บทที่ 19
ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านคุณพ่อที่กรุงเทพเหมือนเดิมแล้ว สงสารท่านน่ะอยู่คนเดียว ส่วนคุณแม่ก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณพ่อมากมาย ก็อย่างที่บอกท่านสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย ท่านคงตัดกันไม่ขาดหรอก ที่คุณแม่ออกจากบ้านไปอยู่กับฉัน เพราะคุณแม่ต้องการสั่งสอนให้คุณพ่อสำนึกให้ได้ แล้วคุณแม่ก็สงสารฉันด้วยหากต้องออกมาอยู่เองเพียงลำพัง ตอนนั้นคุณแม่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันท้อง ท่านเพิ่งมารู้พร้อมๆ กับฉันนั้นล่ะ
"...ทับทิมลูก แม่ว่าเราย้ายกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพดีไหมทำอะไรๆ ก็สะดวกกว่าอยู่ที่นี่นะลูก"
"คุณแม่อยากกลับไปอยู่กับคุณพ่อแล้วใช่ไหมคะ คุณแม่รักคุณพ่อใช่ไหมล่ะ ทิมรู้น๊าาาา"
คุณหญิงศรีดาภรณ์ยกมือขึ้นลูบศีรษะและยิ้มบางๆ ให้บุตรสาว คุณหญิงไม่ได้มีท่าทีเขินอายแต่อย่างใด ก็เธอน่ะใช้ชีวิตมาเกือบถึงครึ่งทางแล้วนี่ จะมานั่งขวยเขินอะไรกันอีกล่ะ
"รักสิลูก แม่รักคุณพ่อ และแม่ก็รักทิม ถ้าให้เลือกแม่เลื
