Çocukluğumu hatırlıyordum, ilk ne zaman bisiklet gördüğümü, ilk ne zaman düştüğümü, bisikletin zincirini ilk ne zaman attırdığımı ve bozuldu diye ürktüğümü… Bunların hepsi tebessüm ettiren hatıralar elbette ancak büyüdükçe insanın anıları da kirleniyormuş. Bunu fark ettim. Artık, ilk ihanetin ne zaman olduğunu anımsıyorum daha çok, ilk ne zaman aldatıldığımı, ilk ne zaman terk edildiğimi… Bunları anımsıyorsun büyüdükçe.
Aslında kendimi nasıl anlatmam gerektiğini pek kestiremiyorum. Yine de denemekte yarar var sanırım, belki daha iyi anlarsın belki ben daha iyi anlatırım bu sefer kendimi. Çok yorgunum, bu genel bir yorgunluk değil, herkesin hissettiği yorgunluk değil. Öğrenilmiş çaresizliğin, ölümün çözüm olacağına inanmışlığın, gidememenin ama kalmanın yollarını da bulamamanın, boşa küre
