เป็นเมียพี่ ฟรี Wifi

"Dr. นรินทร์ ความผิดในครั้งนี้ ทางบริษัทขออนุญาตปลดคุณออกจากตำแหน่ง Project Designers แต่ไม่ต้องตกใจ ทางบริษัทไม่ให้คุณออก เพราะยังไงคุณก็เป็นเพื่อนกับคุณสเตฟาน" เสียงจากคณะกรรมการผู้บริหารเอ่ยขึ้น จากความผิดที่มีแฮกเกอร์โนเนม ที่เข้ามาทำลายระบบไฟล์วอลที่นรินทร์เป็นคนสร้างหลายครั้ง "ขอบคุณนะคะ แต่บริษัทนี้ฉันก็ร่วมสร้าง คุณก็แค่พวกจ่ายเงิน เอาเถอะ...ฉันขอถอนตัวค่ะ ฉันจะลาออกเอง ฉันมีศักดิ์ศรี จะไม่ทนทำงาน เพียงเพราะเป็นเพื่อนเจ้าของบริษัท" นรินทร์ถอดป้ายพนักงานประจำตำแหน่ง แล้วร่อนมันลงกับโต๊ะที่มีผู้บริหารและผู้ถือหุ้นนั่งเรียงหน้า ก่อนจะเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยความผิดหวัง ฟลาน หรือ สเตฟาน คาร์เตอร์ เจ้าของบริษัทที่เป็นทั้งเพื่อน และเจ้านาย ทุกคนรู้ดีว่าสเตฟานตามจีบนรินทร์มานานแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยมองเขามากกว่าเพื่อนเลย สเตฟานวิ่งตามนรินทร์ออกมาจากห้องประชุม เพราะเขาไม่ได้ต้องการที่จะให้เธอลาออก แต่ความผิดครั้งนี้ เขาปกป้องเธอไม่ได้อีกแล้ว "อาร์!!!! เดี๋ยวก่อน" ชายหนุ่มตรงเข้าไปรวบแขนของหญิงสาวตัวเล็กจิ๋ว "ปล่อยเถอะฟลาน มันเป็นความผิดหวังที่ฉันต้องเรียนรู้ที่จะเจอ Sorry นะ ฉันจะไปแล้ว" นริทร์พูดกับเพื่อนชาย ด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะสะกดกลั้นความผิดหวังในใจ ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บใจ ที่ต้องให้พวกนายทุน มาไล่ตัวเองออกจากบริษัทที่ร่วมกอบกู้ตั้งแต่มันกำลังจะพัง เธอพูดกับสเตฟานโดยไม่หันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ เธอไม่อาจจะให้ใครเห็นความอ่อนแอที่เธอมีได้ "ไหน...บอกจะทำงานที่นี่เพื่อรอโจ๊กเกอร์" "โจ๊กเกอร์บ้าบออะไร!!!! แค่แฮกเกอร์โนเนมยังแพ้เลย ฉันยังต้องฝึกฝน แม้ฉันจะยังอยากเจอเค้าอยู่" นรินทร์เงยหน้ามองเพดาน เพื่อให้น้ำตาที่ไหลย้อนกลับเข้าไป "แล้วเธอจะไปไหน ทำอะไรต่อ" "ยังไม่แน่ใจเลย ไปพักสมอง พักใจ แล้วไปล่าไอ้เกรียนที่มันทำให้ฉันมีหนังโป๊ดูทุกคืน มันควรจะคัดเกรดหน่อย" นรินทร์พยายามพูดติดตลก แม้เธอจะไม่ได้ตลกเลยก็ตาม "พี่ชายอาร์อยู่ที่ The Heaven นี่....ฉันไป Takeover กาสิโนที่นั่น ฉันหาคนที่ไปดูแลรักษาความปลอดภัย ไม่แน่นะ เธออาจจะเข้าใกล้โจ๊กเกอร์ไปอีกขั้นก็ได้ นรินทร์รู้ดีว่าฟลานจีบเธออยู่ แต่เธอไม่ได้ชอบเขา แม้ฟลานพยายามจะรักษาตัวเธอไว้ แต่เธอไม่ใช่เด็กที่จะให้ใครมากางปีกปกป้องตลอด แต่จะให้ปฏิเสธโอกาสที่จะได้พบเจอกับโจ๊กเกอร์ มันเป็นสิ่งที่เธอจะไม่ทำแน่ ๆ Joker แฮกเกอร์ในเงามืด