เป็นเมียพี่ ฟรี Wifi

Ep.5 : คุณอะเพื่อน แต่ผมจีบเธออยู่

นรินทร์ Say ::

เปิดไม่ได้!!!! ฉันหันไปมองคนที่แสยะยิ้มให้ฉันอยู่ด้านหลัง หลงกลไอ้หัวตั้งนี่แล้วสิ หรือไอ้หมอนี่จะทำอะไรฉัน แต่ทำอะไรฉัน ในรั้วบ้านเดียวกับพี่ชายฉันเนี่ยนะ อาจหาญมากไปแล้ว จะแกล้งฉันอีกมากกว่า

"อูริเปิดประตู"

[อูริไม่ตอบสนองคำสั่งเสียงค่ะ] คำตอบของอูริทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเจ้านายของของเธอ ที่ตอนนี้สายตาส่อแววประกายไปด้วยความชั่วร้าย อารายยยยยอี๊กกกกกก!!!!!! หลวมตัวจริง ๆ เลยฉัน

"เปิดประตูนะ" ฉันพูดกับคนที่เดินเข้ามาหาฉัน จนฉันต้องถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนติดกับประตู

"ไม่ให้ไป จะโทษ ก็โทษตัวเอง ที่พูดถึงผู้ชายคนอื่น" แขนยาวทั้งสองข้าง กั้นฉันเอาไว้ไม่ให้ไปไหน มุดละกัน ยังไงฉันเตี้ยกว่าเขาจับไม่ได้แน่ ตอนพอฉันจะก้ม ขายาว ๆ ก็กั้นไม่ให้ฉันออก อะไรของไอ้หมอนี่อีก

"ปล่อยยยย ฉันไม่ว่างให้นายมาแกล้งอีกหรอกนะ"

"ฉันไม่ได้แกล้ง แค่เธอมันน่าหงุดหงิด ไอ้ฝรั่งนั่นมันหล่อกว่าฉันตรงไหน ฉันไม่อยากเป็นแค่พี่ชายโง่ ๆ หรือเพื่อน เพราะฉันกำลัง...เอ่ออ อืมมมม เอ่อออ จีบเธออยู่" แล้วจู่ ๆ คนที่พูดก็หน้าแดงจนไปถึงหู แล้วทำไม ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ด้วย สายตาที่มองฉันเหมือนจะกลืนกินนี่มันคืออะไร!!!!

ฉันรีบเอามือขึ้นมาปิดหน้าเขาเอาไว้ มองอะไรนักหนา ที่บอกว่าจีบ จีบจริงเหรอ แต่ฟลานก็จีบ เฮ้อออ คนสวยเซ็ง

"พี่ชายอนุญาตให้มีแฟน ตอนอายุ 25" แถออกไปแบบนี้ เขาจะเลิกยุ่งกับฉันไหม แต่ฉันใช้กับฟลานได้ผลนะ ฉันไม่อยากถูกจีบ และไม่อยากมีแฟนด้วย

"งั้นอายุ 25 ค่อยคบกันก็ได้"

เหตุผลงี่เง่าโคตร แต่ได้ผลว่ะ แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้มีความสุขกับชัยชนะนาน ริมฝีปากของคนตรงหน้า ก็ประกบลงริมฝีปากฉันเฉยเลย!!!! อะไรของไอ้เจ้าหัวตั้งนี่!!!! แต่!!!! ความรู้สึกไม่เห็นเหมือนครั้งแรกเลย ตอนนี้มันบางเบา มันไม่ใช่แค่ปากแตะ แต่มันก็ไม่ได้หนักหน่วง เพียงแค่ทำให้โลกของฉันมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ ฉันค่อย ๆ ดันเขาออก เมื่อตั้งสติได้

