คำสั่ง
1537 Words
“พี่ณิน!!! พี่ตุลย์!!!”
สิ้นเสียงเรียก ใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังฝ่ามือก็เงยขึ้น ดวงตาเรียวรีเบิกกว้าง สิ่งที่เขาคิดเกิดขึ้นในเวลารวดเร็ว หน้าประตูปรากฏร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย พร้อมกับชายหนุ่มอีกคนที่มองมาคล้ายตกใจหากแต่ยังคงดวงตาสุขุมไว้ใต้กรอบแว่น
ตุลยวัตรเหลือบมองน้องชายต่างมารดาและว่าที่คู่หมั้นของตนเอง ก้อนเนื้อในอกกระตุกวูบใหญ่ก่อนจะสงบลงใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย
ผิดกับเตวิชญ์ที่ดวงตาแข็งกร้าว เขาเหล่มองภาพคนทั้งสามจากปลายเตียงนอนท่าทีนิ่งไม่ไหวติงคล้ายกับดูเชิง หน้าท้องเปลือยเปล่ากระเพื่อมขึ้นลงตามแรงอารมณ์ ญาณินและตุลยวัตรมาโผล่อยู่ที่หน้าห้องเขาได้ยังไง เตวิชญ์รู้สึกโมโหและอยากจะบีบคอของณิชาให้ตายคามือนัก
เขาทั้งปวดหัวและมึนงงจนหัวหมุน
“ทำไมน้องสาวณินถึงมาอยู่ในห้องเต้เหรอคะ” น้ำเสียงอ่อนแรงถามขึ้น เธอกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่มองคนที่ชอบพอกันด้วยแววตาไม่เข้าใจ
“ผมไม่มีอะไรจะพูด”
ณิชาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธญาณินออกไป ก่อนน้ำเสียงร้อนรนจะรีบบอกออกไปอย่างลนลาน
“เราไม่ได้มีอะไรกันนะคะพี่ณิน ณิแค่เมาแล้วเผลอหลับ...”
เผียะ!!!
“พี่ณิน...” ประโยคแก้ตัวถูกกลืนลงคอด้วยฝ่ามือของพี่สาวที่เทิดทูน ใบหน้าหวานชาไปครึ่งซีกก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมา โลกของณิชาถล่มลงมาเมื่อเห็นสายตารังเกียจจากญาณิน ก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้ออกมา “พี่ณินฟังณิก่อน”
“ไม่ได้มีอะไรแล้วรอยที่คอแกมันหมายความว่ายังไงห้ะ!!!” ร่างเล็กถลาเข้าหาน้องสาวคนละแม่แล้วฟาดฝ่ามือไปในทุกที่ราวกับคนไร้สติ
“น้องณินอย่าครับ”
“พี่ตุลย์อย่ามาห้ามณิน ฉันแบ่งทุกอย่างให้แกได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมาแบ่งผู้ชายคนเดียวกันนะ”
“ฮึก...พี่ณินณิไม่ได้ทำนะคะ...”
สิ้นเสียงปฏิเสธฝ่ามือเล็กก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าน้องสาวอีกนับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าของเตวิชญ์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อคนเรียบร้อยอย่างญาณินจิกผมตบณิชาไม่ยั้งมือ นอกจากจะไม่ปัดป้องหญิงสาวยังทำแค่ร้องไห้ ปล่อยให้พี่สาวตัวเองตบอยู่อย่างนั้นราวกับคนโง่งม
“แกทรยศฉันได้ยังไง!!!”
“ขอโทษค่ะ ณิขอโทษ”
โง่รึเปล่า? คำถามนั้นผุดขึ้นในหัวเตวิชญ์
เขาลืมความโกรธไปชั่วขณะ ก่อนจะก้าวเข้าในความชุลมุนส่งเสียงตวาดลั่น
“พอแล้วณิน! บอกให้พอไง” ร่างสูงกระชากญาณินเข้าอ้อมแขน พร้อมกับตุลยวัตรที่ดึงณิชาออกไป
“คุณเองก็เหมือนกัน ทำแบบนี้กับณินได้ยังไงคะ”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ได้มีอะไรกันณินจะเชื่อผมไหม”
“จะให้ณินเชื่อเหรอคะ ทั้งที่หลักฐานทนโท่แบบนี้จะบอกให้ณินเชื่อ คุณคิดว่าณินเป็นควายรึไง”
“งั้นคุณก็ตัดสินใจเอาเองแล้วกัน แต่ผมกับน้องสาวคุณไม่ได้มีอะไรกัน” น้ำเสียงของชายหนุ่มราบเรียบจนน่าตกใจ ณิชาเองก็สบตาเขาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่เขารักพี่สาวเธอมากขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ง้องอนสักนิด
“เต้...ทำกับณินแบบนี้เหรอคะ พูดได้แค่นี้เหรอคะ” หญิงสาวดันตัวออกแล้วฟาดมือลงบนหน้าเขาสุดแรง
เผียะ!
