Should I Be Keeping You

Chapter 6: Number

“Very well then. If you have no more questions, you can proceed to your next class. Good bye students.” deretsong sabi ni sir habang naglakakad palabas ng silid.

Tumayo na rin kami at lumabas para pumunta sa ground floor ng building na ito. Doon kasi ang pangalawang subject ng iba sa aminat yung iba naman ay hindi ko alam kung saan sila pupunta. We were given fifteen minutes bago magsimula ang next subject at mukhang mahaba-haba pa ang oras na iyon para sa akin.

Habang pababa ako ng hagdan, sunod ng sunod si Marco sa akin.

“Hey there sweetheart.” he said in a lovely voice.

Kung sana gusto ko siya, edi kikiligin na ako ngayon sa sinabi niya ngunit dahil kabaliktaran doon ang nararamdaman ko, I just rolled my eyes at him at mas binilisan na lang ang aking paglalakad.

“Hey Mira!” sigaw niya ngunit wala akong imik at isinuot nalang ang airpods ko sa aking tenga. I shove out my phone from my bag and played “Dynamite” by my favorite boy band group which is BTS.

Light it up like dynamite, oh oh oh

I started humming the melody of the song ng biglang may humablot sa airpods sa kanang tenga ko at isinuot ito sa kanya.

“Oh, this is dynamite right? I love this song.” saad niya habang pataas-baba ang kamay niyang nakikipag-jam sa kanta.

“This song was sang by BTN. I love their group. You know Suga? He’s my bias because he is the leader of the group. He’s cool. And my bias breaker is—” I did not let him finish dahil kinuha ko mula sa tenga niya ang pares ng airpods ko at mas binilisan ang lakad. Alam kong sasabay ulit siya sa akin kaya humarap ako sa kanya at ipinakita ang kamao ko sa kanya.

“See this one? This will land right on your big nose because of the nonsense things that you said. Don’t ever dare talk about being a fan of “BTS” because their leader is “Namjoon” and not “Suga”, you piece of trash.” saad ko na may diin sa mga pangalan na mali-mali niyang sabi. “And don’t follow me or you will pay big time.” huli kong sabi at iniwan na naman siya doon mag-isa.

Tuwing nagpapakita si Marco sa akin, tanging walk-out talaga ang huli kong gagawin sa kanya dahil hindi ko kayang tiisin ang mga hirit niyang wala namang patutunguhan. Kung ano-ano lang kasi ang sinasabi niya at hindi naman considerate kung gusto ba ng kausap niyang makinig o gusto ba nitong walang kasama.

Dumeretso ako papunta sa cafeteria at bibili nalang muna ako ng canned coffee para naman mawala ang galit ko kay Marco. Nang makarating ako doon, agad akong kumuha mula sa nakahilerang mag freezer at refrigerators bago bumayad sa counter na nasa pinadulo nito.

“Only one canned coffee Mira?” tanong ng babaeng kulot ang buhok at maitim ang kulay ng kanyang balat.

“Opo ate Nerva. Kumain na rin naman po ako sa bahay.” sagot ko sa kanya habang hinihintay ang sukli ng pera ko.

“Mabuti naman. Wala bang laman ang ID mo? Wala pa kasi kaming maisusukli sa iyo kasi maaga pa at wala pang masyadong estudyante ang pumupunta rito.” tanong niya kaya agad kong tinanggal ang ID ko at ibinigay ito sa kanya.

“Eto po. Nagdala po kasi ako ng cash ngayon kaya iyon ang ginamit ko.” nakangiti kong wika habang inaabot ang ibinalik niyang pera at identification card ko.

“Ang laki naman ng laman ng account mo.” aniya habang nakatitig sa computer na nasa harap niya.

“Po?” naguguluhan kong sabi.

Hindi pa naman ako naghulog ng pera sa BFO at noong nagpa register ako, five thousand ang inilagay ko. Paano naman nasabi ni ate Nerva na malaki ang pera sa account ko?

“Twenty thousand kasi ang laman ng account mo Mira. Ito ba ang nilagay mo nung nagpa-register ka? Hindi po pa ba nabibili ang mga libro mo kaya ang laki ng laman nito?” sunod-sunod na tanong ni ate Nerva sa akin tapos ako naman ay hindi mapakali.

I checked my school account on my phone at exactly twenty thousand nga ang laman nito. Sina mom at dad ba ang naglagay nito?

“It’s either dad or mom. I will be asking them later po ate Nerva.” saad ko sa kanya at umalis na.

Mahina lang ang lakad ko dahil malapit lang naman ang silid ng sunod na klase ko. Habang naglakakad ay binuksan ko and canned coffee na hawak ko at dahan-dahan itong iniinom.

