because of love เพราะรักมากเลยเจ็บมาก

because of love 05 ดูแล

"ทีหลังทำอะไรก็ระวังอย่าให้แผลฉีกอีกรู้ไหม?" ตอนนี้โรมทำแผลให้ฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วและตำรวจก็กลับกันไปหมดแล้วด้วย

"มันเพราะใครกันละ?"

"จะบอกว่าเป็นความผิดฉันเหรอ??" เขาชี้หน้าตัวเองและทำหน้าเอ๋อ

"ก็ถ้านายไม่ชวนทะเลาะแผลฉันจะฉีกไหมละถามมาได้??"

"แล้วใครใช้ให้พูดจาไม่เข้าหูก่อนละฉันจะไปทำงานแล้ว ถ้าพยาบาลเอาข้าวเอายามาให้ก็กินให้ครบละอย่าดื้อ" เขาบอกกับฉัน

"ฉันจะกลับบ้านแล้วไม่มีเงินจ่ายหรอกที่นี่โรงพยาบาลตั้งแพง" ฉันบอกกับเขาไปตรง ๆ ไม่มีอะไรต้องปิดอีกแล้ว อ่อ มีอีกเรื่องนี่น่าแต่ช่างเรื่องนั้นมันเถอะหรือว่าสองเรื่อง??? ช่างเถอะ ๆ

"ฉันจ่ายให้เรียบร้อยแล้วทั้งหมดเพราะงั้นพักผ่อนซะ แผลหายค่อยดีออกจากโรงพยาบาล"

"ฉันจ่ายคืน..." ฉันไม่อยากเป็นหนี้เขา

"มีปัญญาเหรอ?" เขาถามสวนออกมาทันที

"..." สะอึกเลยฉัน

"ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องพูดหรอกฉันบอกแล้วไงว่าอะไรที่ฉันให้เธอคือให้ไม่ต้องเอามาคืน ไปละ" เขาพูดจบก็เดินออกไปจากห้องของฉันเลย

"รู้หรอกว่าไม่มีแต่ก็จะพยายามหามาให้ไง!" ดีที่พายุยังไม่ทวงเงินไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจากที่ไหนเหมือนกันทำไม

หลังจากนั้นโรมออกมาไปแล้วฉันก็นั่ง ๆ นอนไม่มีอะไรทำเท่าไหร่แต่กำลังคิดเรื่องของพ่อว่าฉันควรทำยังไงดี ถ้าไม่ช่วยจะกลายเป็นลูกที่ไม่ดีหรือเปล่านะแต่ว่าที่ผ่านมาฉันก็ทำจนสุดความสามารถของฉันแล้วนะ ฉันทำงานเพื่อหาเงินไปเรียนแต่สุดท้ายก็เรียนแทบจะไม่รอดอยู่แล้วเพราะต้องเอาเงินไปช่วยพ่อบ้างน้องบ้างสลับกันไป ไหนจะค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟอีก ยิ่งช่วงนี้ราคาของอะไรขึ้นอยู่ด้วยงานก็ยังหาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ชีวิตของฉันทำไมต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ

"เฮ้ออออ"

เวลาต่อมา...

"ขออนุญาตค่ะ อาหารกลางวันค่ะแล้วก็ยาถ้าทานเสร็จแล้วหมอจะเข้ามาตรวจร่างกายนะคะ" พยาบาลเข้ามาพร้อมกับรถเข็นที่มีอาหารกลางวันอยู่

"ขอบคุณนะคะ" ฉันรับมา

"ต้องการให้ป้อนไหมคะ?" พยาบาลถามฉัน

"เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวฉันจัดการเองได้ ขอบคุณนะคะ" ฉันโดนแทงก็จริงแต่ว่าไม่ได้พิการนะมือไม่ได้เจ็บ

"ค่ะ งั้นทานเสร็จแล้วกดออนเรียกได้เลยนะคะ"

"ได้ค่ะ คุณพยาบาล" พยาบาลก็เดินออกไปแต่ว่าสวนกับโรมเดินเข้ามาเขาไม่มีงานทำหรือไงทำไมโพล่งมาอีกแล้ว

"ทำหน้าตาให้มันดีหน่อยนะใบหม่อน" ท่าทางของฉันแสดงออกทางสีหน้าเลยเหรอ???

"ก็หน้าฉันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว"

"เมื่อก่อนน่ารักกว่านี้" หมับ! เขาพูดและแย่งช้อนไปจากมือของฉันทันทีก่อนจะตักข้าวต้มและป้อนให้ฉัน

"ทำอะไรเนี่ย?"

