Should I Be Keeping You

Chapter 7: Photoshoot

“Oh hello my dear Mira. What brought you here? Nag cutting classes ka ba?” bungad ni mom sa akin ng makita akong pumasok sa bahay at padabog na inilagay ang sapatos ko sa shoe counter.

“We don’t have classes today.” deretso kong sabi at lumapit kay mom.

Tumingin siya sa akin na parang nagdududa sa sinabi ko. I know, you think my mom don’t trust me? Well, sort of. Hindi naman ako nag c-cutting classes but there are times that I often use “school stuffs” as an excuse with our family gatherings, art workshops and seminars. I’m still a teenager, I guess. I wanted to enjoy my college life kahit na stressful naman talaga at nasa kwarto lang ako palagi.

“First day of school pero wala agad kayong klase? Ang mahal ng tuition niyo tapos hindi kayo tuturuan ng mga guro niyo? Naku, St. Preston ha.” mataas na wika ni mom habang nakakumpas pa ang kamay sa ere na parang señorita kung magsabi.

Napatampal na lang ako sa noo ko at deretso na lang naglakad sa hallway na nasa left side ng bahay namin. One-story house lang ang bahay namin dahil ang laki ng lupa na binili nila mama noong hindi pa sila nakakasal at wala pa ako. So they decided to make a one floor simple house with three bedrooms, kitchen, receiving are, living room and dining area. Believe me, bawat area na ito ay napakalaki ng espasyo.

“Where are you going Mira?” tanong niya habang pinapatay ang pelikula na pinapanood niya.

“I’m going to change mom. Pupunta lang po ako sa kwarto tapos sa art room. Tawagin niyo lang po ako pag may pagkain na, please.” matamlay kong sabi sa kanya.

“Okay.” aniya at nagkibit-balikat na lang.

Tumayo si mom at pumunta sa kitchen para makapaghanda ng pagkain. Wala kaming katulong sa bahay. Tatlong beses sa isang linggo lang din pumupunta ang labandera namin. Dalawang beses sa isang buwan naman ang hardinero ni dad kasi hindi niya talaga maasikaso palagi ang hardin niya sa labas kaya kumuha siya ng mag-aalaga nito. As for the driver, lahat naman kaming tatlo ay marunong mag maneho ng sasakyan kaya wala kaming kinuha na driver.

Deretso ang pasok ko sa aking silid at tinapon sa higaan ang bag ko. Kumuha ako ng puting nike v-neck loose shirt at itim na adidas jogging pants. Nag tsinelas lamang ako dahil nasa loob lang naman ako ng bahay. Matapos magbihis, lumabas ako ng silid at deretso ang dulo na pinaka-dulo ng hallway. Binuksan ko ang nag-iisang pintuan dito at tumambad sa akin ang hagdan pababa. In-on ko ang switch ng ilaw na nasa gilid ng pintuan at kitang-kita mula rito sa taas ang nagkalat na mga pintura at canvas sa baba. Bumaba ako at tiningnan ang buong lugar.

“Na miss ko din pala ang magpinta dito.” I said whispering as I touch the unfinished paintings na nakapatong sa stand.

“I think this is mom’s painting.” saad ko ulit sa sarili.

There’s a big difference between mom and dad’s painting. Mom always use pastel colors at napaka-positive ng emotion ng paintings niya while dad is the total opposite of mom. He loves to use dark colors and his paintings are more on negativities but it has a strong emotion. Mom and dad have different brushwork and chiaroscuro. I can say that they love each other because they are both different especially in painting. They differ in iconography, impasto, tone and style.

I sat on the available stand kung saan wala pang kahit na tuldok ang nakalagay. I was about to prepare my mediums when I heard a call from my mom.

“MIRA!” sigaw niya mula sa taas kaya agad akong tumayo at nagpakita sa kanya.

“Nandito po ako!” sigaw ko pabalik sa kanya.

“The food is ready. Come on up. Samahan mo akong kumain.”

“Yeah, fine. I’ll be there in a minute.”

Pumanhik na ako sa taas at isinara ng maayos ang art room. Pagdating ko sa dining area, wala si mom.

“Mom?” siya pa itong nagsabi na magpapasama siyang kumain sa akin pero wala naman siya rito.

“I’m here at the kitchen. Kumukuha ako ng maiinom. Wait there.” rinig kong sigaw niya kaya umupo nalang ako at naghinatay sa kanya.