Ugh, bakit ba sobrang sarap ng kape sa mga katulad naming estudyante sa kolehiyo? Halos lahat naman kasi kami magbibitbit ng kape sa umaga o di kaya’y pagkatapos ng klase upang dalhin sa dorms. May mga scholar students kasi na dito na namamalagi sa school at yung mga students naman na mula pa sa mga malalayong lugar o probinsiya ay dito na rin tumitira ngunit malaki-laki rin ang bayad. Hindi naman talaga kagandahan katulad ng isang five star class hotel ang mga dorms pero malinis at napaka-organisado ng building nila. From names to room numbers and division of boys and girls. Mamamangha ka nalang talaga sa kung sino man ang nagkaroon ng ideya para itayo ang lugar na ito.

“Hey Mira!” agad akong napatalikod dahil biglang may sumigaw sa pangalan ko.

It’s Anthony Fernandez. How tall he is? More than five foot. Nakasuot siya ng puting uniporme at dalawa ang logo na nasa uniform niya. The logo of the school and the logo of the student council. He’s wearing his thin and cute eyeglasses na nagpapalitaw ng blue niyang mga mata, his very light brown chin length hair na inilulugay niya lang at hindi tinatali and his brows aren’t that thick pero very light din ang color kagaya ng buhok niya, hindi kagaya ng mga usual nerd na nakikita sa ibang school. Minsan nga tinatanong ko talaga siya kung anemic ba siya o bampira. Indeed, he is a nerd but he is a hot guy at the same time. Many girl students are drooling over him. May mga bakla pa nga na sinisigawan siya ng “one-five”. Ewan ko kung ano ang ibig sabihin nun pero kadalasan ay napapailing na lamang si Anthony sa mga sinasabi nila.

He is the student council president of the school. Kung sa ibang mga kolehiyo ay wala ang mga ito, sa amin ay meron. He is a future lawyer and an outstanding student ever since we were freshmen. There is no democracy in our school that’s why the upper community will be the one to choose who will lead the students and they will base it on the student’s performance. Sila ang pumipili at ang mga law students ang usually nagiging president. Wala naman akong ibang masabi dahil ang talino naman talaga nila.

“Well, hello there Mr. Vampire.” I said smiling at him from ear to ear.

“Stop calling me like that. It’s embarrasing and you sometimes called me anemic boy too.” natatawa niyang sabi na parang hindi talaga makapaniwala sa kung ano ang tawag ko sa kanya.

“I’ve been calling you names for four years already Anthony. Sana ay nasanay ka na dahil kahit pa graduate na tayo, I will still call you like that lalo na kapag hindi nag iba ‘yang kulay mo.” I said as we started walking down the hallway.

“Anyways, I called you because the photography club wants to talk to you.”

“Really? I can’t believe they will ask for my permission after taking a picture of me.” I said in amusement. Ngayon pa sila kukuha ng confirmation ko na naibenta na nila ang litrato.

“You mean you and Marco.” he said directly and he is indeed right.

“That psychopath.” I angrily said as I remembered how he tortured by favorite k-group.

“You still haven’t made things clear with each other? Palagi iyong nakasaunod sa ito. That curly hair guy with his mustache. Gwapo ba iyon?”

“Sino bang may sabi na gwapo si Marco? Wala ngang ibang ginawa sa buhay iyon kundi gawing miserable ang buhay ng ibang tao.”

“But you should give him an answer Mira. We’ve been friends for four years and I know what you are thinking right now. Just let him do what he wanted and it’s up to you if you will accept him or not.” seryoso niyang saad sa akin bago kumaway at lumiko sa kanan ng hallway. Sa kaliwa naman ang daan ko papaunta sa classroom.

Anthony and I became friends when we were still in our freshman years. She’s a total nerd back then not until the upper community chose him to be the president. That’s when we were still in second year college and he change his self but not his habit of wearing eyeglasses kahit hindi naman talaga niya kailangan.

I just shrugged off my thoughts about him and went inside the room. Naguluhan naman ako dahil iilan lang kami na nandito sa loob kahit na malapit na ang time.

“Hey Mira. Wala ang second subject teacher natin ngayon. May agarang meeting kasi sa taas kaya lahat sila wala.” isa sa mga kaklase ko ang nagsabi sa akin habang nakatuon ang atensyon niya sa kanyang digital painting sa ipad niya.

Wala akong ibang ginawa kundi ang pagligpit ng mga gamit ko at lumabas para bumalik sa cafeteria. It’s eleven in the morning at hindi pa naman ako gutom. Lakad-takbo ang ginawa ko dahil alam kong malapit ng mapuno ang cafeteria ngayon dahil wala and mga professors namin. Nang makarating ako, agad akong nakahanap ng table para sa dalawang tao at doon umupo. Inilagay ko sa kaharap na upuan ko ang bag at ilan sa mga libro ko. Inilabas ko ang macbook at nagsimulang mag online sa i********: account ko.