"ป้อนข้าวไง...แผลโดนแทงขยับตัวมาก ๆ มันไม่ดีหรอก เพราะงั้นฉันจะดูแลเธอเองอ้าปาก" เขาเอาช้อนมาจ่อปากฉัน

"เมื่อกี้พยาบาลยังไม่เห็นบอก อุบ!" เขาไม่ฟังฉันและยัดช้อนเข้ามาในปากของฉัน

"กิน ๆ ไปเถอะฉันเป็นหมอนะบอกอะไรเธอก็ควรก็ฟัง" เขาทำหน้าดุ ๆ และตั้งใจป้อนข้าวต่อไป

"ช้า ๆ ก็ได้ หรือว่าถ้านายรีบก็ไปเถอะฉันกินเองได้" ฉันบอกและพยายามแย่งช้อนกลับคืนมาแต่เขาหลบ -_-

"ว่างแล้วฉันเลยแวะมาป้อนข้าวเธอนี่ไงทำเองมันลำบาก"

"ขอบใจแล้วกัน"

"แล้วเรื่องพ่อของเธอจะเอายังไง??"

"ตำรวจบอกว่ายอมความไปก็ต้องรับโทษอยู่ดีฉันก็คงทำอะไรไม่ได้มากหรอก บางทีอาจจะต้องปล่อยไปก่อน" ฉันพูดแล้วเหม่อลอย

"ฉันเป็นแฟนเธอแท้ ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องครอบครัวเธอเลยฉันแย่เนอะ" เขาทำหน้าเศร้าแต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก

"มันเป็นเพราะฉันต้องการปกปิดนายต่างหากมันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก" เป็นฉันเองที่ไม่ต้องการบอกเรื่องครอบครัวกับเขา ฉันเองที่พยายามปกปิดให้มันเป็นความลับและฉันเองก็อยากให้มันเป็นความลับต่อไปจนฉันตายแต่ตอนนี้สิ่งที่ตั้งใจไว้คงเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะเขารู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

"แต่ฉันก็ผิดอยู่ดีที่ไม่ได้สังเกตุอะไรเลย ไม่ถามไถ่อะไรเลยทั้งที่เธอกำลังเจ็บปวด..."

"ฉันชินชาแล้วล่ะนายไม่ต้องมาทำหน้าสงสารฉันหรอก" ฉันบอกกับเขาไป

"ขอโทษนะ..."

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูทำให้บทสนทนาของทั้งเราจบลงทันที เป็นหมอและพยาบาลที่เดินเข้ามาคงเพราะว่าเวลาผ่านไปนานแล้วสินะ

"ขอโทษนะครับแต่ไม่ทราบคนไข้ทานข้าวและยาหรือยังครับนานแล้วยังไม่เห็นกดออนเรียกเลย" หมอเดินเข้ามาหาและถามฉัน

"เอ่อ ทานข้าวเรียบร้อยแล้วค่ะเหลือยา"

"คุณมาทำอะไรที่นี่?" หมอหันถามโรมที่นั่งอยู่

"ผมพักเที่ยงน่ะครับเลยมาดูแลเธอหน่อย" โรมตอบ

"อ่อ งั้นผมขอตรวจแผลหน่อยนะครับ แล้วก็เดี๋ยวทานยา" หลังจากนั้นหมอก็ทำการตรวจแผลของฉัน ชีพจร และอื่น ๆ อีกมากมายสักพักหมอก็ตรวจเสร็จแล้ว

"เป็นยังไงบ้างครับอาจารย์หมอ??" โรมถาม

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ไม่มีอาการแทรกซ้อนด้วย แผลเหมือนจะฉีกไปนิดแต่ก็ทำแผลได้รวดเร็วและเรียบร้อยดีด้วย แต่ว่าต้องอยู่โรงพยาบาลสักประมาณ 7-14 วันเพราะว่าแผลค่อยข้างใหญ่เลยก็ว่าได้"

"นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ??"

"ถ้าทานยาครบและรักษาแผลดี ๆ ก็ไม่นานเท่าไหร่ครับ" ฉันต้องไปทำงานนะไม่มีเวลามานอนหรอกไหนจะค่ารักษาอีกฉันไม่มีปัญญาจ่ายแน่นอนเลย ฮืออออ

"ขอบคุณอาจารย์หมอมากเลยนะครับ"

"แฟนคุณเหรอ??" อาจารย์หมอถามเขา

"เอ่อ..."