แรงตบจากมือเล็ก ๆ ไม่อาจทำให้ใบหน้าคมเข้มเจ็บปวดมากนัก แต่ดันซ้ำรอยเดียวกับที่ณิชาฝากไว้ เตวิชญ์นิ่วหน้าท่ามกลางความตกใจของคนที่เห็น เขาหลับตาสะกดอารมณ์ทั้งหมดไว้ใต้ใบหน้าเย็นชา ก่อนจะตอกกลับด้วยประโยคแสนใจร้าย
“ญาณิน! คุณมีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม”
“สิทธิ์เหรอคะ” แววตาหญิงสาวสั่นไหวราวกับถูกสั่นคลอน ปลายนิ้วที่ยังชาหนึบกำแน่นเข้าหาตัว
คำพูดนั้นราวกับไม่แคร์เธอเลย
เตวิชญ์ที่เคยหลงใหลเธอหายไปเพียงแค่คืนเดียวเลยเหรอ ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยคลื่นน้ำของความไม่มั่นคง
“ณินไม่มีสิทธิ์เหรอคะ”
“ผมจะนอนกับใครคุณมีสิทธิ์อะไรมาโกรธ ในเมื่อเรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ยังไม่เป็นอะไรกันเหรอคะ? ทั้งที่เต้กับณิน...”
“แค่นอนด้วยกันคุณคงไม่ได้คิดไปไกลกว่าเซ็กซ์หรอกมั้ง”
“เต้คะ...”
“คุณเป็นคนปฏิเสธสถานะระหว่างเรา แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาตบผม ทำเหมือนว่าผมไปนอกใจคุณญาณิน” ชายหนุ่มเอียงคอ ดวงตาเย็นชากลับเจือด้วยสีแดงระเรื่อ คงมีแต่บุคคลที่สามที่เห็นความเจ็บปวดเจืออยู่ในดวงตาคู่นั้น
เสี้ยววิประกายความสะใจก็แวบขึ้นในดวงตาคู่หนึ่ง
คนที่ทำให้ความสัมพันธ์นี้พังกับมือเริ่มกัดฟันแน่น เธอร้องไห้ออกมาไร้เสียงสะอื้น ก่อนจะถูกดึงเข้าอ้อมอกของตุลยวัตรที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรนะ”
“ณิไม่เป็นไรค่ะ แต่...”
“เต้จะบอกว่าเพราะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เลยนอนกับมันเหรอคะ ณินไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณจะสารเลวได้เท่านี้ คุณพูดมาได้ยังไงคะ”
“ผมสารเลวได้มากกว่านี้อีก ถามตัวคุณเองดีกว่าว่าทำไมถึงมาอยู่หน้าห้องผมทั้ง ๆ ที่ยังไม่บอกก่อน ผมใช่คนที่อยู่ ๆ คุณจะมาเคาะห้องตอนไหนก็ได้หรือ”
“นี่เต้จะโยนความเลวให้ณิน เพราะว่าณินแส่หน้ามาเห็นเองเหรอคะ”
เตวิชญ์หัวเราะขมขื่น ริมฝีปากที่ยิ้มกว้างบิดเบี้ยวขบเข้าหากันอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินเข้าชิดร่างบางของญาณิน
“จะแส่หรือไม่แส่ เชิญพวกคุณทั้งสามคนไปเล่นปาหี่ที่อื่นเถอะ”
“เต้!!!”
“ออกไปซะ!!!”