Kaunting scroll lang naman ang ginawa ko at tiningnan kung nag message ba si mom sa akin. Ang sosyal kasi ng babaeng iyon at sa i********: nagpapadala ng message. Nang mai-check ko at wala naman, agad kong sinara ang tab at in-open ang netflix ko. I decided to watch movies dahil hindi pa naman namin alam kung may afternoon period pa ba o wala na. Kapag kasi nagpatawag ng meeting, hanggang hapon na talaga sila at deretso na kaming umuuwi. Kadalasan talaga sila nagpapatawag ng meeting tuwing unang araw ng klase.

I decided to watch the last episode of Attack On Titan. It’s an anime movie and I’m still watching it for years already. I’m currently on the last season and it’s episode seventy-two na. I’m an anime fan and a k-pop fan as well. I watch k-dramas sometimes lalo na kapah hindi romance kasi I enjoyed watching fantasy and adventure stories.

Nakatutok ako sa screen ng biglang may kumuha sa bag ko sa upuan sa harap at inilagay ito sa mesa.

“Hi sweetheart.” masaya niyang sabi sa akin habang napakalaki ng ngiti sa mukha niya.

I pause the video and decided to close the site and shut my macbook off. Tinanggal ko ang headset mula sa aking tenga at akmang kukunin ang bag para ilagay ang gamit ko ng bigla niya itong hinawakan.

“Oops. Not so fast Mira.” wika niya.

“No Marco. Give me my bag.” warning ko sa kanya at tumayo.

“I won’t. Make me.” paghahamon niya.

I rolled my eyes at him at kinuha na lang ang mga libro ko mula sa mesa.

“Mira, don’t leave yes.” he said as he hold my hand.

“I don’t want to see your face Marco. It only urges me to strangle you. Do you want that?”

“I will let you. Just give me your number.” seryoso niyang sabi habang nakatingin sa mga mata ko.

I looked at him and saw how serious he is right now. With his curly black hair, dark eyes, thick dark eyebrows, dark lashes, his pencil mustache and anchor beard. He looks so mature yet his attitude is so alike to a six year old kid.

“I won’t give you my number. Not to anyone.” I said as I pull my hands from his tight grip.

Umalis ako ng cafeteria at iniwan sa kanya ang bag ko. Bahala siya sa buhay niya.

“MIRA LEA DIAZ!” I suddenly stopped walking amd looked back at the guy who just shouted my f*cking full name.

Tumingin ako sa kanya na may galit at ngumisi lamang siya sa akin. He ran towards where I am right now and gave me my bag.

“Can you give me your number, please? Apat na taon na tayong magka-klase sa lahat mg subjects pero hindi mo pa rin ako binibigyan ng numero mo.” malungkot niyang sabi sa akin.

Akala ko ba amerikano ang lalaking ito? Marunong naman palang mag-tagalog. Ang arte kasi.

“Ilang ulit ka ba inere ng nanay mo habang nangangak siya sa’yo? Ang kulit mo naman Marco. Sinabi ko ngang hindi ko ibinibigay ang number ko sa kahit na sino. Atsaka hindi ako nagpapaload.”

“Edi bibigyan kita ng load.”

“May pera ako.” I said as I rolled my eyes at him for the second time.

“May pera ka naman pala. Pa load ka naman kahit minsan. Para naman may ka face time ako.” saad niya.

“Humanap ka ng iba na pag t-tripan mo Marco. Huwag ako. Ang rami ng manloloko sa mundo tapos dumadagdag ka pa.”

“Hindi nga ako nag j-joke okay? Number lang naman hinihingi ko sa’yo bakit ang dami mo ng sinasabi?”

“Kasi alam ko talagang guguluhin mo ako kapag nakuha mo ang number ko.”

“Hindi naman sa ganun. Ma—

Students, please proceed to your respectives rooms according to your subjects for today. Leave your signatures as your attendance on the teacher’s manual and you can leave the school. Tomorrow, we will start the actual classes. We are very sorry for the disturbance. Have a great day Prestonians!” rinig namin mula sa mga speakers na naka install sa buong campus.

Marami sa mga estudyante ang natuwa dahil sa anunsyo at may iba namang nalungkot dahil hinihintay talaga nila ang unang araw na discussions on the first day of school.

“Well, gusto mong ihatid kita?” saad ni Marco na kasama ko pala.

“Pardon?”

“I can drive you home. Alam ko naman kung saan ang bahay niyo.”

“Because you’re a stalker at wala kang ibang ginawa kundi takutin ang ibang tao.”

“For your information Mira Le—”

“Don’t dare call me by my second name.”

“Lea.” he said as he smirk towards me.

“I told you don’t call me with that!” sigaw ko at tumalikod na at deretso ang lakad paalis.

“HEY I WANT TO GET YOUR NUMBER FI—”

“PUT A F*CKING NUMBER SIX ON YOUR F*CKING PHONE YOU ID*OT!” sigaw ko sa kanya at hindi na talaga lumingon sa kanya.

Marco, you f*cking a*shole.