เขาเป็นเหมือนโรบินฮูดในโลกไซเบอร์ ปล้นคนรวย มาแจกคนจน ยังไม่เคยมีระบบไหนที่เขาเจาะไม่ได้ เครือข่ายอินเทอร์เน็ตที่เขามี ว่ากันว่าแรงพอ ๆ กับนาซ่า เพราะเอ๊ยสามารถยิงสแปม เจาะข้อมูลได้ในชั่วพริบตา พวกแฮกเกอร์ต่างมีเค้าเป็นไอดอล หลายอาทิตย์ต่อมา อีกด้าน...... [ท่านโทร่า ทำไมทำหน้าเซ็งแบบนี้ ระบบของฉัน สแกนได้ว่าหน้าของท่านโทร่ามีอารมณ์เบื่อ 70%] อูริ Ai สมองกล ที่โทร่าสร้างเธอขึ้นมาจากความเหงา ให้เธอตอบสนองเขาในทุกอย่างที่เขาสั่ง เธอจะตอบสนองเสียงคำสั่งของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าแค่พูดคุยเธอก็จะเป็นมิตรกับทุกคน "อูริ ไอ้เสือมันก็เซ็งแบบนี้ตลอด มันเป็นมนุษย์เมนส์ วันนี้ข้าวที่นี่ไม่อร่อยเลย สาว ๆ ไปไหนหมดวะ" เก็น มือขวาและเพื่อนเพียงสนิทของโทร่า พวกเขาไม่ได้อยู่กันแบบเจ้านายลูกน้อง แต่อยู่กันแบบเพื่อน เก็นมีหน้าที่ปกป้อง ดูแล เทคแคร์ และตามใจทุกอย่างที่โทร่าต้องการ "กูไล่กลับไปหมดละ มึงเอากันเสียงดังฉิบหาย" "เด็กเฮียมึงสุดยอด ทำไมทำหน้าเซ็ง วันนี้อาร์หายไปอีกแล้วเหรอ" เก็นถามถึงผู้หญิงที่เพื่อนเขาตามติด ไม่ต่างจากพวกโรคจิต "อืออออออ หายไปจะ 2 อาทิตย์แล้ว" "หายไป ก็ทำให้เค้าต้องหามึงดิ ครั้งที่แล้วไฟล์หนังโป๊ ครั้งนี้ก็หนังโป๊เกย์ เอาให้แบบร้อนเร่าจนอยู่ไม่ได้ แล้วมาตามหามึงเอง อ่อยเหยื่อหน่อยสิเพื่อน ทิ้งเบอร์ไว้ หรือไม่ก็พิกัดกว้าง ๆ ให้เราได้สแกนหนังหน้าก่อน" เก็นพยายามจะพูดให้โทร่ารู้สึกดีขึ้น "กูเซ็งเพราะเค้าบอกมีผัวแล้วโว้ยยยยย ไอ้เหี้ยยยยย บอกกูมีผัวแล้วเสียงยังเด็ก ๆ อยู่เลย เสียงน่ารักมากเลยนะ" [ท่านโทร่า มีอาการอกหัก 90%] "อูริ ดาวน์โหลดคลิปโป๊เกย์ทั้งหมดบนโลก ส่งให้เธอที" โทร่าสั่งอูริแบบเซ็งๆ หัวก็คิดถึงประโยคที่เก็นพูด วิธีนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิด แต่ตั้งแต่เธอบอกว่ามีผัวแล้ว อาการเซ็งมันเพิ่มพูนจนไม่คิดจะทำ [ตอนนี้ระบบ User ของเธอไม่ออนไลน์ ฉันเลยทำได้แค่ส่งผ่านเมลเท่านั้น] "ต่อให้ต้องส่งเมลเป็นหมื่นฉบับก็ส่งไป หามาด้วยว่าเมลของเธอเคยใช้สมัครอะไรรึเปล่า ใช้สมัครอะไรลิสต์มาให้ฉันให้หมด เจาะข้อมูลมา วันนี้ฉันต้องไปกินข้าวบ้านใหญ่ น่าเบื่อจริง" [อูริ รับทราบเจ้าค่ะ] นรินทร์ Say :: ฉันแวะมาเยี่ยมพี่ชายที่ The Heaven ที่นี่ต่างจากที่ฉันมาคราวที่แล้วตอนงานแต่งของพี่ชายอย่างสิ้นเชิง ที่นี่เหมือนกำลังถูกล้างเมือง ร้านค้าที่เคยเปิดเรียงรายกันงานสวยงาม ตอนนี้มันไม่มี มันมีแต่ทหารที่กำลังกำล้างทำความสะอาดเมือง มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ชินไม่เคยบอกอะไรเลย "รินนนนนนจังงง" เสียงพี่ชายที่ตะโกนเรียก