปลาดุก! คิดทิ้งน้องสาวสุดที่รักของกู เจอหน้ากันมึงโดนเตะแน่!’
เตะอากาศห่าหอกอะไร ไอ้ขาสั้น! อยากด่ากลับอย่างนั้นมากเพราะเบ่งว่าตัวเองสูงกว่าราวห้าเซนติเมตร
แต่วันนี้เก็บไว้ในใจก่อนเพราะไม่อยากให้เรื่องราวไปกันใหญ่ เขาวิ่งผ่านเด็กนุ่นมาขึ้นรถไม่สนใจเสียงเรียกหรือน้ำตาของเด็กที่ทำเหมือนอยากรั้งไม่ให้เขาไปไหน
‘เงียบไปเลยนะมึง ฟังกูหรือเปล่า!!’
“ฟัง! ไอ้ภพ มึงใจเย็นหน่อยสิวะ ให้กูอธิบายก่อน” ตอบกลับเป็นครั้งแรก ถอยรถออกจากทาวน์โฮมกดรีโมตปิดประตู ก่อนสารวัตรหนุ่มจะรีบขับตามหลังจิรดาไป
‘ให้กูเย็นยังไงไหว น้องกูทั้งสาวทั้งสวยไม่จำเป็นต้องง้อหรือสนใจผู้ชายชั่วๆ อย่างมึง หน็อย! ไอ้เลว! พาผู้หญิงเข้าไปเอาถึงบ้าน ถ้าคิดจะมีคนอื่นบอกมาคำเดียวก็จบโว้ย น้องกูแฟร์มาพอจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมึงตลอดชีวิต! มึงคบน้องกูเผื่อเลือก น้องกูก็คั่วมึงแก้เบื่อเหมือนกันนั่นแหละ อย่าคิดว่ามึงวิเศษไปกว่าใคร ไอ้เพื่อนเวร!’
“โอ๊ยยยย! เงียบ! มึงจะช่วยหุบปากสักนิดแล้วฟังกูสักหน่อยจะได้ไหม กูไม่ได้มีคนอื่น ไม่มีอะไรทั้งนั้นเลยเว้ย แค่เด็กข้างบ้าน เข้ามาสอบสัมภาษณ์ แม่กูเพิ่งพามาส่งบ่ายวันนี้เอง เด็กเพิ่งสิบแปด มึงจะให้กูไปเอาเขาได้ยังไง!”
‘มึงตอแหล อมพระมาพูดกูก็ไม่เชื่อ!’
“ไม่เชื่อกู มึงโทรถามแม่กูไหม แม่กูพามาโว้ย!”
‘แม่มึงพามา งั้นก็หมายความว่าผู้ใหญ่สองฝ่ายรู้กันงั้นสิ หน็อย! อยู่ใกล้กูจะต่อยมึงให้ฟันร่วงหมดปากเลยไอ้เลว!’
“มึงนี่มันไม่คิดจะฟังใครเลยเหรอไอ้ภพ!”
‘ไม่ฟังโว้ย! กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!’
‘คุณภพ พอก่อนๆ ค่ะ ส่งโทรศัพท์มาค่ะ เฟื่องคุยให้เอง คุณกำลังโกรธคุยไปก็ไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกันเปล่าๆ’
เสียงของเฟื่องลดา ภรรยารณภพ พูดตัดขึ้นมาพลอยทำให้หมากใจเย็นลงด้วย เขากำลังขับรถตามหาจิรดาไม่รู้เลยว่าหล่อนจะไปไหนแต่คาดเดาว่าน่าจะกลับคอนโดจึงรีบเหยียบสุดเท้า
“ถ้าคนแถวนั้นหายบ้า ก็คงจะดีนะน้องเฟื่อง!”
‘กูไม่ได้บ้าโว้ย แค่อยากปกป้องน้อง!’
‘โอเคค่ะๆ เฟื่องคุยให้เอง ลดเสียงลงด้วยนะเดี๋ยวลูกตื่น’
เฟื่องลดาปรามสามีอีกหน ต้องอ้างลูกรณภพถึงยอมสงบเดินสะบัดหน้างอนไปนั่งเฝ้ากัปตันน้อยที่อ้อนขอกอดตุ๊กตาเป็ดนอนเฝ้าน้องกราฟ
เด็กๆ ชอบเป็ดเป็นพิเศษ ในบ้านมีแต่เป็ดเต็มไปหมด ศรันย์ เพื่อนสนิทอีกคนของเขาถึงชอบแซวว่าเป็นครอบครัว ‘เป็ด’ อนึ่งคือเขาเชียร์ทีมลิเวอร์พูล อริฝั่งตรงข้ามกับทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดทีมที่มันรักทั้งใจ
จากเดอะค็อปเทพๆ ก็มาเรียกว่าเดอะดั๊ก
เดอะดั๊กบ้านมันสิ ดูฟอร์มเทียบกันก่อน ทีมเขาอย่างเทพ ทีมมันอย่างกาก แห่ถ้วยแชมป์รอแล้วเนี่ยรอมายี่สิบเก้าปี!