Nang dumating si mom, nagsimula na kaming kumain at nag-usap tungkol sa lakad ni dad. Hindi naman kami nagtagal dahil may lakad pa daw si mom kaya maiiwan daw akong mag-isa dito sa bahay.

“You lock the gate and the doors okay? Ikaw lang mag-isa kaya dito ka lang. Babalik din naman ako agad.” habilin niya na ilang ulit na niyang sinabi simula kanina pa.

“Mom, hindi na ako bata okay? Kaya ko na po ang sarili ko.”

“Alright. Sige, aalis na ako. Basta ha? Mag-iingat ka dito at hu—”

“Okay mom.” I said as I pushed her out of the door. “You go now at baka ma late ka pa sa pupuntahan mo. It’s almost two in the afternoon at two-thirty ang sabi mo sa akin. Alis na.” I said.

She just smiled at me and kiss me on my cheeks. I waved my hand at her at pumasok na pabalik sa bahay.

Plano kong basahin ang librong hindi ko pa natatapos ngunit naabala ako ng tunog ng cellphone ko. Someone texted me at unknown number ang nakalagay.

From: 09610445***

Hi.

Hindi naman bago sa akin ang makatanggap ng ganitong mga mensahe dahil maraming tao talaga ang nagkakamali sa pag-send. Hindi ko nalang pinapansin ang mga mensahe na ganito at hindi naman sila nag s-send ng kasunod na mensahe pa.

I decided to ignore the text and went to dad’s library para kunin ang libro. As I was walking, naramdaman kong nag-vibrate ang cellphone ko sa bulsa ng jogging pants ko. I got it out at nag text muli sa akin ang hindi ko kilalang numero.

From: 09610445***

Are you painting again?

I got creeps as I read the message and decided to ignore the sender again. Ngunit bago ko man mailagay ang cellphone ko ng tuluyan pabalik sa aking bulsa, nag vibrate ulit ito. At sino pa nga ba? Ang misteryosong sender ko.

From: 09610445***

C’mon Mira. I know you’ve read my messages. Can you reply? Please.

Habang binabasa ko ang bawat salita, unti-unti ring nabubuo sa paningin ko ang imahe ni Marco. Nakangiti ng nakakaloko habang nakatingin sa akin. Napailing-iling ako kasi napaka-imposible naman kung si Marco nga ang nag-text sa akin. Hindi ko naman siya binigyan ng number ko. Sa kadahilanang gusto kong malaman kung sino ang nagmensahe sa akin ngayon, nag reply ako sa mga message niya sa akin.

From: 09366529***

To: 09610445***

Hi. I just want to ask

your name? Hindi kasi

registered ang number

mo sa cellphone ko.

Hindi naman matagal ang hinintay ko dahil nag send agad siya ng reply sa akin.

From: 09610445***

This is nice. You treat

me very well this time.

Naguluhan ako dito sa sinabi niya kaya matagal akong nag reply at inisip ng maayos kung sino itong nag t-text sa akin. There’s a possibility na kaklase ko ito. This person know me at parang ine-emphasize niya na hindi ko siya pinapansin sa school.

From: 09366529***

To: 09610445***

I’m sorry. I don’t understand.

Will you tell me who you are?

Naghintay ako ng halos sampung minuto ngunit wala na akong natanggap pa na message mula sa kanya. I just shrugged off my shoulder and decided to go back to my room and watch netflix.

Dumeretso muna ako sa kusina para kumuha ng pagkain at maiinom. I got my crisps, chips and a can of coke. Nagdala rin ako ng orange squash at tubig. Mahilig kasi talaga akong uminom at parang manunuyo ang lalamuna ko kapag hindi ko madalas na uminom ng liquid. Pagdating ko sa kwarto, agad akong naghanap ng mapapanood at nag settle sa kama ko. Sa kalagitnaan ng panonood ko, biglang nag ring ang cellphone ko hudyat na may tatawag sa akin. Tiningnan ko kung sino at si Anthony pala.

Anthony Calling...

I answered it directly.

“Hello? Good afternoon.” bati ko sa kanya.

I paused the movie for a while at uminomng tubig.

“Hello Mira. Kakagising mo lang ba?” rinig ko namang parang pagod ang boses niya.

“No. Maaga akong nagigising Anthony. You know that.”

“Yes, yeah, whatever.”

“Alam mo para kang bakla. Bakit ka nga ba napatawag sa akin?” I asked.