ทำให้ฉันต้องละสายตาจากพวกทหารที่ขัดล้างเมือง แล้วหันไปมองคนที่ออกมารับหน้าบ้าน "พี่ชิน ที่นี่เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมมันดูล้างแบบนี้" ใช่สิ ก็ทหารกำลังล้างเมืองอยู่นี่ [ดูล้าง นางเอกหมายถึงทหารที่กำลังขัดพื้น] "ไวรัสน่ะ แต่ตอนนี้คุณไค เค้าหาวัคซีนได้แล้ว ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะ เข้าบ้านเถอะ ทุกคนกำลังจะกินข้าวกันเลย ปะ ๆ รู้อะไรไหม พี่สะใภ้เธอท้องอีกแล้วนะ รอบนี้เฮียอยากได้ลูกผู้หญิงล่ะ อ๊ะ ขอโทษที แทนตัวเองว่าเฮียจนชินเลย" พี่ชินยกกระเป๋าให้ฉัน แววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ มันทำเอาฉันอดดีใจในเรื่องที่เขาเล่าไม่ได้ "จริงงงงเหรออออออ แสดงว่าพี่ชายฉันมีน้ำยา" เมื่อเราเข้ามาในบ้าน ทุกคนก็ต่างกำลังจะกินข้าว ที่โต๊ะกลมขนาดใหญ่ ฉันเลยต้องว่างของแล้วไปร่วมโต๊ะอาหารก่อน แต่ก็อย่างว่าอ่าน้าาาาา ครอบครัวใหญ่แบบนี้ คงไม่ใช่มีแค่ พ่อตาแม่ยายและพี่สะใภ้แน่ เพราะพวกพี่ชายของเมียพี่ชินก็มานั่งกินด้วย เกร็งจัง ฉันก้มโค้งทักทายผู้ใหญ่เป็นมารยาท บ้านคนจีนคงไม่จับมือทักทายกันใช่ไหมนะ "คุณป๊า คุณม้าครับ นี่น้องสาวผม ชื่อนรินทร์ครับ" เฮียชินแนะนำฉันอีกครั้ง ที่เดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ "อ่าาาา ที่บอกว่าเป็นดอกเตอร์สินะ แล้วตอนนี้หนูทำงานอะไร" พ่อตาของพี่ชายฉันเอ่ยทัก พ่อเมียนี่ฉันต้องเรียกว่ายังไงนะ คนไทยเรียก พ่อตา แล้วคนจีนเรียกอะไร "ค่ะ ตอนนี้เรียนจบแล้ว โดนไล่ออกจากงานแล้วด้วยค่ะ ดันโดนไอ้โรคจิต ส่งหนังโป๊เข้ามาให้หนูแบบเป็นหมื่น ๆ เรื่อง......." ฉันพูดออกมาแบบติดตลก แต่จู่ ๆ พี่ชายของเมียพี่ชินก็เกิดอาการพ่นข้าว อะไร พูดถึงหนังโป๊ไม่ได้เหรอ แย่แล้วสิ ฉันอาจจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกไป ความเงียบที่กลืนกินโต๊ะอาหาร ทำให้แม่ยายของพี่ชายฉันต้องพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ "ตายจริง ทำงานที่นี่ไหม ที่นี่เรามีงานให้เยอะเลยนะ ดีใจยังตอนนี้ฉันจะได้มีลูกสาวเพิ่ม ว่าแต่ไอ้โรคจิตนี่มันแย่จริง ๆ ทำหนูโดนไล่ออก อยากรู้จังมันเป็นใคร" "เค้าชื่อ Tora ออกเสียงว่ายังไงน้า โทร่ามั้งคะ ถ้าฉันเจอฉันจะอัดให้ตุ๊บเลย" ฉันพูดแบบติดตลกอีกครั้ง แต่!!!! ...