คุณตำรวจขา หนูเหงา

6

“สะ… สองสามครั้งค่ะ นุ่นนั่งแท็กซี่ได้”

ซื่อจริงๆ แท็กซี่ใครก็นั่งเป็นขอแค่เรียกได้ หมากแอบขันแต่ไม่กล้าส่งเสียงให้เด็กน้อยเสียฟอร์ม

“สมัครคณะอะไรไว้”

หมากถามต่ออย่างใส่ใจ หันหลังให้เด็กนุ่นเดินไปหยิบขวดน้ำเย็นมาเทใส่แก้วและเร่งแอร์ในห้องครัวให้เย็นกว่าเดิม

“ระ… รัฐศาสตร์ค่ะ”

คำถามที่สองแล้วเสียงเด็กยังไม่ดีขึ้น แอบสงสาร เมื่อกี้เขาคงทำสีหน้าวางตัวไม่ดีนักเด็กนุ่นถึงกลัว หมากยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะหันกลับไปสบกับดวงตาคู่ขลาดเขลา

“มาสมัครหรือมาทำอะไร”

“นุ่นมาสอบสัมภาษณ์ค่ะ ได้ทุนจากโรงเรียน”

“เก่งดีนี่ ได้ทุนด้วย”

เขาคล้อยตาม คดข้าวสวยใส่จานก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกนั่ง

เอาเถอะ แค่คืนสองคืนเอง ไว้อาบน้ำเสร็จเขาขับรถไปค้างกับจีก็ได้ บ้านหลังนี้ปลอดภัย ไม่มีอะไรน่ากลัว

หมากคิดอย่างปลงๆ เพราะใจหนึ่งก็สงสารเด็กสาวกลัวจะตื่นไม่ทันสอบสัมภาษณ์ ช่วงเช้ารถในกรุงเทพติดน้อยซะที่ไหน

“ชั้นล่างมีห้องนอนเล็กๆ อยู่ถัดจากห้องนั่งเล่น ถ้าอยากพักก็ไปพักในนั้น หน้าโครงการมีแท็กซี่วิ่งตลอด จะฝากกุญแจไว้ให้”

“พี่หมากอนุญาตให้นุ่นพักด้วยแล้วเหรอคะ”

“ตามใจเธอสิ อยากพักก็พักฉันไม่ว่าอะไรแล้ว แต่ฉันแค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ ว่าถ้าจะมาเข้าอีหรอบละครน้ำเน่ามัดมือชกให้ฉันหมั้นกับเธอ ฝันไปได้เลย เพราะฉันมีแฟนแล้ว”

มีแฟนแล้ว?

เด็กนุ่นอึ้งกับคำนั้นแล้วทำไมป้าสุดาบอกว่าพี่หมากโสด อกหักดังโครมเลยนุ่นเอ๊ย

เด็กสาวแสนเสียดายที่จะไม่ได้ใกล้ชิด ถึงจะไม่หวังมากแต่เด็กสาวก็แอบลุ้นว่าชายหนุ่มจะมีใจให้บ้างไม่มากก็น้อย

“คืนนี้ฉันจะไปนอนบ้านแฟน ไม่ต้องบอกแม่”

“ได้ค่ะ”

เด็กสาวรีบก้มหน้าลงต่ำเก็บซ่อนความเสียใจ

‘คุณเป็นตำรวจก็ต้องบริการประชาชนตัวเล็กๆ สวยๆ แบบฉันสิ คนร้ายโรคจิตยังลอยนวล ถ้ามันดักเล่นงานฉันจะทำยังไง แค่ขอให้ช่วยตามคุ้มกันแค่นี้ก็ไม่ได้ แล้งน้ำใจชะมัด ชาติหน้าได้เกิดใหม่ ไม่ต้องเกิดมาเป็นตำรวจแล้วนะ ไปเป็นประชาชนคนธรรมดาเลยไป๊’

คำถากถางจาก ‘ประชาชนสาว’ น่าหมั่นไส้เหลือเกิน สารวัตรหนุ่มกลอกตามองบน โวยกลับ

‘คุ้มกันระหว่างคุณช้อปปิ้งเนี่ยนะ ผมมีงานสำคัญต้องทำอีกเยอะ ไม่มีเวลามาตามดูแลหรือตามรับส่งคุณหรอก’

‘ไอ้ตำรวจบ้า เห็นว่าเป็นเพื่อนของพี่ภพเฉยๆ หรอกถึงพูดดีด้วย ถ้าไม่ช่วยคุ้มครอง จะไปไหนก็ไปเลยไป’

‘ผมไปแน่ ผู้หญิงอะไรเอาแต่ใจที่สุด!’

