because of love เพราะรักมากเลยเจ็บมาก

because of love 04 กลั้นน้ำตา

(ใบหม่อน)

วันต่อมา...

เพดานสีขาว...

ดวงไฟสีขาว...

สายน้ำเกลือที่แขน...

นี่ฉัน...อยู่โรงพยาบาลสินะ...?

ฉันไม่ได้เป็นนางเอกปัญญาที่จะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนหลังจากที่โดนแทงไปหรอกนะ แต่ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลยหรือไงนะ?

"หะหิวน้ำ" คอแห้งชะมัดเลยนี่ฉันนอนไปนานแค่ไหนกันเนี่ยคิดว่าจะตายซะแล้วเรา...

"ฟื้นแล้วเหรอ?" เสียงของโรมดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันและเทน้ำใส่แก้วก่อนจะให้ฉัน

"...." หมับ! ซึ่งฉันที่กำลังต้องการน้ำก็รับมาทันทีคนมันคอแห้งนิ จะมาหยิ่งตอนนี้ก็ใช่เรื่อง เฮ้อออ~~

"เดี๋ยวปรับที่นอนก่อนค่อยดื่ม" แล้วเขาก็จัดการปรับที่นอนเป็นท่านั่งให้สมแล้วละที่เป็นคุณหมอที่นี่

"อึก ๆ" ฉันดูดน้ำที่เดียวหมดแก้วเพราะรู้สึกคอแห้งมากจริง ๆ และเมื่อดื่มเสร็จก็ส่งคืนไปก่อนจะมองเห็นว่าตอนนี้โรมกลายเป็นหมอเต็มตัวแล้วแม้ว่าจะเป็นเพียงเอ็กเทิร์นแต่ก็เท่ไม่เบาเลย ไม่ ๆ ๆ ฉันจะต้องไม่คิดว่าเขาเท่!!

"มองอะไร?" เขาถามขึ้นทำให้ฉันเลิกมองเขาทันทีก็ไม่ได้อยากจะมองสักหน่อยแต่แค่รู้สึกดีใจที่เขาใกล้จะเป็นหมอที่แท้จริงแล้ว

"เปล่านิมองไปเรื่อยแหละ"

ครืนนน! เขาเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของฉันก่อนจะมองหน้าของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย

"รู้ไหมว่าเธอเสียเลือดมาก" อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

"ไม่รู้สิไม่ได้รู้สึกตัวอยู่นิ" มันจริงไหมละ??

"แล้วรู้ใช่ไหมว่าเราเลือดกรุ๊ปเดียวกัน?" กึก! คำถามของเขาทำให้ฉันชะงักไปอย่าบอกนะว่าเขาให้เลือดฉันน่ะ??

"โรมคงไม่ได้ให้..."

"ให้...โรมกลัวหม่อนตายเลยให้เลือดไปตอนนี้ในร่างกายของหม่อนกำลังมีเลือดของโรมหมุนเวียนอยู่ในร่างกาย" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าของฉัน

"ละแล้วที่มาบอกจะเอาเลือดคืนหรือไง??" ฉันถามกลับไป

"เปล่า...อะไรที่โรมให้หม่อนแล้วไม่คิดเอาคืนหรอกนะไม่ยกแม้กระทั่งความรัก" หมับ! เขากุมมือของฉันเอาไว้ทำแบบนี้ใจฉันก็สั่นสิ!!

"ปล่อยเลย" ฉันพยายามดึงมือออกมาแต่เขาไม่ยอมและจับเอาไว้แน่น

"แต่ถึงจะพูดว่ารัก...มันก็ดูไม่เชื่อถืออยู่ดีบอกว่ารักแต่กลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหม่อนเลย" เขาเงยหน้ามองฉัน

"จะพูดอะไรกันแน่?"

"โรมรู้เรื่องพ่อและน้องชายของหม่อนแล้วนะ...ทำไมไม่บอกกันเลย?"

"มันไม่ใช่เรื่องที่โรมควรรู้นิ...มันไม่น่ามองเอาซะเลย" มาถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

"หมายความว่าไง??"