ตอนนี้ทุกคนเงียบกริบ เงียบทั้งโต๊ะเลย ฉันนนนนพูดดดดอะไรผิดดดดดดดด ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ทุกคนกินข้าวไม่อร่อย ทำไมมันถึงเงียบแบบนี้นะ อึดอัดจังเลยยยยย พี่ชายฉันเลยต้องคลายความเงียบเพื่อช่วยฉัน ด้วยการเอาเรื่องลูกขึ้นมาคุย "มีแฟนรึยังอ่า" แล้วคนที่พ่นข้าว ก็ถามขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร แล้วทุกคนก็เงียบบบบบ อีกครั้ง แถมตอนนี้ยังมองฉันเป็นตาเดียวอีก แสดงว่าต้องตอบสินะ "ยังไม่มีค่ะ ฉันเอาแต่เรียน ทำแต่งาน จะมีเวลาไหนไปมีคะ ตอนนี้อายุ 21 เอง ฉันยังไม่มีรีบมีให้ปวดหัวและปวดใจหรอกค่ะ" ตอบโคตรนางงามเลย แล้วคนที่ถามฉันยิ้มออกมา ยิ้มทำไม??? "ไอ้โทร่าอย่าเขี่ยข้าวเล่น" เสียงจากคนเป็นพ่อเอ่ยทักลูกชายที่ยังเขี่ยข้าวในชามไปมา แต่ชื่อที่พ่อตาพี่ชายฉันเรียก มันทำให้ฉันต้องหยุดเอาทุกอย่างเข้าปาก แล้วมองหาคนที่เขี่ยข้าว ทำให้ฉันต้องสบตากับคนด้านหน้าที่ตอนนี้มองฉันไม่ต่างกัน ไอ้โทร่าเดียวกันเปล่าวะ คงไม่ใช่หรอกหน่า หน้าตาไอ้โทร่าในความคิดของฉันมันต้องแบบว่าใส่แว่นเป็นพวกโอตาคุ วัน ๆ ดูแต่งหนังโป๊ นี่สูงยาวเข่าดี หน้าตาก็ดีคงไม่ใช่หรอก รินแกอะคิดมาก แค่คนชื่อคล้าย ๆ กัน ไม่มีอะไรหรอกมั้งเนอะ หุหุหุ ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ "ไหนบอกมีผัวแล้ว" คำถามที่ทำเอาทุกการกระเดือกอาหารลงของฉันมันฝืนเคือง จนแทบจะสำลัก ฉันช้อนสายตามองคนที่นั่งตรงข้ามฉันอีกครั้ง ด้วยโทสะที่พัดให้กระหน่ำขึ้นอีกในใจ ทุกคนทั้งโต๊ะเงียบลงอีกครั้ง แต่ตอนนี้หัวใจของฉันไม่เงียบอีกแล้ว "ขอบคุณสำหรับหนังโป๊นะคะ ดูเพลินเลย" ฉันกดเสียงต่ำในลำคอ เพราะผู้ใหญ่มองดูเราอยู่ แต่ไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันกลับ.....ตีหน้ายียวนกวนประสาท จนฉันต้องกำตะเกียบในมือเอาไว้แน่น "แต่งงานกันไหม" คำถามที่ดังขึ้นมากลางโต๊ะ มันทำให้ฉันฟิวส์ขาดดดดดดดด "ไอ้ทุเรศ!!!! คุณทำฉันโดนไล่ออกจากงาน" สิ่งเดียวที่คุณจะได้จากฉันคือส้นทีนนนนน ฉันพยายามจะถีบคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความโมโห แต่!!!! แม่งเอ๊ยยยย ขาสั้น ถีบไม่ถึง พยายามจะถีบยังไงก็ถีบไม่ถึง "ป๊าม้า ฉันอิ่มแล้วนะ อ่ออออ เธอมันนูปปปป" [Noob = อ่อนหัด] คนที่เดินลุกขึ้นจากโต๊ะ ทิ้งท้ายประโยคสุดแสนนนนนจะพาฉันหัวร้อน จนต้องลุกขึ้นจากโต๊ะแล้ววิ่งตามด้วยความไวแสง เพื่อที่จะไปจัดการตัวต้นเหตุ ที่ทำให้ฉันโดยไล่ออกจากงาน ตายซะเถอะ!!!!! ฉันกระโดดเข้าใส่เขาเต็มที่ แต่เพราะอะไรไม่รู้มันทำให้เขาหันมาหาฉันแล้วขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าววว มันเลยทำให้ฉันหล่นตุบ ลงไปกับพื้น หัวเข่าที่ร้าวรานมันทำให้ฉันนั่งแหมะอยู่กับพื้น ท่ามกลางสายตาของคนตรงหน้าที่มองฉันแล้วยิ้มด้วยความ.....พอใจ "ฉันเจอเธอแล้วอาร์ ง่ายกว่าที่คิด อ่อ...