"มะไม่ใช่นะคะแค่เพื่อนค่ะ....เพื่อนเก่า..." ฉันรีบตอบกลับไปก่อนใครจะเข้าใจผิดเข้า

"อ่อ แบบนั้นเองสินะครับ งั้นหมอขอตัวก่อนคุณก็ดูแลเพื่อนคุณดี ๆ ละ"

"ครับ อาจารย์หมอ" แล้วหมอก็พยาบาลก็เดินออกไป

แต่ประตูยังปิดไม่ทันสนิทก็มีคนเดินสวนเข้ามาพบว่าเป็นทิวลิปกับพายุนั่นเองพวกเขามาเยี่ยมหลังจากที่ได้ข่าวของฉันสินะ

"สวัสดีค่ะพี่ใบหม่อน พี่โรมเป็นยังไงบ้างคะแผลดีขึ้นบ้างไหม?" ทิวลิปถามทันทีเพราะว่าเธอเองก็เป็นว่าที่คุณหมอเช่นกัน คนรอบตัวของฉันมีแต่คนการศึกษาดี การงานดีทั้งนั้นเลยแหละส่วนฉันมันเทียบไม่ได้กับพวกเขายิ่งเห็นก็ยิ่งรู้ว่าเราแตกต่างกันแค่ไหน...

"ไม่เจ็บเท่าตอนโดนแทงหรอก" ฉันตอบกลับเล่น ๆ ไปสะบัดความคิดแย่ ๆ ออกไปก่อนเมื่ออยู่คนเดียวค่อยคิดใหม่แล้วกัน

"เดี๋ยวก็หายแล้วค่ะนี่ทิวซื้อผลไม้มาฝากค่ะ ทิวไม่รู้ว่าพี่ใบหม่อนชอบกินอะไรเลยซื้อแบบรวม ๆ มา"

"ขอบคุณมากเลยนะความจริงไม่ต้องเอามาก็ได้" ฉันพูดกับทิวลิปทั้งที่เมื่อก่อนนี้ฉันพยายามจะแย่งพายุคืนมาแต่ตอนนี้เธอกลับเป็นน้องที่ดีของฉันซะงั้นแหละ แถมหลายครั้งทิวลิปก็พยายามช่วยเหลือฉันอีกด้วยไม่ว่าฉันจะไปทำงานที่ไหนทิวลิปก็ไปช่วยซื้อจนฉันมียอดขายเยอะเลยละ

"ไม่ได้หรอกคนเป็นแผลแบบนี้ต้องกินของที่มีประโยชน์ค่ะ^^"

"หนูก็ต้องกินเหมือนกันจะได้โตเร็ว ๆ" หมับ!! พายุลูบหัวของทิวลิปอย่างเอ็นดูเมื่อก่อนเขาก็อ่อนโยนแบบนั้นกับฉันนั่นแหละ แต่ว่ามันก็เป็นเพียงอดีตและฉันไม่ได้รักเขาตั้งแต่ต้นคนที่อยู่ในใจของฉัน...มีเพียงเขาคนเดียวมาโดยตลอด

"มองอะไรมันนักหนา?" เสียงของโรมดังขึ้น

"มีตาก็มอง ขอบคุณทั้งสองมากนะที่มาเยี่ยมอะ" ฉันบอกกับทั้งสอง

"รีบ ๆ หายแล้วกัน" พายุพูดกับฉัน

"อืมได้เลย" ฉันยิ้มให้พายุ

"เมียเขายืนอยู่ยังจะไปยิ้มให้ผัวเขาอีกเนอะ!" โรมแซะฉัน

"นี่!!ฉันยิ้มแบบเป็นมิตรต่างหาก!!มิตรภาพน่ะ!!" ฉันอดไม่ได้ที่จะดุเขาที่คิดอะไรไปเรื่อย ๆ แม้ฉันจะพายุจะเคยคบกันแต่เราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลยแถมคบไม่นานด้วย

"เหอะ!!"

"เดี๋ยวพี่ออกไปคุยโทศัพท์แปบนะ" พายุบอกกับทิวลิป

"ได้ค่ะ เดี๋ยวทิวอยู่กับพี่ใบหม่อนเอง"

"มึงมานี่ดิไอ้โรม" แต่เขากลับเรียกโรมไปด้วย...

คุยอะไรกันนะ??