"พอแล้ว ฉะ..ฉัน...ไม่ได้ชอบนายนะ" ทำตัวไม่ถูกเฉยเลย ไม่ใช่ว่าฉันชอบเขานะที่ยอมให้จูบอะ เมื่อกี้เราไม่ได้ตั้งตัว ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้การละ ทำอะไรไม่ถูกเลย คนตรงหน้าพยายามจะโน้มตัวลงมาจูบอีกครั้ง ฉันเลยต้องใช้เท้าดันเขาออก ถอยออกไปไกล ๆ ฉัน

"อีกทีไม่ได้เหรอ ไม่เคยหัวใจเต้นแบบนี้เลย"

"ไม่!!!! คนบ้าอะไรเนี่ยยยยย พูดทุกอย่างที่คิด เก็บไว้บ้างก็ได้!!!!! ฉันไม่ชอบนายยย เกลียด!!!!! " ฉันยังใช้เท้าสั้น ๆ ดันเขาให้ไกลออกไป

"แล้วเขินทำไม"

"เขิ้นนนนอะไร ไม่ได้เขิ้นนนนนนน" อะไรของนายเนี่ยยยย เปิดประตูให้ฉันสักที!!!! ไม่อยากจะอยู่กับนายสักวินาทีเดียวเลย

"ชอบให้ฉันจูบใช่ม้า" คนที่หลงตัวเอง ยังคงจะป้อนข้อมูลแปลก ๆ มาใส่หัวฉัน

"ใครจะไปชอบ!!!!! ฟลานจูบดีกว่านี้ตั้งเยอะ"

"ตอนแรกว่าจะใจดีให้กลับบ้าน ตอนนี้หงุดหงิดจนอยากจะกดเธอให้จมเตียง" สายตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที ไอ้หัวตั้งปัดขาของฉันออก จนฉันหมุนแทบจะเป็นลูกข่าง แต่ตัวฉันไม่มีจุดศูนย์ถ่วงเหมือนลูกข่างไง ฉันเลยเซหงายหลัง

"อ๊ายยยยย"

"ระวังดิ หัวกระแทกพื้นโง่เลยนะ เตี้ยแล้วโง่ด้วย ไม่มีอะไรเหลือเลย" ไอ้หัวตั้งพูดใส่ฉัน ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขต

"นายลืมไปไหม ที่ฉันจะล้มก็เพราะนายนั่นแหละ โอ๊ยยยยย เกลียดด ๆๆๆๆๆ เปิดประตูเลยไป ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยยยยยยยย" ฉันพยายามจะดิ้น แต่เขากลับอุ้มช้อนฉันขึ้นมาจากพื้น แล้วตรงกลับไปที่ฉันเพิ่งจะเดินจากมา ห้องทำงานของเขา ม่ายยยยยยยยยยยย ฉันพยายามจะเกาะเสา เกาะประตู เกาะทุกอย่างที่ฉันจะเกาะได้ แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันถูกอุ้มเข้ามาในห้องทำงานของเขาอยู่ดี

"เกลียดนักจับทำเมียซะให้เข็ด" พอพูดจบเขาก็โยนฉันลงเตียงเลย ร่างของฉันถูกตามมาตะครุบไว้อย่างรวดเร็ว แววตาที่ไม่ต่างจากนักล่าที่กำลังตะครุบเหยื่อ ฉันพยายามจะหนี แต่หนีไปไหนไม่ได้เล้ยยยยยยย ฉันพยายามจะหาอะไรมาป้องกันตัว แต่!!!!! ทำไมรอบตัวฉันไม่มีอะไรเลย มีแต่หมอน หมอนก็หมอนวะ

"อย่าาาาา นะไอ้หัวตั้ง ฉันจะฟ้องพี่ชินจริง ๆ ด้วย"

