ก๊อก…. ก๊อก... ก๊อกๆ เป็นเสียงเคาะ...ที่บอกความลังเลใจของผู้มาถึงเป็นอย่างมาก
ยืนประหวั่นพรั่นพรึงอยู่ภายนอก ความหนาวเย็นเข้าจับกินไล่มาแต่ปลายขา จนเมื่อได้ยินเสียงเรียกอันเบาบางดังมาจากภายในนอน
“พริมาเหรอ... เข้ามาสิ”
นาทีตัดสินชะตาชีวิตมาแล้ว... ฉันจะถูกตบหน้า ถูกตี หรือว่าบีบกระพุ้งแก้มอีกหรือเปล่า เธอจะเกรี้ยวกราดใส่ฉัน หรือวางท่าเย็นชา แววตาอำมหิต และพ่นคำพูดเชือดเฉือนใส่ จะเป็นทางไหนแน่ ที่เจ้าหญิงน้ำแข็งคนนั้น...จะเลือกทำ
ปรากฏว่าไม่ใช่ทั้งสองทาง...
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนที่ขาวสะอาด ฉันเห็นธีรดานั่งอยู่บนเก้าอี้และโต๊ะน้ำชาเล็กๆวางอยู่ชิดผนังวอลเปเปอร์ประดับลวดลายดอกไม้อ่อนหวาน เธอหันมา...และผายมือไปทางเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“มานั่งตรงนี้พริมา”
สีหน้า