"พ่อติดเหล้า น้องติดยา และไม่ใช่แค่นั้นนะพ่อเล่นพนันไม่มีเงินสักบาท น้องชายเป็นขโมยขึ้นบ้านคนอื่นคิดว่าหม่อนอยากเอาเรื่องพวกนั้นไปบอกโรมเหรอ?? ไม่เลยไม่อยากบอกไม่อยากให้โรมต้องมารู้เรื่องอะไรพวกนั้นทั้งนั้นแหละโรมไม่รู้จะดีกว่านะ" เพราะฉันรู้ว่าเขาคงทำทุกอย่างเพื่อฉันและฉันไม่อยากให้เขาลำบาก

"แล้วหม่อนเลยเลือกที่จะทนและหนีจากโรมเหรอ?"

"แล้วมันมีทางอื่นไหมละ?!" ฉันถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"อย่าบอกนะว่าที่หม่อนหาเรื่องเลิกกันและหนีจากกันเพราะว่าเรื่องนี้น่ะ?" เขาถามฉันดวงตาเริ่มแดงต่างคนต่างพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

"ก็เรามันไม่คู่ควรกันนิไม่มีอะไรเหมาะสมกันสักอย่างต่อให้เราไม่เลิกกันวันนั้นสักวันเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เพราะฉะนั้นเลิกกันซะยังดีกว่า"

"เธอเคยสนใจความรู้สึกของฉันบ้างไหม?!"

"..." ฉันเม้มปากแน่นสูดลมหายใจขึ้นลึกเพื่อฝืนตัวเอง

"เคยคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง เจ็บปวดแค่ไหน ทรมานเท่าไหร่เธอไม่เคยจะสนใจเลยสินะ!!เธอเอาแต่คิดว่าเราจะเลิกกันอย่างเดียวเธอเลยพยายามใจร้ายกับฉันทุกอย่างสินะใบหม่อน?!"

"นายจะคิดยังไงก็เรื่องของนายเถอะเพราะยังไงตอนนี้เราก็เลิกกันไปแล้วโรม?! มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรื้อฟื้นมันอีกแล้วมันผ่านมานานมากแล้ว!!" ฉันตะโกนกลับไปบ้างไม่ใช่ว่าฉันไม่เจ็บปวดฉันเองก็เสียใจและเจ็บใจ ทรมานเจ็บเหมือนกันคิดว่าฉันอยากเลิกกันเขาเหรอ??

แต่จะทำยังไงได้ละในเมื่อความรักอย่างเดียวมันไม่พอ...

แค่รักไม่พอ...ฉันพึ่งเข้าใจในวันที่รักเขา...

"คิดว่าฉันต้องการผู้หญิงที่รวย เพียบพร้อมเหรอใบหม่อน??"

"นายก็ควรเจอกับคนแบบนั้นไม่ใช่หรือไง?!"

"..."

"นายเรียนแพทย์เป็นว่าที่คุณหมอ...ไม่สิตอนนี้ก็กำลังเป็นหมอแล้ว ครอบครัวของนายเปิดโรงพยาบาลใหญ่โตและกำลังขยายออกไปอีกธุรกิจทางบ้านนายกำลังไปได้ดีนายคิดว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอที่จะมารักคนอย่างฉัน???"

"เลิกพูดคำว่าเหมาะสมสักทีได้ไหมมันน่ารำคาญ?!"

"ไม่เลิก!!ฉันกำลังพูดให้นายรู้ไงว่าโลกของความจริงมันเป็นยังไงนายรักฉัน!!!แต่ฐานะของเรามันไม่เท่ากัน!!นายเป็นใครฉันเป็นใครฉันรู้ตัวเองดีโรม!!ฮึก!!" กลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว

"เป็นใครละวะ?!"

"เป็นคนจนไง!!!!!!" ฉันตะโกนออกไปเสียงดังจนเขาชะงักไป

"...!!"