หมากส่ายหน้า

แฟนถูกฆ่าตายทั้งคน แต่หล่อนกลับเศร้าแค่เดือนเดียว หลังจากนั้นก็กลับมาใช้ชีวิตคุณหนูขี้วีนตามเดิม

บอกต่อ ว่าไอ้หมอนั่นมันสมควรตาย

หล่อนโกรธที่ถูกหลอกเอาเงินไปลงทุนร่วมสามสิบล้าน ทว่ากลับรู้ความจริงว่าถูกหลอกให้ลงทุนในโครงการที่ไม่มีอยู่จริง

เมื่อแฟนเก่ามีปัญหากันในกลุ่มเรื่องเงิน ทำให้เขาถูกฆ่าตายอย่างเลือดเย็น เงินสามสิบล้านจึงหายวับไปกับตา จิรดาไม่ได้เงินคืนมาเลยแม้แต่บาทเดียว ทำให้หล่อนผูกใจเจ็บ และโกรธเกลียดแฟนเก่าของหล่อนที่ถูกฆ่าตายถึงขั้นไม่เผาผี

เพราะคดีฆาตกรรมจึงนำพาสองคนให้มาพบเจอกัน จากป่วน ด่า กลายเป็นติดกันและกันงอมแงมถึงทุกวันนี้ หล่อนเติบโตขึ้นมาก เรียนรู้จากทุกความผิดพลาด จดจำ และก้าวข้ามมัน จนกระทั่งเป็นจิรดาที่สวยงาม

หมากนึกย้อนกลับไปทีไรก็มีความสุข ทว่าเริ่มจะไม่สุขก็ตอนนึกถึงคำพูดของมารดา

‘หมากกับน้องนุ่นอายุห่างกันมากก็จริง แต่น้องนุ่นเป็นเด็กน่ารักมากเลยนะ เรียนเก่ง กิริยามารยาทดี น่าเอ็นดู แม่แค่อยากแนะนำให้รู้จักไว้จะไม่ชอบก็ไม่เป็นไร’

ก่อนกลับ มารดาเขายอมสารภาพตามตรงว่าต้องการจับคู่ให้ อาการของเขาเหมือนคนน้ำท่วมปาก ทรมานใจอยากเล่าเรื่องจิรดาให้ฟังบ้างแต่เพราะรู้ว่าถ้าเกริ่นสักนิดมารดาต้องจี้ถามต่อและอยากเจอ เขากลัวจิรดาจะลำบากใจและมองว่าถูกบีบก็เลยตัดสินใจไม่บอก ปล่อยให้ท่านเข้าใจว่าเขายังไม่มีใครในใจ

หมากเงยหน้าขึ้นรับสายน้ำจากฝักบัวล้างหน้าล้างตาให้ลดความเหนื่อยจากการทำงาน ผ้าพันแผลเปียกชุ่มน้ำเขาแกะมันทิ้งลงในถังขยะทับซองถุงยางอนามัยหลายชิ้น เผลอตัวมองหลายวินาทีก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในใจ เพราะเขาไม่ได้เจอจิรดาสองวันตั้งแต่กักตัวหล่อนไว้คืนนั้น แค่แชทไลน์กับได้ยินเสียงเป็นบางครั้งไม่ได้ช่วยให้หายคิดถึง

อากาศคืนนี้ร้อนมากกว่าปกติ หมากปิดฝักบัวดึงผ้าเช็ดตัวมาพันรอบท่อนล่าง หลับหูหลับตาเดินออกจากห้องน้ำจะไปหยิบผ้าอีกผืนมาซับน้ำ จิรดาสอนไว้ว่าไม่ให้ใช้ผืนเดียวเช็ดทุกส่วนมันสกปรก แล้วก็ต้องหมั่นเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวอยู่เรื่อยๆ

“ว้าย!” เสียงหวีดร้องดังมาจากในห้อง หมากตกใจรีบใช้ผ้าซับหน้าแรงมากขึ้น ก่อนจะหันมองไปทางต้นเสียงและพบว่าเด็กนุ่นถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอน เขาตกใจรีบดึงผ้าลงปิดท่อนล่างไว้อีกชั้น ปรายสายตาดุดันมองเด็กสาวจอมไร้มารยาท

เด็กสาวอยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นชุดกระโปรงตัวบางกับเสื้อยืดพร้อมเข้านอน ไม่ได้ปลอดภัยเลย ดูบางเบาจนน่าเกลียด

“เข้ามาทำไมนุ่น ออกไปเดี๋ยวนี้!” หมากตะคอก

ในบ้านที่ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง นุ่นไม่ควรเข้ามาในนี้

เด็กนุ่นยืนตัวแข็งกลางห้องนอนยกสองมือขึ้นปิดตา “นะ… นุ่นขอโทษค่ะ แต่นุ่นได้ยินเสียงใครไม่รู้เปิดประตูหน้าบ้านเข้ามา นุ่นกลัวพี่หมากจะไม่ได้ยินก็เลย ระ… รีบขึ้นมาบอก”

เนื้อตัวบอบบางสั่นเป็นเจ้าเข้า หันหลังให้แต่ไม่ยอมออกไป หมากเหลืออดจึงก้าวเท้ายาวเข้าไปกระชากท่อนแขนหญิงสาว พยายามจะดึงหล่อนออกไปให้พ้นห้องนอนชายโสด

สภาพเขาหมิ่นเหม่เกินไปใครมาเห็นคงเข้าใจผิด

“ออกไป”