Zihnimin uçup gittiğini düşünmek istiyordum, dünyevi olan her şeyden biraz olsun uzaklaştığını, koptuğunu, özgürleştiğini bilmek istiyordum. Dünya birden kararmışken ve gördüğüm tek şey karanlık iken bunu hayal etmek daha mümkündü, hissetmiyorken daha mümkündü ancak şimdi henüz gözlerimi açmaya hazır olamasam da avuç içimde hissettiğim yumuşak çarşaf ve burnuma dolan ilaç kokusundan nerede olduğumu az çok anlayabiliyordum. Hastanenin bir odasında başımda endişeyle birbirleriyle konuşmaya çalışan ancak birbirlerini suçlayan ve sadece bunu yapabilen insanların seslerini duyabiliyordum.
Ne kadar zamandır baygın olduğum konusunda bir fikrim yoktu. Gözlerimi hâlâ açacak dermanı kendimde bulamıyordum. Ses çıkartmayı denedim, boğazım kurumuştu ve konuşmaya çalışırken de acıyordu adeta. Elimi ha