Hindi naman kasi tatawag si Anthony sa mga estudyante na pinamumunuan niya kung wala siyang kailangan. Halos lahat nga ng mga estudyante sa St. Preston ay sumusunod sa kanya. Tsk.

“Oh, before I forgot. I called you because the photography club ask me to contact you. Have yoi thought about what I said? Because they really need an urgent model even just for this time.”

“Why? Don’t they have models in school?”

“Most of their models graduated last year and they did not recruit people for substitution. The school paper organization needs to have the photos of model students representing the school. They need to release a newspaper with the cover page that will portray the message of the school to it’s students.” he said then I heard him sigh.

“Why do I feel like you are part of this?” I said dropping my thoughts out.

“I am Mira. I am part of this and I hate it.” sunod niyang sabi na mas lalong nagpagulat sa akin.

Unti-unting namuo ang ngiti sa mukha ko hanggang sa humalakhak na ako ng malakas. I can’t believe they made the school’s council president to take part of their photoshoot. I mean, walang hilig si Anthony sa mga ganyan and he only took not even five pictures just for his article and related stuffs as a president.

“And how did they force you Mr. President?” I said trying to force myself not to laugh.

“Shut up Mira. I know that you know how I hate things like this but someone made me do it, okay?” malumanay niyang sabi.

Someone made him do it? I thought about it for a couple of minutes and then shouted “Aha! I know. I know who!”

“You know? But how?” naguguluhan niyang tanong sa akin.

“The one who force you to join this idiotic activity is your girlfriend right?” deretso kong sabi sa kanya.

Narinig ko naman na parang may nabilaukan sa kabilang linya kaya agad kong tinawag ng paulit-ulit ang pangalan ni Anthony.

“Why woul you thought of something like that?!” sigaw niya ng napakalakas sa akin.

“At bakit ka naman galit diyan? Sabi mo kasi, “someone” forced you. Ang malumanay pa ng pagkakasabi mo na parang ang lambing. Edi baka girlfriend mo nga?” seryoso kong sabi sa kanya.

“Kumakain ako dito tapos bigla kang magsasalita ng mga ganyan. Can you please try to control yourself in saying everything that is in your mind?” halos galit na niyang sabi sa akin.

“Okay fine. So balik tayo. What about the photoshoot?” I said as I stood up carrying the tray of foods that I brought here in my room.

“So as I was saying. The photography club wants us to be their models so that they can pasa the requirement of the school paper organization. The theme is simply showcasing the school and everything good about it. And then they will take some random shots of us for the school’s magazine din.” mahabang sabi niya sa akin.

Hindi agad ako nakapagsalita at inilagay na lamang pabalik ang mga pagkain na hindi ko nagalaw. Umupo ako sa upuan sa counter ng kusina at nag-isip.

“May bayad ba ito Anthony? Or may makukuha ba tayo dito?”

“The photography club is always ready to pay us for our efforts and images. The school paper on the other hand is also ready to pay for us and crediting the images to us.” Do they have the money for paying us?

“Where are they going to get the money for paying us?” I asked him curiously.

“Oh Mira. Have you underestimated our school? All verified clubs and organizations that are under the council is provided with a budget every year. And trust me, it’s a very big money. Hindi naman kasi nanggaling sa council board ang desisyon na iyan kundi sa upper community. Kapag gali sa nasa taas, aasahan talaga na malaki at magara ang ibibigay nila sa mga estudyante.” mahaba niyang sabi at napatango-tango na lang ako sa lahat ng iyon.

The upper community are the owner of the school, the co-founder, the officers under the founder and so much more. We always encounter them during events and annual ceremonies. I can say that student love them because they are not strict unlike on the other schools and they always support their students.

“Alright. I’m in. When can we start?” I asked.

“We’ll be having the photoshoot on Sunday. Is that fine with you?” tanong niya.

Hindi pwede ang Sunday sa akin dahil magsisimba kami ni mom at baka umuwi na rin si dad.

“I don’t think I am Anthony. You know, mom and I will go to church.” I said to him pleasing.

“Oh right, I forgot. I will let the club members move the schedule to saturday. I’ll just clear up my schedule so that we can proceed. See you on school tomorrow.”

“Yeah. Thank you. See you.” the last thing that I said as I hang up my phone.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at kasabay naman nito ang pag-vibrate ng cellphone ko.

From: Anthony

To: Mira

I forgot to tell you. Marco will be with us. The photography club also hired him and he said yes this morning. See ya!

I almost throw my phone on the table as I read Anthony’s message. What the f*ck?!