Hasan’la birlikte sağlık ocağından çıktığımızda, güneş tam tepemizde parlıyordu. Elif’in söylediklerinden sonra Hasan’ın yüzünde bir kararlılık vardı. Yanımda sessizce yürüyordu, ama elini elime biraz daha sıkıca kenetlemişti. Bu hareketiyle, onunla olduğum için huzurlu olduğunu anlıyordum.
Sessizce yan yana yürürken köyün dar sokaklarından geçiyorduk. Köyün serseri diyebileceğim kişilerinden biri olan Cemil’i uzaktan gördüğümde, içimde bir huzursuzluk dalgası yükseldi. Cemil, laf atmaktan, kendini olmadık işlere bulaştırmaktan hoşlanan biriydi. Ne zaman onunla karşılaşsam, midemde garip bir düğüm olurdu. Şimdi de yüzünde o itici sırıtışla yolun kenarında dikiliyordu.
Hasan onun farkında değildi; sadece önümdeki yolu izliyordu. Ama Cemil’in bize doğru yürümeye başladığını görünce içimden