"กว่ามันจะมาเธอ เธอก็เป็นเมียฉันไปแล้ว" เพียงแค่สิ้นเสียง หมอนก็ถูกเขากระชากแล้วโยนทิ้งไปเลย ฉันไม่เคยกลับอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยยยยย ริมฝีปากฉันโดนครอบครองโดยไอ้หัวตั้ง ที่รวบแขนของฉันขึ้นไปเหนือหัว แล้วป้อนจูบให้ฉันอย่างต่อเนื่อง ฉันพยายามจะดิ้น แต่เขาทำอะไรได้เร็วมาก ปุ๊บปั๊บรวบแขน ปุ๊บปั๊บรวบขา ร่างกายฉันถูกพันธนาการอย่างสมบูรณ์แบบ จากบทจูบที่รุนแรงมันก็ค่อยเบาบางลง เมื่อฉันเลิกดิ้น

อีตานี่ต้องการอะไรจากฉัน บทจูบยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องจากนาทีเริ่มเป็นชั่วโมง ลิ้นร้อนเริ่มดันปราการของฉันเข้ามา จากอาการต่อต้านที่ฉันมี ก็รับจูบของเขาร่างกายมันเริ่มถูกเผาจากข้างใน แววตาดุที่มองฉัน มันทำให้ฉันต้องหันหน้าหนี จูบจนปากเปื่อยแล้ว

"นายจะจูบฉันไปถึงเมื่อไหร่ ฉันไม่ได้จะลามก แต่ฉัน...."

"จนกว่าเธอจะบอกว่าฉันจูบอร่อยกว่าได้ฝรั่งนั่น" สิ้นเสียงเขาก็จูบฉันอีกแล้ว ฉันจะไปรู้ไหม ว่าดีกว่ารึเปล่า ก็เขาจูบฉันเป็นคนแรก!!!!! แต่ถ้ายอมรับออกไปตรง ๆ เขาจะหยุดไหม แต่ที่แน่ ๆ ฉันจะเสียฟอร์ม แววตาที่เคยดุดันของเขา ฉายแววปรารถนาที่เพาะบ่มมานานอย่างชัดเจน

"นายจะไม่ปล้ำฉันใช่ไหม"

"วันนี้ยังก่อน แต่พูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันอีก ก็ไม่แน่" มือใหญ่คลายแขนของฉัน แล้วเกี่ยวผมที่ปิดบังใบหน้าของฉันออก

"ชอบฉันจริงเหรอ นายไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ เราเพิ่งเจอกันไม่ถึงอาทิตย์เลย ทำไมถึงได้มั่นใจว่านายจะชอบฉัน 1 ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยเห็นหน้ากัน นายไม่รู้จักหน้าฉันด้วยซ้ำ" ฉันถามคนที่คร่อมร่างฉันเอาไว้อย่างจริงจัง

"ฉันชอบผู้หญิงที่มีสมอง ฉันเป็นแฟนคลับผลงานเธอ"

เหตุผลบ้าบอคอแตกอะไรเนี่ย ความรู้สึกของเขามันแทบเป็นไปไม่ได้เลย ไม่เอาด้วยดีกว่า ไปทำงานกับฟลานดีกว่า ฉันคิดว่าแบบนี้มันไม่ปกติ ฉันดันเขาออก แล้วสปริงตัวขึ้นมานั่ง นอนดูแลตัวเองไม่ได้ แต่ถ้านั่งอย่างน้อยฉันก็ถีบเขาได้

"จะทำอะไรกับอูริ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรของเธอได้ไหม แค่เพิ่มมันเข้าไปก็พอ ฉันใช้เวลาสร้างอูริมา 15 ปี ฉันยังอยากให้เธอเป็นเธอ"

คำขอของคนหัวตั้ง มันทำให้ฉันเก็บแผนชั่วที่ลืมไปแล้วว่ามาเพื่อจะใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปในอูริ โดนจูบจนลืมเลย คนบ้าอะจูบเก่งดีชะมัด จูบมันเป็นชั่วโมง สรุปแล้วโปรแกรมที่เขียนมา ไม่ได้ใช้แล้วมั้งเนี่ย เฮ้ออออ ช่างเถอะ ๆ ยังไงก็จะไปทำงานกับฟลาน ความแค้นครั้งนี้ลืม ๆ มันไปก็ได้

