“ธีรพลหายไปไหน!”
ฉันทำให้คนทั้งบ้านตื่น...
“เธอดูแลเขายังไง!”
พวกเขาระดมคำถามใส่ฉันอย่างกราดเกรี้ยว
“แล้วไม่ได้นอนอยู่ด้วยกันหรือ”
ฉันพูดอะไรไม่ออก...
“เขาขึ้นไปทำความสะอาดห้องใต้หลังคาค่ะค่ะ” ธีรดาเอ่ยปากแทนฉันที่นั่งเป็นเบื้อใบ้
เธอช่วยชีวิตฉันไว้ได้มาก ตอนนี้เหมือนคนน้ำท่วมปาก ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดตัวเอง แต่การที่เด็กในความรับผิดชอบของตนหายไป กอปรกับเรื่องมากมาย...เพียงแค่ในสองวันเริ่มแรกของการทำงาน...ก็ทำให้รู้สึกแย่ จนอยากยกธงขาว ยอมลาจรไปจากคฤหาสน์
“ผมว่าเรามาช่วยกันตามหาเขาดีกว่า นั่งซักไปอย่างนี้ก็ไม่มีประโยชน์” ธีรดนย์ออกความเห็นบ้าง หลังจากยืนเงียบมานานเช่นกัน
“ดนย์พูดถูก” ธีรนันท์ดีดนิ้วเปาะ...เรียกความสนใจจากพี่น้องทุกคนให้หันไปมองเ