ฉันอยู่บ้านหลังตะวันตก จะมาชำระแค้นมาได้ทุกเมื่อ ขอบคุณ 1 ปีที่ผ่านมา ฉันสนุกมากเลย แต่เธอมันอ่อน" คนที่พูดย่อตัวลงมาคุยกับฉันที่พื้น ก่อนจะช้อนคางฉันมาเพื่อยิ้มเยาะเย้ยใส่ คอเสื้อที่ถูกกระชากเข้าไปใกล้เขาอย่างไม่ได้ตั้งตัวจนฉันแทบจะถลาไปกับพื้น มีเพียงเขาที่ค้ำฉันเอาไว้ จุ๊บ!!! ความรู้สึกอุ่นที่ริมฝีปาก มันทำให้ฉัน ช็อก!!!! แล้วที่ค้ำเดียวของฉันก็ลุกขึ้นปล่อยให้ฉันร่วงหน้าทิ่มไปกับพื้น เมื่อกี้อะไรวะ จูบเหรออออ ไม่เคยแพ้แล้วน่าละอายแบบนี้เลย แพ้แบบหมดสภาพมันเป็นแบบนี้นี่เอง เกลียด เกลียดที่สุด ขอบคุณสำหรับ 1 ปีงั้นเหรอ 1 ปีที่แสนเลวทรามของฉัน แกบอกว่าฉันทำให้สนุกงั้นเหรออออออ จูบแรกกกกกของฉัน ไอ้ชั่วววววววววววววววววววววววว "รินนนน ไหวเปล่าาา" "พี่ชินหนูเจ็บเข่าาาาาา กระแทกอย่างแรงเลย" "พี่จะต้องไปคุยหน่อยแล้ว เมื่อกี้คุณโทร่าทำไม่ถูก เข้าไปในบ้านก่อนเถอะ ตอนนี้ทุกคนรอกินข้าว" พี่ชินหิ้วปีกฉันขึ้นมาจากพื้น เพื่อกลับมาที่โต๊ะกินข้าว ทุกคนต่างยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดู ทั้งที่ฉันทำมารยาทไม่ดีเลยเนี่ยนะ โธ่...น่าอายจังเลยรินนนนนนน [คุณโทร่า กำลังมีความรัก 70%] "อูริ ปิดระบบ การสแกนอารมณ์ จะบอกทุกอารมณ์ของฉันเลยรึไง ต้องปรับแต่งอีกหน่อย" [อูริปิดระบบสแกนอารมณ์สำเร็จแล้วค่ะ] "ผมไม่ให้จีบหรอกนะ น้องสาวผมเพิ่งจะ 21 ขวบเอง จะจีบต้องสัก 25 ให้เธอบรรลุนิติภาวะก่อน ตอนนี้ช่วยเป็นพี่น้องกับน้องผมไปก่อนนะครับ" . หลังจากเรากินข้าวกันเสร็จ พี่สะใภ้ก็มาส่งที่ห้องอย่างดี ทุกคนที่นี่ดูอารมณ์ดีกันจังเลย ทำไมกันอ่า ไม่โกรธที่ฉันทำมารยาทไม่ดีงั้นเหรอ "อยู่นาน ๆ นะ เฮียชินเค้าคิดถึงน้องรินมาเลย โทรหาทุกวันไม่เคยพอหรอกนะ อยู่สัก เดือน สองเดือน ตลอดไปเลยก็ได้ แต่ถ้าเบื่อ อยากได้ของเล่นเจ๋ง ๆ บ้านเฮียโทร่ามีเพียบเลย" เมียพี่ชายฉันทำไมพูดแปลก ๆ "ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลพี่ชินให้ ตอนนี้ดูเค้าเป็นผู้ชายขึ้นเยอะเลย ไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อน แถมเรียนรู้ที่จะปกป้องคนอื่น เห็นพี่ชายมีความสุข ฉันก็ดีใจ" "พี่ชายรินทำให้ฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดี เดี๋ยวจะพาฟ่งเทียนมาเล่นด้วยนะ น้องรินยังไม่เคยเจอหลานเลย หล่อมากบอกเลย หล่อได้พ่อ" "ฮ่า ๆๆ อย่างงั้นเหรอคะ" อีกด้าน......... "คุณโทร่าทำแบบนี้ไม่ถูก มาจูบน้องสาวผมได้ยังไงกัน!!!! " ชินที่ไม่เคยโกรธอะไร แต่ครั้งนี้กลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "ไรวะ ทีมึงยังจูบน้องกูได้ น้องกูนี่ลูก 2 เลยนะ" โทร่าตอบออกมาอย่างอารมณ์ดี "บรรลุอะไร 25 กฎหมายที่นี่บรรลุกันตั้งแต่ 18 ปี" โทร่าค้านคนเป็นพี่ชายที่ออกตัวแทนน้องสาวด้วยความหัวร้อน "กฎของผมไง"