"นาย อยากกลับบ้านแล้ว ไปส่งหน่อยได้ไหม ฉันกลัวผี"

"กลัวผี?? ฮ่า ๆๆๆ โตยังเนี่ย อะ ๆ ไปส่งก็ได้ ไปยอมรับผิดกับไอ้งี่เง่าที่ชายเธอด้วย เอาน้องสาวมันมาจนดึกดื่น ฉันพร้อมที่จะรับผิดชอบเธอ" คนตัวสูงโน้มตัวจะลงมาจูบอีกครั้ง แต่ฉันผลักหัวของเขาออก ไม่ตลกนะไอ้หัวตั้ง

"ไม่ต้องย่ะ ฉันรับผิดชอบตัวเองได้"

เขายอมเดินมาส่งฉันที่บ้านของพ่อตาแม่ยายพี่ชินจริง ๆ แต่เขากลับเอาแต่กดโทรศัพท์ไม่สนใจคุยกับฉันเลย แบบนี้เอามาทำไมมมมม เอาวะอย่างน้อยเขาก็ยังเป็นคน จู่ ๆ ไฟทางเดินก็ดับพรึบบบบบ!!!! ความตกใจทำให้ฉันกระโดดเกาะเขาเป็นลิงเลย

"กลัวจริงเหรอเนี่ย ฮ่า ๆๆๆ ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อยฉันอยู่ตรงนี้แล้ว" มือใหญ่ลูบหัวฉันเบา ๆ มันดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่ในโทรศัพท์เขากลับกำลังสั่งเปิดปิดไฟจากมือถือ

"ไวเซอร์ดีจังเลยนะคะ เปิดปิดได้พรึบพรับ ทันใจจริง ๆ " ฉันผลักคนที่แกล้งปิดไฟออก ไอ้ทุเรศ!!!!! ก็ว่าอยู่ทำอะไรเงียบ ๆ อย่าเลยฉันรู้ทันย่ะ

"อ่าว!!! รู้ตัวไวจัง"

"เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ " ฉันสบถออกมา โดยส่งสายตาไปมองเขาแบบเจาะจง ด่าเขานั่นแหละ ขยันแกล้งฉันจังเลย

"ตัวเองโตแล้วรึไง!!! "

เราเดินเถียงกันจนมาถึงบ้านหลังใหญ่ เสียงของเราที่เถียงกัน ทำให้พี่ชายฉันออกมาต้อนรับ ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก พี่ชินไม่เคยโกรธอะไร แต่ทำไมวันนี้โกรธ

"ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ ไปตั้งแต่ 1 ทุ่ม นี่เที่ยงคืน" พี่ชินถามขึ้นมาด้วยแววตาดุดันคล้ายยยยยกับจะเค้นเอาความจริงจากฉัน แต่ไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากพูด คนที่มากับฉันก็ชิ่งพูดก่อนแล้ว

"ขอโทษทีนะเฮีย ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง" คำพูดส่อให้ประสงค์แบบนี้คืออะไร

"โว้ยยยย นายนี่มันยังไง ขยันแกล้งจังวะ พี่ชินคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนนะ ฉันอยากจะไปนอนแล้ว" ฉันชายสายตากวน ๆ ให้คนที่กำลังแยกเขี้ยวใส่แล้ว ทิ้งให้พี่ชายฉันรับมือคนหน้ามึนแทน แต่ไม่ทันจะไปได้ไกล คนหน้ามึนก็เลียนแบบฉันเฉย

"เฮียชินครับ พรุ่งนี้ผมขอจะไปเที่ยวกับเธอ"

"เว้ยยยย ทำไมต้องไปเที่ยวกับฉันล่ะ!!!!! ฉันจะไปคุยเรื่องงานนนนนนน โอ๊ยยยยยย ฉันไม่อนุญาต!!!! " ฉันเถียงคอเป็นเอ็น อธิบายให้พี่ชายฟังว่าฉันไม่ได้แค่ไปเที่ยวอย่างเดียว

