‘หอคอย’ ที่ทุกคนกล่าวขานถึงนั้น
มันสร้างขึ้นจากอิฐเผาที่ก่อตัวสูงขึ้นเกือบ 18 เมตร ภายในมีบันไดไม้เล็กๆให้ปีนขึ้นไปยังเบื้องบน ไปยังเพิงไม้รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างเท่าเสื่อน้ำมันสี่ผืนวางติดๆกัน เหนือเพิงนั้นฉันเห็นแสงสว่างลอดผ่าน และเห็นเงาสะท้อนสีแดงเหลืองเขียวเป็นเลื่อมพรายรุ้งสะท้อนอยู่อีกฟากหนึ่งของเพิงไม้นั้น
แสดงว่าเหนือเพิ่งมีหน้าต่าง...หน้าต่างที่ประดับกระจกสี
“อย่าบอกนะ...” ฉันกลืนน้ำลายเอื้อก “ว่าเขาอาศัยอยู่บนนั้น”
“อืมม” ธีรเจตพยักหน้า...แววตาเศร้า “เขาอยู่บนนั้นมาเกือบสิบปีแล้ว”
“ทุกคนในคฤหาสน์ไล่เขามาอยู่ที่นี่เหรอ” หากเป็นจริง...ใจคอคนพวกนั้นช่างโหดร้ายเหลือเกิน
“เปล่า!” ธีรเจตรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน “เขามาอยู่เอง เขาชอบที่นี่”
พิลึกคนไปหรือเปล่า...
