because of love เพราะรักมากเลยเจ็บมาก

because of love 06 อยากอยู่ข้าง ๆ

(โรม)

ดาดฟ้า

"มึงคงจะรู้เรื่องของใบหม่อนมากขึ้นแล้วสินะ" ผมตามไอ้พายุขึ้นมามันก็พูดขึ้นทันทีแปลว่ามันต้องรู้เรื่องของใบหม่อนแล้วอย่างแน่นอน

"อืม กูเองก็กำลังรู้สึกผิดที่เป็นแฟนที่ไม่ได้รู้อะไรเลยแฟนตัวเองลำบากแค่ไหนก็ยังไม่รู้ เหอะ!!" ผมโทษตัวเองที่ไม่รู้อะไรเลยทั้งที่คบกับเธอมาตั้งหลายปี

"ใบหม่อนตั้งใจปกปิดมึงนิเพราะงั้นต่อให้มึงต้องการจะรู้ก็ไม่ได้รู้หรอก ยัยนั่นกลัวว่ามึงจะลำบากเลยไม่อยากบอกอะไร"

"แล้วมึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูล่ะ?" ผมถามมันเพราะอยู่ดี ๆ คนที่ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ก็ออกมาคุยกันเนี่ยนะ

"มึงจำเรื่องที่กูนัดกับใบหม่อนที่คาเฟ่ได้ไหม?" มันถามผม

"อืม ทำไมเหรอ?"

"ความจริงแล้วใบหม่อนมายืมเงินกู..." กึก! ผมได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไป

"...."

"ยัยนั่นไม่ได้มีแค่เรื่องพ่อและน้องชายไม่เอาหรอกไหน การเงินก็ลำบาก เรียนก็ไม่ได้เรียนที่ดีอะไร ทำงานหาเงินเพื่อไปเรียนพ่อกับน้องก็เอาแต่ปัญหายัยนั่นพยายามหนีไปไกล ๆ สุดท้ายก็ไม่รอดต้องกับมา และก็ต้องการเงินมาก ๆ ด้วย ยัยนั่นไม่มีใครและไม่รู้ว่าต้องพึ่งใครเลยมาหากู และยืมเงินไปที่กูบอกมึงไม่ว่ากูจะทวงเงินหรอกนะเพียงแต่กูคิดว่าถ้ามึงรักใบหม่อนจริงก็ควรจะช่วยยัยนั่นหน่อย"

"เหอะ!!เคยรับจากกูไหมละ?" ผมถามมันออกไป

"ยัยนั่นน่ะไม่อยากให้มึงเดือดร้อนเลยไม่ไปหามึงและมาหากูแทน แต่ว่าถ้ามึงไม่ได้รักใบหม่อนก็อย่าไปทำอะไรให้ยัยนั่นลำบากเลยตอนนี้ก็ลำบากมากพออยู่แล้ว" มันบอกกับผม

"ทำไมกูจะไม่รู้ละว่ายัยนั่นลำบากเพียงแต่พึ่งมารู้เท่านั้นเองถ้ากูรู้ตั้งนานแล้วคงช่วยได้ตั้งนานแล้วละ แล้วอีกอย่างถ้ากูไม่รักป่านนี้กูไม่สนใจไปแล้ว...ไม่มาวิ่งตามแบบนี้หรอก"

ใบหม่อนหายไปพักนึงหลังจากที่เลิกกับไอ้พายุตอนนั้นผมเองก็พยายามตามหาและยังไปหาเรื่องไอ้พายุมันอยู่เรื่อย ๆ เพราะคิดว่ามันซ่อนใบหม่อนเอาไว้ แต่พอเห็นว่ามันมีทิวลิปเลยคิดว่ามันไม่น่าจะซ่อนเอาไว้แต่ก็ยังไม่ชอบหน้ามันอยู่ดี แต่พอใบหม่อนปรากฏตัวขึ้นมาผมก็รีบไปหาทันทีเลยและพยายามพูดคุยกับใบหม่อนแต่ว่าเธอกลับไม่อยากคุยและหนีผมอยู่เสมอถามอะไรก็ไม่อยากตอบ จนผมเกือบคิดไปแล้วว่าเธอไม่ได้รักผมแล้ว

"ถ้ารักก็รีบคว้าไว้ก่อนจะหนีหายไปอีกและก็ปกป้องยัยนั่นให้ได้"

"มึงยังรู้อะไรอีกใช่ไหม?" ผมถามมัน

"ไม่รู้อะไรหรอกแต่ที่ฐานะที่กูเองก็รักผู้หญิงคนหนึ่ง กูแค่บอกเฉย ๆ ไปละ ทิวลิปไลน์มาตามแล้ว" มันพูดจบก็เดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน" แต่ผมเรียกมันเอาไว้ก่อน

"อะไร?"

"หนี้ที่ใบหม่อนติดเอาเท่าไหร่ เดี๋ยวจ่ายเอง" ผมถามมันและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะกดโอนให้มัน

"สามหมื่น"

"โอเคร เดี๋ยวกูชดใช้แทนเอง" ผมบอกและกดโอนเงินให้มัน

"ที่มาบอกไม่ใช่เพราะว่ากูต้องการหนี้คืนหรอกนะ แค่สามหมื่นกูช่วยยัยนั่นได้อยู่แล้ว"

"กูรู้...และต่อไปนี้ก็ไม่ต้องช่วยอะไรใบหม่อนอีก เดี๋ยวกูจัดการเอง" ผมบอกกับมันไป

"เออ"

เวลาต่อมา...