"ฉันขออนุญาตพี่เขยฉัน เธอยุ่งอะไรอะ"

"แต่นายขอไปกับฉันไง ฉันจะไปคุยเรื่องงาน นายเข้าใจคำว่าธุระส่วนตัวไหม"

"ผมอนุญาต" คำตอบของพี่ชายฉันมันทำให้บทสนทนาของเราจบลง เออไม่เถียงด้วยแล้ว แม่งงง ฉันเดินปึงปังเข้าบ้าน ในใจรู้ดีว่านี่ไม่ใช่มารยาทที่ดี แต่ฉันหงุดหงิดเกิดกว่าจะบังคับมันได้

อีกด้าน.......

"ไม่ได้ทำอะไรน้องสาวผมใช่ไหม" ชินถามคนเป็นพี่ชายของภรรยา ถึงการหายไปที่ยาวนานของนรินทร์ เขาคิดว่าโทร่าไม่ใช่เสือผู้หญิง แต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย

"อืม ฉันแมนพอหน่า แกเล่นเกมแฟร์ ทำไมฉันต้องโกง น้องแกปากจัดไปหน่อยนะ" โทร่าพูดถึงหญิงสาวที่เพิ่งจะเดินงอนเข้าบ้านไป

"ครับ ผมหวังว่าอีกคน จะเล่นเกมแฟร์เหมือนกัน" ชินมองโทร่า เหมือนกับจะบอกว่าไม่ใช่มีแค่โทร่าที่จีบของสาวของเขาอยู่

"หึ....ฉันเกมไหนไม่เคยแพ้ อ่อ...วันนี้ฉันจูบน้องแกด้วย ถ้าข้องใจฉันอยู่บ้านหลังตะวันตก" โทร่ายกคิ้วสูงแล้วทำสีหน้ายียวนกวนประสาท ใส่คนเป็นพี่ชายของนรินทร์ เพื่อแหย่ให้เขาโกรธ

เช้าวันต่อมา โทร่า Say ::

"ทำไมคุณพี่ชายถึงมาด้วย" ไอ้ฝรั่งขี้นกถามถึงการมาของผม ผมเลยแกล้งเนียนมองซ้ายมองขวา หาว่าพี่ชายของเธอคือใคร จนไอ้เก็นที่เดินตามผมมาไม่ห่างหัวเราะออกมาในความมึนของผม ใครพี่ชายเธอ ผมเนี่ยผัวในอนาคต

"ขอโทษนะฟลาน พี่ชายฉันให้พี่เขามาเฝ้าอะ น่าเบื่อมาก" ยัยแคระหันมาเน้นคำว่าน่าเบื่อใส่ผม แต่ผมไม่เบื่อที่จะตามเธอนี่

"ขอโทษทีนะ ฉันไม่ใช่พี่เขา แต่ฉันตามจีบเธออยู่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันโทร่า คุณคงจะเป็นสเตฟาน คาร์เนอร์ ไม่ต้องแนะนำตัวนะ ฉันรู้จักคุณแล้ว" ผมแนะนำตัวเองกับคู่แข่งเสร็จสรรพ พร้อมกับเป็นคนตรงอๆ บอกไม่อยากรู้จักเขา ซึ่งดูเขาก็เป็นคนเข้าใจง่ายเหลือออออเกิน [อันนี้เฮียประชดใช่ไหมนะ]

"ผมสเตฟาน คาเตอร์ครับ ผมเป็นเพื่อนและเจ้านายของอาร์ คุณคงคือคนที่ป่วนบริษัทของผมจนอาร์โดนไล่ออก วิธีจีบของคุณเป็นวิธีที่แปลก ถ้าผมเป็นอาร์ ผมคงจะเกลียดมากกว่าชอบคุณ เพราะคุณทำให้เธอโดนไล่ออกจากสิ่งที่เธอรัก"

