Manwhore - แดนดิน
875 Words
ฟังผมเขียนถึงอาจารย์พิสมัยเมื่อตอนที่แล้วหลายคนคงคิดว่าอาจารย์คงจะเป็นสาวแก่ทึนทึกอายุสักห้าสิบ หกสิบปีใช่ไหม? แต่จริง ๆ แล้วเธออายุเพียงสามสิบกว่า ๆ เท่านั้น แล้วยังมีข่าวลืออีกว่าสาเหตุที่อาจารย์พิสมัยไม่ชอบหน้านายพรินซ์ปีศาจเพราะเขาเคยพยายามจะจีบอาจารย์ แต่เธอไม่เล่นด้วย
ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าข่าวนี้จริงหรือไม่ แต่ไอ้นิสัยนอนไม่เลือก คลำมีหางหรือไม่มีหางเป็นเอาหมดของนายพรินซ์ คือความจริงทำให้ข่าวลือนี้ยิ่งแพร่กระจายอยู่ไม่จางหายไปเสียทีเหมือนข่าวลืออื่น ๆ นักศึกษาภาคภาษาอังกฤษที่เข้าข้างอาจารย์พิสมัยมักจะขนานนามนายพรินซ์ว่า Manwhore เอาเป็นว่าใครอยากรู้ว่าแปลว่าอะไรไปเปิดดิกชันนารีกันเองนะครับ ขืนผมเอาลงเป็นภาษาไทยเดี๋ยวได้ถูกเซ็นเซอร์ตัดทั้งตอนแน่นอน
เช้าวันนี้นาย Manwhore เอ้ย...นายพรินซ์เดินเข้าห้องเรียนมาแต่เช้า ริมฝีปากของเขาเป็นรอยสีแดงเหมือนถูกใครต่อยมาแสดงว่ามีการเปิดชมรมลับเมื่อคืนนี้แน่นอน ทำให้ผมนึกสงสัยว่าคู่ต่อสู้คนไหนที่ทำให้เขาปากแตกได้แถมยังเป็นด้านที่มีลักยิ้มด้วย เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่พรินซ์ ปรียาศาสตร์ขยับปากจากบาดแผลตัวเอง ลักยิ้มของเขาก็จะโผล่ออกมาทำให้ผมนึกอยากวิ่งเข้าไปจิ้มรอยบุ๋มนั้นขึ้นมาทุกครั้ง
เมื่ออาจารย์พิสมัยเดินเข้ามาในห้องและสิ่งแรกที่เธอเรียกหาคือการบ้านที่พวกเราต้องเอางานเขียนของเพื่อนในห้องไปวิจารณ์ ไม่มีใครรู้ว่าใครได้วิจารณ์งานของใครเพราะพวกเราจะได้แค่ฉบับปริ้นก๊อปปี้ไม่มีชื่อผู้เขียนติดอยู่
นักศึกษาแต่ละคนถูกเรียกตัวให้ยืนขึ้นวิจารณ์งานของเพื่อนที่ตัวเองได้รับ ชื่อของผมถูกเรียกเป็นคนสุดท้าย ผมวิจารณ์ว่างานของคนที่ผมนำไปอ่านออกจะค่อนข้างอ่านยากไปสักหน่อยเพราะผู้เขียนใช้ประโยคที่ภาษา อังกฤษเรียกว่า Run on sentence
"ตัวผมเองไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษสักเท่าไร ผมชอบอ่านประโยคง่ายๆ แต่พอมาเจอประโยคยาว ๆ แบบนี้ทำให้ผมงงหน่อย ๆ ครับ" ผมตอบอาจารย์ ไม่ได้คิดอะไรมากมาจนกระทั่งจบคาบเรียนและผมเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านแต่นายปีศาจเดินเข้ามาหาขวางทางผมไว้ก่อน
"นายถือดียังไงมาว่างานฉันใช้ประโยค Run on" พรินซ์ปีศาจดึงเอากระดาษงานที่มีบทวิจารณ์ของผมแนบอยู่ด้วยกระแทกลงบนโต๊ะ อาจารย์พิสมัยให้คะแนนนายปีศาจแค่ 8 เต็ม 10 คะแนนเท่ากับงานของผม ผมว่าอาจารย์ก็ลำเอียงเกินไป เพราะถึงผมจะวิจารณ์งานของนายพรินซ์ว่าไม่เพอร์เฟค แต่งานเขียนของเขาก็ดีกว่าผมมาก ทั้งเรื่องแกรมม่าและคำศัพท์ที่ใช้ ซึ่งผมไม่ใช่อาจารย์ ผมจึงไม่รู้ว่าท่านใช้หลักอะไรในการให้คะแนน
"ฉันไม่รู้ว่าจะวิจารณ์อะไร ฉันก็เขียนไปอย่างที่คิด ฉันว่าประโยคมันยาวไปและควรจะตัดให้สั้นลง คนไทยอย่างพวกเราที่ได้อ่านจะได้เข้าใจง่ายขึ้น" ผมตอบไปตามความเป็นจริง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ใกล้นายปีศาจมากขนาดนี้ ผมเพิ่งสังเกตว่าหมอนี่มีนัยน์ตาสีน้ำตาลไม่ใช่สีดำเหมือนคนไทยทั่วไป รอยบวมจากริมฝีปากของเขาดูจะลดลงบ้างแล้วและเริ่มเป็นสีเขียวจ้ำ ๆ คนอะไรปากสวยชะมัด...ถึงแม้ผมจะกลัวเจ็บ แต่ถ้านายพรินซ์จะท้าให้ผมไปเป็นคู่ต่อสู้ในไฟท์คลับ ผมก็ยอม ถ้านั่นเป็นทางเดียวที่ผมจะได้กอดหมอนี่แรง ๆ สักครั้ง
"พรินซ์ นายจะทำอะไรเพื่อนหา..." Saved by the bell โดยแท้ อาจารย์พิสมัยตะโกนออกมาจากประตูหน้าห้องทั้ง ๆ ที่เธอเดินออกห้องเรียนไปแล้ว เธอคงเป็นห่วงว่าผมจะถูกเขาหาเรื่องจึงเดินกลับเข้ามาช่วย
นายปีศาจหันไปมองหน้าอาจารย์ด้วยสีหน้าระอาก่อนจะกระชากคอผมเข้าหาตัว แล้วลากผมเดินออกจากห้องไปกับเขาด้วยราวกับว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาแต่ชาติปางไหน
"เดี๋ยว..." อาจารย์พิสมัยเรียกพวกเราไว้ "แดนดิน เธอต้องไปทำธุระที่ไหนหรือเปล่า" อาจารย์อยากช่วยให้ผมรอดจากเงื้อมมือของพรินซ์ปีศาจ แต่ผมอยากไปกับเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอาจจะมีโอกาสได้เข้าไปในชมรมลับนั้น ต่อให้ผมซี่โครงหักสักสองสามซี่ผมก็ยอม
"ไม่ครับ ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบอาจารย์และคำตอบของผมทำให้นายพรินซ์แสยะยิ้มออกมา
"เห็นไหม ผมไม่ได้ทำอะไรเขาสักหน่อย" ยังไม่ได้ทำ...นายปีศาจคงจะคิดในใจเช่นนั้น แต่ผมไม่สนใจ ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายปีศาจอยากจะทำอะไรกับผม
X
- Writer