ห้องพักฟื้น

"เข้ามาทำไมอีก?" พอผมเดินเข้ามาในห้องของใบหม่อนเธอก็ถามผมอย่างไม่เป็นมิตรทันทีส่วนทิวลิปกับไอ้พายุกลับไปแล้ว

"มาดูอาการไงว่าเป็นอะไรไหมมีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่า??" ผมพูดกับเธอทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาทำไม...

"เป็นหมอประจำตัวฉันหรือไงถ้าได้เสนอหน้ามาอยู่ได้?" พูดใช้คำพูดกับผมดิ

"นั่นปากใบหม่อนฉันเป็นคนช่วยเหลือเธอเอาไว้นะ"

"ฉันขอร้องเหรอ?" ยังไม่หยุดอีก

"เธอจะพยายามทำให้ฉันโมโหใช่ไหมถึงได้พูดอะไรไม่ดีใส่ตลอดแบบนี้ คิดว่าการทำแบบนี้จะทำให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอเหรอไม่มีทางหรอก" ผมพูดออกไปตรง ๆ การกระทำของเธอมันบ่งบอกว่าต้องการผลักไสผม ๆ รู้แต่ผมไม่ไปหรอกเพราะว่าเธอไม่เหลือใครแล้วนิถ้าผมไปใครจะอยู่ข้างเธอและผมก็ไม่อยากให้มาอยู่ข้างเธอด้วยมันต้องเป็นผมเท่านั้น

"หน้าด้าน"

"ยอมรับ" ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจ

"หน้าทน"

"ถ้าไม่ทนก็คงอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอก"

"เหอะ!!ฉันอยากนอนพักผ่อนนายเป็นหมอไม่ใช่หรือไงไปทำงานได้แล้ว มาตามอยู่ได้!!" พรึ่บ!! เธอพูดและเอาผ้าห่มคุมตัวเอง

"ก็ได้งั้นก็พักผ่อนเถอะเพราะว่าหลังจากนี้เธออาจจะต้องเหนื่อยหน่อย" ผมพูดมีนัยยะออกไป

"หมายความว่ายังไง?" พรึ่บ!! ใบหม่อนเอาผ้าห่มลงและมองหน้าของผมอย่างสงสัย

"รักษาตัวเองและออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ฉันจะบอกเธอ" ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมา

ปึก!

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้วใบหม่อน..." ผมจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนหรือหนีไปไหนทั้งนั้นเธอต้องอยู่กับผมเท่านั้นตลอดไป... ไม่ว่าต้องผูกมักเธอด้วยก็ตาม

(ใบหม่อน)

ฉันมองโรมที่เดินออกไปอย่างไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขามันหมายความว่าอะไรกันแน่และทำไมต้องรอให้ฉันออกจากโรงพยาบาลค่อยบอกด้วยละแต่ว่าฉันจะไม่รอให้เขาบอกอะไรหรอกว่าฉัน...จะหนีเขาอีกครั้ง หนีไปให้ไกลกว่านี้ก่อนแม่ของเขาจะรู้ว่าฉันอยู่ใกล้กับลูกชายของเขา

"ไม่ใช่ไม่รักแต่เรามันไม่คู่ควรกันเลย" ฉันทำได้แค่ทิ้งตัวเองนอนและมองเพดานเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วต้องไปทำอะไรต่อ เรียนตอนนี้ก็คงไม่ได้เรียนแล้วละเพราะว่าขาดสอบทุกอย่างต้องเริ่มใหม่หมด

"อยากจะบ้าาา!!!!!" ทำไมชีวิตของฉันมันดีอย่างใครเขาไม่ได้เลยนะ

หลายวันต่อมา...

"เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน" โรมพูดกับฉันตลอดหลายวันที่โรงพยาบาลเขามาหาและดูแลทำนั่นทำนี่ให้ตลอดแถมยังจ่ายค่าโรงพยาบาลให้อีก ฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ทั้งที่พยายามไล่และพูดจาแย่ ๆ ใส่เขาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมไปไหน

"ไม่ต้องฉันกลับเองได้"

"ฉันว่างอยากไปส่ง" แม้ว่าจะพยายามปฏิเสธเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผลเลย

"แต่ฉันไม่อยากให้นายไปส่งและต่อไปนี้เลิกกับฉันได้แล้ว...นายไปใช้ชีวิตของนายเถอะ"

"ชีวิตของฉันคือการตามเธอ"

"ถ้าไม่ได้ตามมันจะตายหรือไง?" ฉันมองหน้าของเขา

"ใช่"

กึก!

"เพ้อเจ้อ" ฉันทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา

"หรือว่าจะไปที่อื่นต่อฉันจะพาไปเอง"

"ไม่ต้อง!!บอกว่าไม่ต้องไงไม่เข้าใจหรือไง?" ฉันทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่เขาหงุดหงิดและทำเสียงรำคาญเผื่อว่าเขาจะเลิกยุ่งกับฉันไปสักที

"มีเงินเหรอ?"

"เออ!!ไม่มี!!ไม่มีเงินแต่ฉันก็จะเดินกลับไม่มีวันขอร้องให้นายไปส่งได้ยินไหม?!" ฉันตะโกนใส่หน้าของเขาก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักฟื้นวันนี้เป็นวันที่ฉันได้กลับบ้านแล้ว โชคดีที่เขาไม่ได้ตามออกมาหรือว่าเดินเร็วมากจนเขาตามไม่ทันกันก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ...

ฉันควรสนใจชีวิตตัวเองมากกว่าเขา...