"ไม่ใช่ นั่นมันแค่สิ่งที่เธอทำได้ ไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบ ยังไงฉันก็เป็นเจ้าถิ่น ฉันจะพาเที่ยวเองละกัน มีไกด์คงจะดีกว่าไปกันเองจริงไหม เก็นทำตัวเป็นไกด์หน่อย" ผมขอให้เพื่อนเป็นไกด์ให้ไอ้ฝรั่ง ผมไม่ชอบคนฟอร์มเซียน มันจะมารู้จักที่นี่ดีกว่าผมได้ยังไง

"มึนดีจัง ไปเถอะอาร์ ไปเล่นน้ำกัน พี่ชายเธอส่งมาเฝ้าก็ไม่เป็นไร ทะเลของทุกคน" ไอ้ฝรั่งขี้นกเมินผมแล้วยังเด็กแคระของผมไปอีก มันเพิ่มความหงุดหงิดจนเพิ่มทวีหัวที่เคยร้อนเพราะแดด แต่ตอนนี้ร้อนเพราะมัน!!!!

ผมใช้ช่วงแขนที่ยาวรวบเข้าที่คอของรินเข้ามากอดเอาไว้จากด้านหลัง ทำให้ขาของเธอต้องหยุดชะงัก ทำไมรู้ว่าเขาจีบอยู่ ถึงได้ทำตัวปกติได้แบบนี้ หรือจริงๆ เธอก็ชอบไอ้ฝรั่งนี่เหมือนกัน

"อย่ามาทำเป็นฉันไม่มีตัวตนนะ" ผมกระซิบพูดกับเธอข้างๆ หู

"ตัวโตขนาดนี้ ไม่มีตัวตนได้เหรอ!!!! ปล่อย!!! เพื่อนฉันรอแล้ว ฟลานก็แค่เพื่อนนายจะอะไรนักหนา" เสียงงึมงำออกมาจากปากของเธอ ทำให้ไอ้ฝรั่งขี้นกที่เดินนำหน้าเราอยู่หันกลับมามองเราอย่างสงสัย ก่อนจะเดินมาลากแขนยัยแคระของผมไปเลย น่าหงุดหงิดใจจังเลย

"แค่เพื่อนได้ยินไหมเจ้านาย อย่าโกรธจนเผลอฆ่ามันล่ะ" เก็นตบไหล่ของผม แล้วเดินตามคนทั้งคู่ไปไม่ห่าง ทิ้งให้ผมยืนสงบสติอารมณ์ ที่จู่ๆ ก็โดนแย่งของออกไปจากมือ ไร้มารยาทสิ้นดี ไม่เห็นรึไงว่าผมกอดอยู่

เมื่อสงบสติอารมณ์ดีแล้ว ผมก็เดินตามยัยแคระกับไอ้งี่เง่า เดินชมตลาด ชี้นู่นชี้นี่ชี้นั่น จนหัวที่เย็นเริ่มจะร้อน มึงจะชี้ห่าอะไรนักหนาไม่เคยเห็นตลาดเหรอ แล้วเธอก็เหมือนกัน จะยิ้มอะไรมากมาย ชอบผู้ชายแบบมันรึไง

"มึงช่วงเก็บความอิจฉาไว้ในใจหน่อยได้ไหม อะนี่ อากาศร้อนจะตายห่า อัญเชิญมึงเอาอันนี้ให้เค้า อันนี้ของมึง แล้วอันนี้ของกู" เก็นส่งไอศกรีมโคนที่มันเพิ่งจะไปซื้อมาให้ผม สองอัน และเก็บของตัวเองไว้หนึ่งอัน

อื้มมมมมม ร้อนจะตายห่า ชวนเดินตลาด ผมสับขาเพื่อเดินไปตีคู่เด็กแคระ แล้วยื่นไอศกรีมให้เธอ แววตาของเธอมันเป็นประกายวิบวับ เมื่อเธอรับไอศกรีมจากผมด้วยรอยยิ้ม ผมก็ไขว้หลังไปยกนิ้วโป้งให้เพื่อน

