แต่ในที่สุด วันที่ฉันต้องออกไปจากบ้านหลังนี้จริงๆ ก็ดำเนินมาถึง...
พวกเขาสั่งให้หมอฉีดยานอนหลับให้ธีรพล...ตามแผนที่วางกันไว้
ขณะที่ธีรดานั่งกุมมือข้างขวาของเขาอยู่ข้างเตียง ฉันก็นั่งกุมมือข้างซ้ายของธีรพลตลอด...กระทั่งเขาหลับสนิทไป
ทุกคนในคฤหาสน์ก็ยืนเรียงรายอยู่รอบเตียง เมื่อเห็นว่าธีรพลหลับ ธีรไนยก็เดินมาอุ้มเขา ทุกคนพากันเดินตามธีรไนยออกจากห้อง เมื่อพวกเขาพากันออกจากห้องไปหมด ฉันก็เดินไปคว้ากระเป๋าเดินทางที่วางชิดไว้ริมประตู แบกมันเดินลงบันได ตามพวกเขาไปส่งธีรพลถึงที่รถ
เวลานั้นเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า...
ตามที่ได้นัดหมายไว้ เมื่อคุณธีรไนยกับมิรินทร์พาธีรพลไปโรงพยาบาล ฉันจะติดรถพวกเขาไปที่สถานีรถไฟ และคงไปถึงเชียงใหม่ประมาณเที่ยงๆของวันนั้น
“เธอโทรบอกผู้ปกครองให้มารับที่สถานีเรียบร้อยแล้วใช่ม