ร่างสูงผลักญาณินออกให้ห่างตัว เขากวาดตามองผู้หญิงตรงหน้าและณิชาในอ้อมแขนของตุลยวัตร ดวงตาจ้องเขม็งไปยังตัวปัญหา
“ไม่ต้องกลัวนะณิ พี่จะคุยกับคุณพ่อให้เองยังไงณิก็เป็นคนเสียหาย”
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วยวะ” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดกระแทกเสียง
“ไม่ได้นะคะพี่ตุลย์”
เตวิชญ์และญาณินเอ่ยขึ้นพร้อมกัน หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อรู้ถึงความหมายของการรับผิดชอบ ก่อนจะตวัดดวงตามองหน้าน้องสาวที่พยายามปฏิเสธด้วยความโกรธแค้น
“ณิไม่ได้มีอะไรกับคุณเต้จริง ๆ นะคะพี่ตุลย์ เราไม่ได้มีอะไรกัน งานหมั้นเรายัง...”
คำถามนั้นทำตุลยวัตรชะงักไปชั่วขณะ นัยน์ตาใต้กรอบแว่นก้มลงมองหญิงสาว ก่อนจะเผยยิ้มกว้าง “ณิไม่ต้องกลัว ถึงเต้จะทำให้ณิเสียหายแล้วณิยังอยากจะหมั้นกับพี่ พี่ก็จะหมั้นกับณิ”
“พระเอกฉิบหาย! ทำไมไม่พูดภาษาง่าย ๆ ล่ะ”
“เต้พอได้แล้ว” น้ำเสียงตุลยวัตรเข้มขึ้นอีกนิด แต่คนอย่างเตวิชญ์นอกจากไม่ฟังแล้ว เขายังสวนกลับอย่างเจ็บแสบ
“บอกไปสิว่าต่อให้เป็นของเหลือเดนจากกู จะเละจะพังแค่ไหน ยังไงมึง...ก็อยากจะได้อยู่ดี”
“...”
“หรือไม่จริงฮะ ไอ้โรคจิต!”
เตวิชญ์มองพี่ชายต่างมารดาด้วยตาวาววับ เรียวปากยิ้มกว้างหากแต่ดูน่ากลัวในสายตาคนมอง ณิชาเบิกตากว้างผงะถอยหลังไปชนอกตุลยวัตรอีกครั้ง เธอไม่รู้มาก่อนว่าความสัมพันธ์ของเขาสองคนรุนแรงถึงเพียงนี้ เช่นเดียวกับญาณินที่อึ้งไปเช่นกัน
“ถ้างั้นนายควรรับผิดชอบการกระทำของนายสิ”
“เราไม่ได้มีอะไรกันจริง ๆ นะคะพี่ตุลย์ ณิไม่ต้องการความรับผิดชอบค่ะ”
“ไม่ได้!!!”
น้ำเสียงทรงอำนาจตวาดลั่นจากโถงทางเดิน ก่อนที่เตวิชญ์จะได้ยินเสียงไม้เท้าสลับกับส้นรองเท้าตอกลงบนพื้น เท่านั้นร่างเตวิชญ์ก็ถูกแช่แข็งเช่นเดียวกับณิชา
“คุณพ่อ” หญิงสาวครางออกมาอย่างหมดแรง ก่อนจะหลบสายตาคุกรุ่นวูบใหญ่
“เทียรศัตวนนท์ไม่เคยไร้ความรับผิดชอบ ในเมื่อแกทำงามหน้าแบบนี้ ก็แต่งงานกับหนูณิชาซะ หวังว่าเจ้าสัวบุญชัยจะยอมรับลูกชายฉันนะ”
“ลูกชายเทียรศัตวนนท์ทั้งคน แค่เปลี่ยนคนพี่เป็นคนน้อง เปลี่ยนงานหมั้นเป็นงานแต่ง ผมหรือจะกล้าปฏิเสธ”
“ถ้าอย่างนั้นงานแต่งจะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนตามกำหนดหมั้นเดิม”
“คุณพ่อ!!!/คุณพ่อ!!!” คำสั่งประกาศิตไร้การซักถามถูกประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคน พร้อมเสียงตื่นตระหนกของณิชาและญาณิน
ชายหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างสิ้นหวัง เขาหันมองใบหน้าตื่นของณิชาก่อนจะหัวเราะลั่นอย่างสมเพช
หลุมพรางหลุมนี้ดูท่าจะลึกจนน่ากลัว และเขาคงหนีมันไม่พ้นแล้ว ต่อจากนี้ไม่ว่าใคร ก็อย่าได้หวังว่าจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแม้แต่คนเดียว
- Writer