แล้วยังมีประเด็นเรื่องชื่อลูกๆ เขาอีก
พี่กัปตันกับน้องกราฟ กลายเป็นกัปกราฟ หรือก๊าบๆ เสียงเป็ดร้อง ไอ้นี่มันวอน ล้อพ่อไม่ได้ก็ไปหยอกเด็กๆ
ถึงตัวจะไปแต่หูยังอยู่ รณภพแอบเงี่ยหูฟังภรรยาคนน่ารักคุยสายกับไอ้เจ้าหมาก นายตำรวจที่น่าเตะแห่งปี
‘คุณหมาก เฟื่องอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ น้องจีร้องไห้หนักมากเลยนะคะ เพิ่งจะวางสายไปเมื่อกี้’
“พี่ทะเลาะกับจีนิดหน่อย จีเข้าใจผิดว่าพี่มีอะไรกับคนอื่น แต่พี่สาบานได้ว่าพี่กับเด็กคนนั้นไม่เคยมีอะไรกัน น้องเขาเป็นลูกน้าข้างบ้านจะเข้ามาสอบสัมภาษณ์ในกรุงเทพ แม่พี่ก็เลยฝากให้มาขออาศัย พี่อาบน้ำเพิ่งเสร็จจู่ๆ เด็กคนนั้นก็เดินเข้ามาบอกว่ามีคนมา แล้วจีก็เข้ามาเห็น แค่นี้เองน้องเฟื่อง พี่พยายามตามไปอธิบายแต่จีเขาไม่ยอมฟังพี่”
‘เป็นเฟื่อง เฟื่องก็ไม่ฟังหรอกค่ะ ถ้าคุณหมากจะไปง้อน้องจีด้วยความใจเย็น ด้วยคำพูดเพราะๆ เฟื่องสนับสนุนนะคะ แต่ถ้าคุณหมากจะไปอารมณ์เสียใส่น้องจีต่อว่าหาว่างี่เง่า ไม่เชื่อใจ ไม่ยอมฟัง เฟื่องแนะนำให้คุณหมากกลับบ้านไปเถอะค่ะ เพราะคนที่ทำผิดคือคุณหมากไม่ใช่น้องจี’
“โอเค พี่จะใจเย็นให้มากกว่านี้ และจะขอบคุณมากถ้าหากน้องเฟื่องช่วยอธิบายให้ไอ้ภพเข้าใจได้ พี่ขี้เกียจทะเลาะกับคนอารมณ์ร้อนแบบมัน บวชแล้วไม่ช่วยให้ใจมันสงบขึ้นเลยเหรอ ทำไมถึงกลับมาเป็นคนโวยวายอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม”
‘เพิ่งจะมีวันนี้ค่ะ ที่อารมณ์เสีย คงเพราะห่วงน้องสาวมาก’
“เอาเถอะ พี่ไม่โกรธมันหรอก พี่วางสายแล้วนะ กำลังจะไปหาจี”
‘ค่ะ’
หมากวางสายทันที มุ่งมั่นขับรถต่อไปยังคอนโดมิเนียมของจิรดา
ถือเป็นบุญของไอ้ภพจริงๆ ที่มีเมียใจเย็น มีเหตุผล ถ้าพลาดจากคนนี้จ้างให้มันก็หาเมียดีๆ เหมือนคนอื่นไม่ได้ คงไม่พ้นไปคว้าเอาดารานางแบบนิสัยไม่ดีมาเป็นเมีย เพราะน้ำหน้าอย่างมันก็คงจะดึงดูดได้แค่นิสัยประเภทเดียวกับมัน
คิดแล้วแค้น ไอ้นี่แหละที่จะปั่นหูจิรดาให้เลิกคุยกับเขา! รณภพมันคืองูพิษดีๆ นี่เอง ไอ้ลิ้นสิบแปดแฉก!
- Writer