"กำลังร้อนเลย ขอบใจนะ ไม่มีของฟลานเหรอ" เธอมองไปรอบตัว ที่มีเพื่อนของเธอคนเดียวที่ไม่ได้ไอศกรีม ผมเลยลอยหน้าลอยตา อยากกินก็ไปซื้อเองดิ

"ซื้อมาแค่นี้อะ"

"กินกับฉันก็ได้ เอามะ แบ่งคำนึง"

"ไม่เป็นไร อาร์ก็รู้เราไม่กินขนม ว่าแต่คิดได้ยังเรื่องทำงาน ทำที่นี่เธอจะเป็นอิสระไม่ต้องมีพวกตาแก่เข้ามาแทรกแซงแล้ว เพื่อที่เธอจะได้เจอ Joker ด้วยไง ที่ใช้ชื่อโจ๊กเกอร์อาจจะแฝงตัวอยู่ในกาสิโนก็ได้"

"นั่นสินะ ฉันก็คิดแบบนั้น ฉันอยากเจอเค้ามากเลยนะ ได้เจอสักครั้งจะขอเป็นแฟนเลย ฮ่า ๆ " เสียงใส ๆ พูดออกมาอย่างติดตลก แต่ผมไม่ได้ตลกด้วยสักหน่อย

"Joker อะไร โทร่าเท่กว่าตั้งเยอะ ไปเถอะ จะพาไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ฉันร้อน!!!! " ผมทนฟังคนคุยกันกะหนุงกะหนิงไม่ได้ ลากแขนเด็กแคระ กลับทางเดิม ส่วนผู้ติดตามจะตามหรือไม่ตามก็ช่าง

"ลากทำไม!!!! ฉันเดินเอง ๆ นายขายาวแบบนี้ฉันจะล้ม ได้เรียนฟิสิกส์ไหม ถ้าเราลงเท้าไม่เต็ม ฉันจะหัวทิ่ม เดี๋ยวเราจะทิ้งฟลานไม่ได้ ฟลานนนนนน ไปเจอกันที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำนะ" เด็กแคระตะโกนไปบอกเพื่อนที่ยังคงเดินตามเราไม่ติด ๆ ที่ติดเพราะยัยนี่มันขาสั้น ผมหันไปรวบเธอแล้วอุ้มขึ้นพาดบ่า เพื่อให้เธอเดินเร็วเท่าผม

"ทำไมต้องอุ้มมมมมมม ฉันมีตีนโว้ยยยยยยย"

ผมอุ้มเธอกลับมาที่รถ เราก็ออกรถทันที ข้างนอกตอนนี้ร้อนจะตาย กลับบบ้านนนนนน ไปนอนตากแอร์ที่บ้านดีกว่า แบบนี้มันร้อนจนสมองจะฝ่อ

"เดี๋ยว!!!!!!!! ไอ้หัวตั้ง นี่มันทางกลับบ้าน"

"พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ"

"ไม่!!!!!! นี่มันบ้านนนนนน"

"พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ" ผมยังคงเถียงคอเป็นเอ็น

"ไอ้หัวตั้ง!!!!! นี่มันทางเข้าบ้านนาย ไอ้หัวตั้ง!!!!!! แบบนี้อีกแล้วนะ" กำปั้นเล็กทุบผมแล้ว ทุบอีก ก็ผมไม่ชอบอะไรที่มันคนเยอะ ๆ บ้านผมเนี่ยแหละ มีแค่เราสองคน เล่นไรกับเธอดีนะ แค่เรื่องเมื่อคืนก็พาผมนอนไม่หลับไปทั้งคืนเลย

อีกด้าน.........

"มารอนานแล้วน้าาา ทำไมอาร์ยังไม่มาอีก คนเยอะแยะเลยแฮะ" สเตฟานได้แต่มองนาฬิกาข้อมือ นานนับชั่วโมงแล้วที่เค้ายืนรอตรงนี้ โทรหานรินทร์โทรยังไงก็ไม่ติด

"โดนเล่นอีกแล้วมั้งเนี่ย แบบนี้คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ"