พรึ่บ! แสงไฟในห้องสว่างวาบขึ้น...มีคนเปิดไฟ
ฉันสะดุ้งเฮือก! รู้สึกตัวช้ากว่าธีรดนย์ที่อยู่บนหลังตู้เสียอีก เพราะในวินาทีแรกที่ไฟติด เขาก็กระโดดวูบลงมาจากที่สูง เหมือนน่าจะเจ็บเท้า แต่เขากลับวิ่งได้ต่อ หลบวูบเข้าไปหลังม่านห้องหนังสือ ที่สูงเกือบเทียมเพดานอย่างรวดเร็ว
“พริมา!” ธีรพลวิ่งเข้ามาในห้อง...ตะโกนเกรี้ยวกราด “อยู่ในนี้หรือเปล่า ผมปวดท้องจะแย่อยู่แล้วนะ”
สวดมนตร์เป็นพัลวัน พลางเขยิบตัวเข้าไปด้านในสุดของชั้น
“อยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ผมโกรธแล้ว” เขาตามหาฉัน....วิ่งซอกซอนตามตู้หนังสือทีละแถวๆ
ฉันหลับตาปี๋ กางหนังสือหนูน้อยหมวกแดงปิดหน้าไว้ ภาวนาให้เขาหาฉันไม่เจอ หรือถ้าหาเจอ...ก็ขอให้คนๆที่เขาหาเจอก่อนคือธีรดนย์
“เลิกแอบซักที พริมา!” เสียงตะโกนดังขึ้น พร้อมหนังสือนิทานที่ถูกกระชากออกไปจากมืออ