"ไม่ได้จนธรรมดาฉันยังเรียนไม่จบเลย!!มอปลายก็จบจาก กศน.กว่าจะเรียนจบมอหกก็เกือบ 23 แล้ว!! ตอนนี้เรียนรามก็อยู่แค่ปีหนึ่งจะรอดไหมหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำอะ!!พ่อเป็นยังไงน้องเป็นยังไงนายก็รู้หมดแล้วนิ!!!ทีนี้นายบอกฉันมาสิว่าเราเหมาะสมกันตรงไหน?"

"...."

"อยู่ในโลกแห่งความจริงบ้างเถอะโรม....เรื่องราวระหว่างเจ้าชายกับหญิงสาวธรรมดามันเป็นเพียงนิทานหลอกเด็ก มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริงได้หรอกมันเพ้อฝัน!!"

"ฉันจะทำให้มันเป็นเรื่องจริงให้ดู!!!!!!"

"อุ๊บบบ!!!" และเรื่องราวไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อโรมก้มลงจูบที่ปากของฉัน 0.0

ตุบ ๆ ฉันพยายามดิ้นและทุบไหล่ของเขาเพื่อให้เขาปล่อยฉันและตอนนี้ฉันก็รู้สึกเจ็บที่แผลแล้วด้วย นี่เขาลืมหรือไงว่าฉันมีแผลโดนแทงอยู่นะ!!

"จ๊วบบ!"

"โรม!!"

"อะไร?!" ดูเขาตอบกลับมา

"ฉันเจ็บแผล T^T"

"เฮ้ย! แผลฉีกเดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ!" แล้วเขาก็รีบวิ่งออกไปเพื่อไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้ฉัน เฮ้อออ!! มัวแต่เถียงกันจนลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังเจ็บตัวอยู่

ก๊อก ๆ

"ขออนุญาตครับ...อ้าว! เกิดอะไรขึ้นครับนั่น??" เป็นตำรวจที่เข้ามา

"สะสวัสดีค่ะ พอดีว่าแผลฉีกนิดหน่อยน่ะค่ะหมอกำลังไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้อยู่...คุณตำรวจมาคุยเรื่องพ่อของฉันเหรอคะ?" ฉันถามตำรวจที่เข้ามาประมาณสองคน

"ครับ ตอนนี้พ่อของคุณกำลังฝากขังอยู่รอให้คุณหายและก็ไปให้การเพิ่มเติม ผมมาวันนี้เพื่อสอบปากคำนิดหน่อยก่อนล่วงหน้า"

"ถ้าฉันไม่เอาเรื่องก็ได้ใช่ไหมคะ?" คำถามของฉันพร้อมกับโรมเข้ามาพอดีเลย

"ไม่เอาเรื่อง?" โรมมองหน้าฉัน

"เขาเป็นพ่อของฉัน...และเขาก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจด้วย"

"คุณไม่อยากเอาความก็ได้ครับ แต่ยังไงมันก็มีความผิดอยู่ดีพ่อของคุณเอามีดขึ้นมาข่มขู่และพยายามทำร้ายผู้อื่น ถ้าคนที่โดนเป็นชาวบ้านแถวนั้นเรื่องราวมันคงใหญ่โตกว่านี้แน่นอนครับ แถมผมยังได้ยินว่าเขาทำร้ายร่างกายคุณมาโดนตลอดด้วย"

"โดนทำร้ายตลอด??" โรมมองหน้าฉัน

"ผมว่าอย่างน้อยให้เขารับโทษบ้างเผื่อว่าจะสำนึกถ้าคุณเอาแต่ช่วยเขาเพราะว่าเป็นพ่อ...พ่อคุณก็ไม่มีวันสำนึกหรอกครับ"

"ค่ะ..." ฉันก้มหน้า

"ไม่ต้องยอมความอะไรทั้งนั้นให้ตำรวจจัดการไป...พ่อเธอต้องรับการสั่นสอนบ้างได้แล้ว" โรมพูดกับฉัน

"ถ้าจะเอายังไงก็ไปหาเราที่สถานีได้นะครับ"

"ค่ะ"